Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Θύμησες

Λοιπόν, δεν γίνεται το σηκώνουν οι μέρες, το ζητάει ο οργανισμός μου, με γαργαλάνε τα χέρια μου, με τσιγκλάνε οι μνήμες μου και συνεχώς μου έρχονται θύμησες από Χριστούγεννα.
Αν κλείσω μάτια, χαλαρώσω και με αφήσω να θυμηθώ Χριστούγεννα, έρχονται πολλά.
Καταρχήν οι μυρωδιές. Η μαμά κάθε χρόνο έφτιαχνε μελομακάρονα και κουραμπιέδες, και βασιλόπιττες. Μιλάμε για πολύ πράγμα. Και τα έβαζε σε κουτάκια και τα μοίραζε. Όλες οι φίλες, οι συγγενείς, οι συμπεθέρες αντάλλασαν κάθε χρόνο γλυκά και σχόλια. «Φάε από αυτόν τον κουραμπιέ είναι της Πόπης και τον έχει πετύχει», «καλά αυτή η Γεωργία Κ. φτιάχνει κάτι μελομακάρονα σαν παντόφλες», και παραμονή Πρωτοχρονίας το απόγευμα που έφτιαχνε βασιλόπιττες, έπαιρνε τρεις και τις πήγαινε σε κάτι γιαγιάδες γειτόνισες που δεν μπορούσαν να φτιάξουν. «Κρίμα είναι οι καημένες, αυτές οι μέρες είναι για παρέα, κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος του» έλεγε. Και εγώ βέβαια ως λιχούδικο παιδί, έπαιρνα σκαμνακια, σκαρφάλωνα, τέντωνα χέρια, για να πιάσω το τεράστιο μπωλ με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Το γεγονός βέβαια ότι ποτέ δεν έπεσα να σπάσω κανένα πόδι, ή ότι κανένα μπωλ δεν μου είχε έρθει καπέλο, έτσι που το τράβαγα οριακά για να φτιάσω το περιεχόμενο, αποδεικνύει οτι είμαι ταλέντο τελικά. Μήπως έπρεπε να δουλεύω σε τσίρκο?
Μυρωδιές επίσης από φαγητά. Γιατί ο μπαμπας γιόρταζε την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων και τότε κάναμε την μεγάλη γιορτή του σπιτιού. Ερχόντουσαν 30-40 ατόμα, η μαμά μαγείρευε 2 μέρες και ο μπαμπάς ήταν σε ετοιμότητα για οτιδήποτε χρειαζόταν η μαμά απ’ έξω. Πήγαινε σουπερ – μαρκετ, πήγαινε λαίκή, πήγαινε για κρασιά, γενικά ο μπαμπάς κάθε τρεις και λίγο ήταν έξω. Και εμείς καλοβαράγαμε μέσα στο σπίτι και περιμέναμε να έρθει το βράδυ για να πλακώσει ο κόσμος και να μας φέρουνε και σε εμάς τα μικρά το κάτιτι μας. Και θυμάμαι κάτι μεγάλες σοκολάτες που είχαν επάνω το Μικυ- Μάους και ήταν και παιχνίδι με φάτσες. Και κατα το μέσο της γιορτής, αφού είχαν φάει και πιει, έμπαινε και η μουσική. Τα κρητικά ήταν στην πρωτη γραμμη. Και φυσικά έπρεπε εγώ και η αδερφή μου ώς γνήσιοι γόνοι κρητικής οικογένειας να σύρουμε το χορό. Και καλά εγώ, όπου γάμος και χαρά ήμουν πρώτη. Το γούσταρα τρελλά να χορεύω, αλλά η αδερφή μου δεν είχε χειρότερο. Ντρεπόταν πολύ και δεν ήθελε. Και πήγαινε ο πατέρας μου, την κοίταγε αυστηρά και της έλεγε την γαμάτη ατάκα : «Δεν πληρώνω εγώ τα χοροδιδασκαλεία τσάμπα. Σήκω να χορέψεις να σε καμαρώσω» και η κακομοίρα σηκωνόταν αναγκαστικά, με τα μούτρα κάτω και δώστου οι πεντοζάλιδες και οι μαλεβιζότιδες και οι σούστες. Εγώ όλο χαρά και δίπλα η αδερφή μου να κλαψουρίζει και να χορεύουμε. Και ο μπαμπάς και η μαμά να καμαρώνουν τα τέκνα τους. Μεγαλεία λέμε. Και αφού τελειώναν τα παραδοσιακά, άρχιζαν τα τσιφτετέλια και τα ζειμπέκικα. Ακόμα θυμάμαι τον μπαμπά να χορεύει το αγαπημένο του τραγούδι τον «Παλιατζή» και να το νιώθει, να το γουστάρει τρελλά. Ήταν λεβέντης και μερακλής. Και όταν τελείωνε η γιορτή, η απογραφή της βραδυάς ήταν ένα σπίτι βομβαρδισμένο, αποφάγια σε πιάτα και φυσικά καμιά εικοσαριά σοκολάτες για εμάς. Τέλεια. Την παραμονή της Πρωτοχρονίας κάθε χρόνο την κάναμε στο σπίτι της κ.Βάσως. Χρόνια οικογενειακοί φίλοι, και εγώ με την αδερφή μου βαριόμασταν αφόρητα.Θυμάμαι ότι για να βγει ο δρόμος με το αυτοκίνητο μετράγαμε πόσα δέντρα στολισμένα βλέπαμε στα σπίτια. Και στο σπίτι παίζαμε όλα τα παιδάκια «Πάρτα όλα», μέχρι να βαρεθούμε, να νυστάξουμε και να αρχίσουμε τις κλάψες για να φύγουμε.
Κάλαντα. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή κάθε παιδιού. Κάθε παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, βγαίναμε με την αδερφή μου και μια γειτόνισσα, ξυπνάγαμε από τα δίκαια χαράματα, ντυνόμασταν σαν τους ντολμάδες και παίρναμε δρόμους. Θυμάμαι την μάνα μου «που πάτε καλέ από τόσο νωρίς να ξυπνήσετε τον κόσμο θα σας βρίσουνε. Καθίστε λίγο να βγει ο ήλιος» τίποτα εμείς. Νύχτα βγαίναμε, νωρίς το απόγευμα γυρνάγαμε. Συνήθως μας έλειπε και το μαραφέτι που χτυπούσαμε το τριγωνάκι και πάιρναμε ένα κουτάλι της σούπας, το κρατούσαμε ανάποδα και έκανε την δουλειά του. Μια χρονιά κιόλας είπαμε να εμπλουτίσουμε λίγο το σχήμα, και πήραμε μια μελόντικα. Την είχε αναλάβει η αδερφή μου. Και επειδή η μελόντικα από ποιότητα ήταν της πλάκας, όταν φύσαγε φεύγανε και σάλια, και είχε ένα χαρτομάντιλο ανά 2 λεπτά για να σκουπίζει. Άθλια η εικόνα, αλλά αν θυμάμαι καλά την έκανε την δουλειά της. Και στο τέλος κάναμε την μοιρασιά, και παίρναμε παιχνίδια, σοκολάτες και αυτοκόλλητα με την Κάντυ- Κάντυ. Μια χρονιά θυμάμαι χιόνσε, και ενω εμείς σηκωθήκαμε όλο χαρά για τα καλάντα, μας βουτάει η μάνα μου «δεν έχετε να πάτε πουθενά, να σπάσετε κανένα πόδι ή να μου αρρωστήσετε και να τραβιέμαι. (αυτό το χούι που έχουν όλες οι μαμάδες, ό,τι στραβό συμβεί στο παιδί τους αυτές τα τραβάνε όλα, ενώ τα παιδιά όχι? Δεν το έχω καταλάβει ακόμα ) Αν θέλετε κάλαντα να τα πείτε στην πολυκατοικία και τέλος» Νομίζω ότι εκείνη την χρονιά μόνο τα αυτοκόλλητα της Κάντυ-Κάντυ αγοράσαμε, άντε και καμιά τσίχλα για το ξεκάρφωμα.
Στον Αγιο-Βασίλη, δεν θυμάμαι να πίστεψα ποτέ. Μόνο μια χρονιά, ήμουν πολυ μικρούλα, με είχε πάρει ο υπνος το μεσημέρι, ξύπνησα και βρήκα δίπλα μου μια κούκλα. Ετρεξα στην μαμά όλο χαρά, και μου είπε ότι την έφερε ο Αγιος-Βασίλης. (Το γεγονός οτι στο δικό μας σπίτι ήρθε μεσημεριάτικα, καθόλου δεν με παραξένεψε. Ήμουν λίγο βλαμμένο τότε τι να πω). Και τρέχω στην αδερφή μου όλο χαρά να της δείξω το δώρο του Αγιου-Βασίλη, και μου λέει όλο εξυπνάδα «σιγά καλέ η μαμά στην έφερε το μεσημέρι που κοιμόσουν και την έβαλε στο κρεβάτι σου». Και έτσι έληξε άδοξα το όνειρο του Αγιου- Βασίλη.
Ε, μετά μεγαλώσαμε, γαιδουρέψαμε, θελαμε να βγαίνουμε τις γιορτές μόνες, να μην ακολουθούμε τους γονείς, να ντυνόμαστε σαν τα παρλιακά και να παίρνουμε σβάρνα τα ρεμπετάδικα. Ωραία ήταν και τότε, αλλά οι μνήμες από τα παιδικά Χριστούγεννα είναι καλύτερες, όμορφες, αγνές, αστείες.
Όση ώρα γράφω ένα χαμόγελο έχει μείνει στα χείλη. Νιώθω τυχερή για αυτές τις μνήμες. Και ένα μικρό παιδάκι έχει ξεπηδήσει μέσα μου, και με τσιγκλάει να κάνω ζημιές, να σκαρφαλώσω για το μπωλ, να πω τα κάλαντα, να πάρω αγκαλιά όλους του ανθρώπους που αγαπώ και να πω από καρδιάς: Χρόνια Καλά, Χαρούμενα, Γελαστά, Πολλά.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Μετράω μέρες

Πόσες μέρες έχουν μείνει? Τέσσερις. Και μετά θα αράξω, θα αλητέψω, θα δω φίλους, θα κάνω ψώνια, θα δω το σόι μου, θα βγω, θα πιω γενικά θέλω να υπερβάλλω. Μπορώ? Φυσικά και μπορώ. Για να μπει η καινούρια χρονιά καλά, να με βρει χαρούμενη, χορτασμένη, γελαστή.
Αντε τέσσερις μερες ακόμα...

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Για την Φαίη.

Όταν με ρωτάνε αν έχω αδέρφια, συνήθως απαντάω ότι έχω μια αδερφή. Δεν είναι και πολύ ακριβές βέβαια αυτό, αφου εγώ νιώθω ότι έχω δύο. Μια εξ'αίματος και μια εκ φιλίας.
Με την αδερφή μου εξ'αίματος υπάρχει πολύ αγάπη και νοιάξιμο και όλα αυτά τα όμορφα που υπάρχουν σε μια υγιή σχέση μεταξύ δυο αγαπημένων αδερφών.
Με την αδερφή μου εκ φιλίας όμως αυτό είναι άλλο. Αυτό χτίστηκε λιθαράκι λιθαράκι όλα αυτά τα 28-29 χρόνια που την ξέρω και με ξέρει σαν την κάλπικη δεκάρα πια. Γιατί για όποιον θεωρεί ότι αυτές οι φιλίες είναι εύκολες να δημιουργηθούν και να αντέξουν, έχω να πω ότι δύσκολα γίνονται αλλά αν τα καταφέρεις μάγκα τότε είναι υπέροχες, μοναδικές, πολύτιμες.
Το αγαπάω πολύ αυτό το κοριτσάκι που λέγεται Φαίη, αυτό το κοριτσάκι που μπορεί να φαίνεται δυνατό, σίγουρο, θεριό, αλλά εγώ ξέρω ότι είναι ευαίσθητο, τρυφερό, γλυκό που βουρκώνει με το λίγο νοιάξιμο που θα εισπράξει, που, που, που.
Έχουμε ζήσει πολλά, πάρα πολλά μαζί, αλλά αυτό που προσδιορίζει για μένα την σχέση μου με την Φαίη είναι ότι όταν μιλάμε πια, λέμε δυο κουβέντες και έχουμε και οι δυο καταλάβει όλα όσα εννοούνται πίσω από τις λέξεις. Καμιά φορά δεν χρειάζονται ούτε καν τα λόγια. Κοιταζόμαστε και το έχουμε. Ξέρουμε και οι δύο. Ε αυτό είναι κατάκτηση τρελλή, είναι προίκα, είναι ευλογία.
Και σήμερα αυτό το κοριτσάκι έχει γενέθλια, μεγαλάνει και όμορφα παλιώνει, και εγώ δεν ξέρω πως να εκφράσω αυτά που θέλω. Αν την είχα εδώ θα της έδινα μια τεράστια αγκαλία, θα της έλεγα ότι την αγαπάω πολύ, τόσο πολύ, που αν και είναι μακρυά και μου λείπει και την θέλω δίπλα μου, πάνω απ'όλα θέλω να είναι καλά, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να την βλέπω δυο φορές το χρόνο και μην την χορταίνω. Θα της έλεγα ότι εγώ για αυτήν είμαι εδώ, και μπορώ να βρεθώ και εκεί και όπου και όποτε με χρειαστεί. Και να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω ένα μεγάλο: "Ευχαριστώ, και πόσο χαρούμενη και περήφανη είμαι που την έχω στη ζωή μου".
Να είσαι καλά γλυκειά μου και σου εύχομαι να ζήσεις όπως και όπου χτυπάει η καρδιά σου!

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Αγαπητέ Αγίε Βασίλη

Μου στείλανε αύτο το e-mail το θεωρώ απολαυστικότατο και με καλύπτει απόλυτα.

Aγαπητέ Άγιε Bασίλη, πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.

Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Xριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμα». Kαι όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μια και συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω.

Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γαμάω και τις πορτιέρησες Mις Tσιμπούκι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση. Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Για τον Γιάννη

Πολλές φορές ακούω να λένε: "Φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών δεν υπάρχει" και εγώ τότε χαμογελάω κρυφά γιατί σκέφτομαι αμέσως τον κολλητό μου τον Γιάννη. Φυσικά και υπάρχει.
Πρίν από 15 χρόνια ξεκίνησα να κάνω παρέα με ένα αγόρι στρουμπουλό (ο Γιάννης ψήνει), γλυκό, ντροπαλό και πολλά ακόμα, και καταλήξαμε να έχουμε μοιραστεί πάρα πολλά από τις ανησυχίες, τα άγχη, τους έρωτες, τα μεθύσια μας, την ζωή μας.
Θυμάμαι το κλάμα και τον πανικό για τις Πανελλήνιες, αν θα περάσουμε και που, το πρώτο του μεθύσι στον "Κάβουρα" που πάλευε να βάλει το πουλόβερ για να φύγουμε και από την σούρα του να μου λέει "έχω χάσει το μανίκι, δεν το βρίσκω σου λέω", τις ατέλειωτες βόλτες στο πάρκο της γειτονιάς μας να καθόμαστε με τις ώρες και να αναλύουμε και να προσπαθούμε να βρούμε άκρη, τις διακοπές μας στην Κρήτη που σε όλες τις φωτογραφίες είναι λιωμένος στην παραλία με το κεφάλι στην άμμο λές και ψάχνει για νερό, και φυσικά το απίστευτο γέλιο που έχουμε κάνει όταν εδώ και 12 χρόνια που είναι το ταίρι μου στην μπιρίμπα που η ιστορία και οι κερδισμένοι πόντοι έχουν δείξει ότι είμαστε καταπληκτικό ζευγάρι. Και τόσα πολλά ακόμα. Μια ιστορία ολόκληρη. Και βόλτες, πολλές βόλτες, ειδικά με το αυτοκίνητο, πολλές. Αφού όποτε σκέφτομαι τον Γιάννη με πιάνει αυτή η γλυκειά αίσθηση που έχουμε όταν πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο και φεύγει πίσω ο δρόμος , και το ράδιο παίζει "Τα ματαξωτά", και μπορεί να μην είμαι και στα καλυτερα μου αλλά ξέρω οτι όλα με κάποιο τρόπο θα πάνε καλά!
Σήμερα αυτό το αγόρι έχει γίνει ένας καταπληκτικός άντρας, που με κάνει πολύ πολύ περήφανη, που όποτε μιλάω για αυτόν νιώθω να ψηλώνω 5 πόντους. Εχει χιούμορ, έχει απίστευτες γνώσεις, έχει επίπεδο, είναι κύριος, είναι ευαίσθητος, τρυφερός, γλυκός, λίγο γκρινιάρης, ταξιδιάρης, ωραίος άνθρωπος.
Εγώ λοιπόν του εύχομαι σήμερα που έχει γενέθλια, χρόνια πολλά, καλά, γλυκά, ταξιδιάρικα και να κάνει αυτό που ονειρεύεται στη ζωή του. Και να ξέρεις ότι είμαι πολύ περήφανη για σένα και για την σχέση που έχουμε φτιάξει εδώ και τόσα χρόνια.Περιμένω να γυρίσεις σύντομα γιατι η απουσία σου φίλε μου είναι πολύ αισθητή και με δυσκολεύει ώρες ώρες.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Highlights

Τα σημαντικότερα highlights από το τετραήμερο που πέρασε :

1) Μια τριήμερη εκδρομή στο βουνό, χαλαρώνει, ξεκουράζει και βοηθάει το σώμα, το μυαλό και το κορμί να έρθουν στα ίσια τους.

2) Η πεζοπορεία σε μονοπάτια μου θύμισε πόσα πολλά χάνω που δεν το κάνω συχνότερα, ( η επαφή με την φύση είναι κάτι το ασύλληπτο ) και επίσης μου τόνισε ότι αν έκοβα το ρημαδοτσίγαρο οι αντοχές θα ήταν περισσότερες.

3) Ο κόκορας ο κρασάτος με τα μακαρόνια πολύ μου είχαν λείψει και μια χαρά τον ευχαριστήθηκα (πολύ τον λυπήθηκα τον καημένο τον κόκορα)

4) Πόσο θλιβερό και μίζερο είναι να βλέπεις άντρα παντρεμένο με παιδί, όταν πιει δυο ποτηράκια παραπάνω να την πέφτει στην πρώτη γυναίκα που θα βρει μπροστά του.

5) Το χειροποίητο γλυκό του κουταλιού καρυδάκι είναι όλα τα λεφτά. Το μυστικό είναι στο σιρόπι να έχει μπει και μέλι καλό.

6) Όταν ακούω το ένστικτο, και παρακολουθώ το σώμα μου πως αντιδρά, καταλαβαίνω πολλά για μένα και τις ανάγκες μου.

7) Μου αρέσει πολύ να μαζευόμαστε φίλοι τις κυριακές τα μεσημέρια, να τρώμε και να πίνουμε, και η μάζωξη να τελειώνει στις 1 το βράδυ.

8) Όταν δίνω χρόνο και δεν βιάζω καταστάσεις όλα τα μπερδεμένα ξεκαθαρίζουν και αφήνουν μια γλυκειά γεύση.

9) Οι ανάγκες, οι δυσκολίες και οι χαρές είναι πάνω- κάτω οι ίδιες για τους περισσότερους ανθρώπους

10) Δεν μου αρέσει να αγχώνομαι για το πως θα περάσω την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

11) Νιώθω άβολα όταν βρίσκομαι με παρέα ανθρώπων που έχουμε περίπου την ίδια ηλικία, αυτοί είναι παντρεμένοι με παιδιά, και όταν κάποιος ρωτάει για μένα του απαντάω αρνητικά και για τα παιδιά και τον γάμο. Μάλλον γιατί το θέλω και δεν το έχω.

12) Ο κουραμπιές ο σωστός θέλει καλό βούτηρο και το αμύγδαλο να μην το λυπηθείς.

13) Γέλασα πολύ με την απάντηση ενός φίλου ( που έχει πάρει κάτι κιλάκια τελευταία) στην ερώτηση τι δουλειά κάνεις, είπε: "το ανορεκτικό μοντέλο σε ζωγράφους)

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Εξάρτηση

Από εχθές γυρνάει στο μυαλό μου μια λέξη: "Εξάρτηση". Δυστυχώς το νέο το έμαθα πρώτη και το μετέφερα σε δυο λατρεμένα μου πρόσωπα. Την Φαίη μου και το "παπί" μου. Το συζητήσαμε και μετά δεν ήθελα να το ξαναναφέρω. Φοβήθηκα πολύ. Διαβάζοντας όμως το blog της Φαιης σήμερα, ξύπνησε πάλι όλο αυτό. "Εξάρτηση". Ο Νίκος, το γειτονάκι, που έμενε ακριβώς στον από κάτω όροφο από το πατρικό μου, πέθανε από ναρκωτικά. Τον βρήκαν σε ένα παγκάκι έξω από τον Ευαγγελισμό. Πίκρα. Τον θυμάμαι που ερχόταν με την αδερφή του όταν ήταν μικρούλης και μας έκαναν ποδαρικό κάθε 1η τ0υ χρόνου, και του έδινε η μαμά σοκολατάκια. Τον θυμάμαι μετά στην εφηβεία, ένα όμορφο παιδί, πάντα με το κεφάλι σκυμμένο και το δειλό περπάτημα. Λέγανε διάφορα στην γειτονιά, ότι έχει μπλέξει με τα ναρκωτικά και ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα. Θυμάμαι πρίν από τέσσερα χρόνια, κάτι βράδυα να ακούμε καβγάδες έντονους και φωνές, σε σημείο που να τρομάζω και να σκέφτομαι ότι θα γίνει κάποιο κακό. Τον θυμάμαι που είχε έρθει στην κηδεία του πατέρα μου και είχα συγκινηθεί πολύ. Δεν το έβλεπα πολύ συχνά τελευταία, και όταν τον έβλεπα ήταν πάντα με την μητέρα του.
Πάντα.
Γαμώτο. Κολοκαταστάσεις. Εγκλωβισμοί. Αδιέξοδα. Θυμήθηκα αμέσως και τον Γιάννη. Γλυκός πολύ, με όμορφα αλλά θλιμμένα μάτια, να με κοιτάει και να μου λέει: "εγώ δεν πίνω πια, γιατι άμα σηκώσω το πρώτο δεν μπορώ να σταμματήσω, δεν έχω όριο στο ποτό", "έχω περάσει πολλά χρόνια από την ζωή μου που ήμουν μεθυσμένος, έχω χάσει χρόνια", "ξέρω τι θα πει ξεφτίλα. έχω φάει αρκετή, όταν γύρναγα στους δρόμους πιωμένος". Και η αγκαλιά του, το φιλί του ήταν τόσο τρυφερό και συντροφικό γιατι το είχε και αυτός πολύ, πολύ ανάγκη. Γαμώτο. Και μετά το μυαλό μου γυρνάει σε μένα. Στις δικές μου εξαρτήσεις, που ναι δεν ειναι τόσο "βαριές" αλλά είναι εκεί. Για να μετριέμαι συχνά με μένα για να δω πόσο μπορώ να αντισταθώ. Και αν για μένα είναι δύσκολο να κρατήσω το ψυγείο κλειστώ για να μην μπουκώσω μοναξιά, πόνο, θλίψη, βαρεμάρα, φαντάζομαι ότι για τον Νίκο, τον Γιάννη και όλα αυτά τα παιδιά πόσο δύσκολο θα είναι να μην πιούν ναρκωτικά ή αλκοολ. Ένα μεγάλο ΚΡΙΜΑ στριφογυρίζει στο μυάλό και σφίγγει το στομάχι. ΚΡΙΜΑ ρε γαμώτο μου.

Καλή δύναμη Γιάννη,

Καλό ταξίδι Νίκο.

Ηρεμιά

Ηρεμία
Ηρεμία
Ηρεμία
Ηρεμία
Ερημιά
Ερημιά
Ερημιά
Ερημιά
Μια ηρεμία που οδηγεί στην ερημιά ή μια ερημιά που οδηγεί στην ηρεμία? Και αυτή η τρύπα από που? Πως δημιουργήθηκε ξαφνικά? Ή μήπως υπήρχε και δεν την έβλεπα? Και ξαφνικά ήρθε κάποιος μου την έδειξε και έφυγε. Και τώρα κάθομαι και χάσκω πάνω από το κενό, σαν να κοιτάω το πηγάδι και προσπαθώ να διακρίνω που σταμματάει. Άμα πέσω μέσα πόσο μεγάλο θα είναι το ΓΚΛΟΥΠ?

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

summer time

Είναι κάπως οι Παρασκευές. Τις περιμένω πως και πως και παράλληλα τις φοβάμαι κιόλας. Το έχω τσεκάρει. Ό,τι μαλακία είναι να συμβεί μέσα στην εβδομάδα θα γίνει Παρασκευή. Στην δουλειά ειδικά, αν κάτι είναι να παει στραβά θα γίνει Παρασκευή. Anyway. Μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος να μου πει πως γίνεται μέσα στο καταχείμωνο και παραμονές Χριστουγέννων εγώ να ονειρεύομαι καλοκαιρινές διακοπές, και ήλιο και θάλασσα και το αγόρι μου? Πότε θα με πιασει εμένα το Christmas spirit? Πότε? Μήπως να φτιάξω κανένα κουραμπιέ, κανένα μαλομακάρονο ή καμιά δίπλα για να αρχίσει να μου έρχεται? Να στολίσω το σπίτι να το κάνω λίγο καραγκιόζ μπερντέ? Τι να πω. Εγώ κουβαλάω ακόμα στο αυτοκίνητο την ομπρέλα θαλάσσης, με την βάση της κιόλας. Είναι που είναι τεράστιο το αυτοκίνητο, του έχω και όλα τα ντσάνταλα και μάντσαλα και αστα να πανε. Όταν θα παω να πάρω λαμπιόνια και μπαλίτσες θα τα έχω όλα μαζί στο αυτοκίνητο. Μήπως τελικά να στολίσω την ομπρέλα? Να της κρεμάσω και φωτάκια και μπαλάκια και αγγελάκια ? Δεν πάω καλά. Οσο παω και απομπανταβιάζω. Μνιστιτι μου κύριε. Τσ, τσ, τσ.
Αντε βρε καλό σαββατοκύριακο!

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Οι αγκαλιές που μου χρωστάω.

Ο μπαμπάς με λάτρευε αλλά δεν με αγκάλιαζε. Γιατί φοβόταν. Γιατί δεν ήξερε. Γιατί δεν μπορούσε. Γιατι την δική του την αγάπη την έβλεπα στο τρόπο που με κοίταζε. Γέμιζε το βλέμμα του, γλύκαινε. Την έβλεπα στον τρόπο που μου μίλαγε. Με νοιάξιμο και αγωνία. Την έβλεπα στον τρόπο που μου γέλαγε. Φούσκωναν τα κόκκινα μάγουλα του, ξεπρόβαλλαν το δοντάκια του με το λίγο κενό στο κέντρο ( έχω πάρει τα ίδια) και ενώ παλιά δεν μου άρεσαν, τώρα βλέπω ότι έχουν μια παιδικότητα που πολύ μου πάει και πολύ του πήγαιναν. Αλλά δεν αγκάλιαζε.
Η μαμά πάλι δεν με αγκάλιαζε. Όχι γιατί δεν ήξερε ή δεν μπορούσε. Γιατί αυτή την θέση την είχε διεκδικήσει με ένα περίεργο τρόπο η αδερφή μου. Αυτή κουλουριαζόταν στα πόδια της και την χαίδευε. Και εγώ έκανα πίσω. Εγώ έλεγα δεν είμαι χαδιάρα, δεν είμαι αγκαλιάρα. Δεν τα μπορώ τα πασπατέματα. Με εκνευρίζουν Γύρναγα και την έβλεπα στην αγκαλιά της μαμάς και την κορόιδευα. Όσες φορές προσπάθησε η μαμά να με αγκαλιάσει και να με χαιδέψει εγώ τραβιόμουν, θύμωνα. Την αγάπη της την είχα και την έχω ακόμα, από τον τρόπο που με κοιτάει. Που προσπαθεί να με διαβάσει. Όταν δεν είμαι καλά , και της λέω ψέμματα για να μην ανησυχεί, το καταλαβαίνει. Με κοιτάει βαθειά στα μάτια και το καταλαβαίνει. Και άλλωτε το λέει «κάτι σε τυρρανάει εσένα» και άλλωτε κάνει πίσω. Γίνεται διακριτική. Αλλά με τον τρόπο της μου δηλώνει «είμαι εδώ. Μην φοβάσαι τίποτα». Την αγάπη της την βλέπω από τον τρόπο που μου μιλάει « να τρως καλά. Πάλι αδυνάτισες, σε βλέπω είσαι χλωμή. Να σου φέρω ένα φρουτάκι. Ντύσου καλά, έχει κρύο έξω, βάλε το πουλοβερ, προσεχε την υγεία σου» Την βλέπω σε πολλά. Την έχω. Αλλά δεν την αφήνω να με αγκαλιάσει πια.
Η αδερφή μου δε με αγκάλιαζε. Λογικό. Καταρχήν διότι ζήλευε. Τι δουλειά έχω τώρα εγώ να έρθω ξαφνικά στην οικογένεια και να διεκδικήσω το 50%.? Από που και ως που. Ποιός την ρώτησε αυτή? Και φυσικά όλη αυτή η ζήλια έβγαινε σε κακή συμπεριφορά από μέρους της όταν ήμασταν μικρές. «Το παιχνίδι αυτό ειναι δικό μου, το έφερε η νονά μου , δεν θα παίξεις εσυ, αν θέλεις μπορείς να με βλέπεις μονο. Κοίτα , το δικό μου το κρεβάτι έχει κάγκελα και όταν απλώνω επάνω την κουβέρτα και κρύβομαι απο κάτω το φώς γίνεται χρωματιστό και μαγικό. Το δικό σου δεν έχει και έτσι δεν μπορείς να παίξεις με το φώς , και όχι δεν μπορείς να έρθεις στο δικό μου το κρεβάτι.» Δεύτερον, σωματικά είμαι πιο αναπτυγμένη, πιο «δυνατή». Δεν χωράω στην δική της αγκαλιά. Αυτή χωράει στη δική μου. Ακόμα και σήμερα, εγώ την αγκαλιάζω, εγώ ανοίγω τα χέρια μου και έρχεται. Την αγάπη της την βλέπω από τον τρόπο που μου μιλάει «πρόσεχε καλά μαλάκα, πρόσεχε τον εαυτό σου, αν μάθω ότι αδυνάτισες πολύ, ότι γενικά δεν είσαι καλά, τα μαζεύω, χέζω και καρριέρες και έρχομαι να σε περιλάβω.» Την βλέπω από τον ήχο της φωνής που γλυκαίνει, ζεσταίνει. Αλλά εγω μου έχω φορέσει τον ρόλο αυτής που αγκαλιάζει.
Και οκ, αν εγώ τελικά δεν είμαι αγκλιάρα, αν δεν μου αρέσει να κουλουριάζομαι, αν δεν μου αρέσει να με χαιδεύουν, γιατί οταν ένας ΑΝΤΡΑΣ μου ανοιξει τα χέρια του εγώ πάω και θρονιάζομαι? ΟΕΟ? Γιατί, την ζητάω απελπισμένα την αγκαλιά? Γιατι στον βωμό της αγκαλιάς έχω ανεχθεί πράγματα, καταστάσεις, κουβέντες? Για έλα τωρα και πες μου, μικρή μου σοφή που όλα νομίζεις ότι τα ξέρεις και όλα τα καταλαβαίνεις? Αρχίδια. Ναι μικρή μου. Αρχίδια. Και αγκαλιάρα είσαι, και χαδιάρα είσαι, και να σου πειράζουν τα μαλλιά θέλεις και όλα τα θέλεις. Και όλες αυτές τις αγκαλιές που σου στέρησαν ή εσύ στέρησες στον εαυτό σου τις ψάχνεις, τις αναζητάς. Και είναι τοση η ανάγκη που θολώνεις, αλληθωρίζεις, μπερδεύεσαι, μεταξύ της φιλίας, του έρωτα, του πάθους, της ξεπέτας, της αγάπης. Δεν βλέπεις καθαρά. Μόνο δυο χέρια ανοιχτά βλέπεις. Τίποτα άλλο.
Ε λοιπόν εγώ αυτό το κουβάρι θα το πιάσω από την αρχή. Από τη ρίζα του. Την αγκαλιά της αδερφής θα την ζητήσω. Θα βρω τρόπο να χωρέσω. Θα την φτιάξω. Την αγκαλιά του μπαμπά δεν μπορώ να την βρώ γιατι έφυγε για άλλο «ταξίδι». Την αγκαλιά της μαμάς όμως θα γυρίσω για να την βρω. Θα κουλουριαστώ στην αγκαλιά της, και ας είμαι 32, και ας είμαι 1,78 ολόκληρη γαιδούρα, και αυτη είναι 1,60. Εγώ θα γίνω για λίγο τεσσάρων και θα χωρέσω στην αγκαλιά της. Θα κουλουριαστώ και θα την αφήσω να μου χαιδέψει τα μαλλιά, την πλάτη, τα χέρια. Και θα κλείσω τα μάτια και αφήσω το συναισθημα να με πάει και να μου μιλήσει. Και θα την πάρω μέχρι να την χορτάσω.
Ολες τις αγκαλιές που μου χρωστάω θα τις πάρω!!!!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Κύκλος

Για να ανοίξει ένας καινούριος κύκλος, πρέπει να κλείσει ο προηγούμενος. Δυσκολευόμουν πάντα να τους κλείσω τους κύκλους. Δεν ήξερα. Συνήθως γινόταν άχαρα, άγαρμπα, με θυμό, με παρεξηγήσεις, με αποχή,με κλεισμένα τήλέφωνα, με ανείπωτες κουβέντες, που μετά με έτρωγαν. "Αν είχε θάρρος για να βγει ο λόγος, τώρα δεν θα'τανε φωτιά στο αίμα". Πάντα είχα το αίσθημα ότι δεν ... δεν έχω καλυφθεί από τον τρόπο. Είχα και άλλα να πω, να κάνω. Ή ότι άλλα ήθελα να πω και τελικά αλλιώς τα είπα. Και αυτό με έτρωγε. Ακόμα με τρωει με κάποιους ανθρώπους από τα παλιά. Γιατι ήταν αξιόλογοι, ήταν όμορφοι άνθρωποι που θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να βρίσκονται στη ζωή μου, ή να μην βρίσκονται αλλά να μην υπάρχει το αίσθημα του κενού, της τρύπας.
Ούτε τώρα είμαι σίγουρη ότι ξέρω πως να κλείνω τον κύκλο. Ηθελα να το κάνω όμως και σκεφτόμουν το πως. Πως θα βρω ένα τρόπο που μετά να είμαι καλά, μέσα μου να είμαι ήρεμη. Αυτό που με οδήγησε ήταν το συναίσθημα. Μίλησα από μέσα, μίλησα ανοιχτά, ειλικρινά, είπα "φοβάμαι", "λυπάμαι", "δυσκολεύομαι πολύ", "βασανίζομαι", και ήταν αλήθεια. Μίλησα πολύ καθαρά. Και όταν οι κουβέντες τέλειωσαν, τα μάτια βάρυναν, το μυαλό κουράστηκε, τα σώματα αγκαλιάστηκαν πολύ, γιατι έπρεπε να βγεί ολο αυτό το συναίσθημα, να ξεσπάσει για να μπορέσει να καταλαγιάσει. Γιατί το σώμα μιλάει, εκφράζεται, εξηγεί, νιώθει. Και δεν το φοβήθηκα, αφέθηκα και όταν χόρτασε και το σώμα την επαφή, τότε δόθηκε μια γεμάτη αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα και μια κουβέντα: "κάποια μέρα θα τα ξαναπούμε" .

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Χρόνια.... "απ΄όλα" Παπί μου!

Χρόνια πολλα,
Χρόνια καλά,
Χρόνια ευτυχισμένα,
Χρόνια χαρούμενα,
Χρόνια γελαστά,
Χρόνια ερωτευμένα,
Χρόνια ταξιδιάρικα,
Χρόνια δημιουργικά,
Χρόνια χρωματιστά,
Χρόνια όμορφα,
μα πάνω από όλα.....
Χρόνια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!!

Με για μεγάλη αγκαλιά, ένα σφουριχτό φιλί (ξέρεις εσύ) και πολύ πολύ πολύ αγάπη να είσαι πάντα καλά και να την πηγαίνεις την ζωή σου εκεί που εσύ θέλεις!!!!!

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

Αντίο Γλυκέ μου!

Δυσκολεύομαι πολύ. Πονάω και θέλω να φύγω, να πάρω δρόμους, να κλείσω τηλέφωνα , πόρτες , παράθυρα και να μην δω κανέναν. Εγώ με μένα.
Πέντε μέρες που μου φάνηκαν πέντε χρόνια. Όλα πολύ, όλα. Ό,τι μου δόθηκε στην αρχή, πάρθηκε πίσω γρήγορα. Επρεπε να το αφήσω και με δυσκολία μεγάλη το άφησα. Και τώρα πονάω.
Ξέρω ότι έτσι πρέπει να γίνει, ότι έτσι θα είναι καλύτερα για μένα. Ξέρω ότι όσο θα πέρναγε ο καιρός τα πράγματα θα δυσκόλευαν. Και δεν αντέχω να σηκώσω και άλλα, αρκετά με έχω ταλαιπωρήσει. Όχι άλλα. Ξέρω ότι κάνω καλά, ότι με προστατεύω.Ξέρω ότι σε λίγο καιρό όλα αυτά θα μου φαίνονται μικρά. Ξέρω, ξέρω, ξέρω όμως ότι τώρα πονάω, ότι τώρα δεν μπορώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Τα μάτια χαμηλά

"Ντροπή δεν είναι ν΄αγαπάς, λέει μια ψυχή.
Ντροπή είναι να φοβάσαι,
Μονάχος να κοιμάσαι,
Το Φώς να μη θυμάσαι,
Και τη Μουσική."

Το διάβασα πρόσφατα, και κάθε φορά που το σκέφτομαι ρίχνω το βλέμμα στο πάτωμα, και κάτι μου σφίγγει το στομάχι.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Μια Δευτέρα αλλιώτικη

Είναι όμορφη αυτή η Δευτέρα. Είναι αλλιώτικη, καινούρια. Είναι μέρες που η ζωή, είναι υπέρ σου. Με το μέρος σου. Κλείνεις τα μάτια, κάνεις μια ευχή, και μετά από 2-3 μέρες, κάτι γίνεται και τσουπ, να το. Έρχεται.
Κοιτάς πάνω, τον ουρανό, μιλάς με τον Θεό, με τους αγαπημένους σου που έφυγαν για άλλο ταξίδι, χαμογελάς και λες: "Ευχαριστώ"
Καλημέρα.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Αέρα!

Όρια, όρια, όρια. Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω πει σε δυο μέρες. Δοκιμάζονται τα νεύρα μου και οι αντοχές μου! Δεν μπορώ να τα βάλω όταν πρέπει και μετά δεν μαζεύεται. Μετά πρέπει να γίνω κακιά. Φυσικά κούκλα μου, αφου δεν ξεκαθαρίζεις την θέση σου εξ αρχής, τι γυρεύεις μετά?
Τα έχω πάρει στο κρανίο με την δουλειά. Φοβάμαι ότι αν ανοίξω το στοματάκι μου, θα πρέπει μετά να πάρω την τσαντούλα μου και αντίο. Οι ευθύνες γίνονται μπαλάκια, και όποιος περνάει και του έρθει στο κεφάλι, ας πρόσεχε. Γινομαι και μαλάκας γιατί με αιφνιδιάζει. Όχι μόνο το τρώω το μπαλάκι στο κεφάλι, αλλά ζητάω και συγνώμη! Με θυμώνει όλο αυτό, και ναι ξέρω ότι έτσι γίνεται παντού, αλλά όταν συμβαίνει τόσο έντονα και ξεκάθαρα με αφήνει άφωνη. Θέλω να βρω ένα τρόπο να το χειριστώ όλο αυτό. Δική μου αδυναμία είναι. Δεν γίνεται να είναι ή σιωπή ή δρόμος. Δεν είναι λύση. Δεν οδηγεί πουθενά.
Τα έχω πάρει στο κρανίο με την μάνα μου. Γλυκεια, υπέροχη,όλα τα καλά του κόσμου έχει, αλλά αν της δώσεις λίγο παραπάνω χώρο, κάνει ένα ντου και όποιον πάρει ο χάρος. Σιγά κυρία μου. Τοσο σου είπα. Μέχρι εκεί. Πού πας παρακάτω, αφού το βλέπεις δεν σε παίρνει, δεν έχει άλλο χώρο.
Και φυσικά μέσα από όλη αυτή την γκρίνια, επειδή μου κόβει αρκετά, καταλαβαίνω ότι όλος αυτός ο θυμός δικός μου είναι. Δεν είναι του απέναντι. Με μένα έχω θυμώσει που δεν μπορώ να βάλω ΟΡΙΑ. Γιατι ξεχνιέμαι. Περνάει ο καιρός, γλυκαίνει το πράγμα, αφήνομαι και εγώ, και να τα πάλι τα ίδια.
Νιώθω ένα κουρέλι. Καλά που είναι παρασκευή.
Αντε βρε, καλό σαββατοκύριακο.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

ΚΛΙΚ

Και ξαφνικά εκεί που δεν ξέρω τι να κάνω, να βρω ένα σημείο που να βλέπω καθαρά και όλο μπερδεύομαι και όλο αλλάζω απόφαση, και μια κοιτάω το συναίσθημα, μια τη λογική και με κανένα δεν είμαι τελείως καλά.... κάνει ένα "κλικ" το μυαλό, και όλα ξεκαθαρίζουν.
Και ο δρόμος είναι ένας, και είναι τόσο καθαρό όλο αυτό, που συναίσθημα και λογική συμφωνούν απόλυτα. Που πια δεν υπάρχει δεύτερη εκδοχή. Είναι μία και είναι ολοφάνερη.
Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, είναι υπέροχο, ανακουφιστικό, καθαρό.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Φρέσκο πράγμα

Παρασκευή σήμερα, τέλεια.
Ο Ερμής σταμμάτησε να είναι ανάδρομος, ο μήνας μπήκε πια Νοέμβρης, άντε να δούμε τι θα φέρει.
Εχει βγει και ένας ωραιότατος ήλιος και η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει. Και φυσικά σαν γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της (και πληρώθηκε πριν δύο μέρες) οφείλει να πάει αύριο για ψώνια!
Την προηγούμενη Κυριακή που έδωσα την μάχη με την ντ0υλάπα μου, μάζεψα σχεδόν όλα μου τα ρούχα για να τα δώσω. Δεν μου κάνει τίποτα. Και δεν θέλω να αρχίσω να στενεύω, θέλω καινούρια. Να μπει φρέσκο πράγμα. Να ανανεωθώ. Χρειάζομαι λοιπόν αρκετά λεφτά για να ξαναφτιάξω την γκαρνταρόμπα, αλλά δεν πειράζει καθόλου.
Οπότε αν δείτε αύριο μια τρελλή στην Σκουφά, στην Ερμού, στην Ομόνοια, να κουβαλάει σακκούλες και να έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, ε αυτή θα είμαι εγώ. Θα καεί το πελεκούδι.
Αν κάποιος επιθυμεί να κάνει τον χορηγό, στην προσπάθεια ανανέωσης, καλοδεχούμενος.
Καλημέρα!!

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Μισό βήμα μπροστά

Όταν φεύγεις πραγματικά από κάπου, φεύγεις ήσυχα. Ρίχνεις ένα βλέμμα πίσω, γυρνάς την πλάτη, ανοίγεις την πόρτα πολύ ήρεμα και απλά φεύγεις. Ολα τα υπόλοιπα φαίνονται περιττα. Και η αντίδραση του άλλου δεν έχει σημασία γιατι η απόφαση έχει παρθεί.
Παίρνεις τον εαυτό σου αγκαλιά, αφουγκράζεσαι τον πόνο , την ερημιά και περιμένεις ο χρόνος να κάνει την δουλειά του.
Δεν υποτιμάς την πίκρα και την στενοχώρια σου. Είναι αναμενόμενο. Το ξέρεις το συναίσθημα. Έχεις μάθει να το αναγνωρίζεις πια.
Αλλα η απόφαση δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλεις να αλλάξει, γιατι στο βάθος ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει.
Γιατί πια έχεις μάθει να διακρίνεις το παρακάτω. Το ξέρεις το τέλος. Και αυτή τη γαμημένη συνήθεια να βλέπεις την κατάσταση που πας να μπεις, να ξέρεις και τα αποτελέσματα και να πηγαίνειςς ντουγρού, να μην βρίσκεις το κουράγιο να φρενάρεις, θέλεις να την κόψεις.

Με έχω για καλύτερα και περισσότερα!

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Όλα είναι Δρόμος

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου εικόνες, κουβέντες, λέξεις σκληρές, κοφτές, άγριες που έχω ακούσει κατα καιρούς εκεί που πάω και ανοίγω την ψυχή μου.
"την θέλεις την τρυφερότητα, την έχεις ανάγκη... αλλά μην την ζητιανεύεις"
"ο πανικός κούκλα μου είναι φόβος. Φόβος απέναντι σε ένα άντρα που διακρίνεις ότι ψάχνει για μια σοβαρή σχέση στη ζωή του και εσένα σου
απαγορεύεται να κάνεις σοβαρή σχέση. Σε έχουν μεγαλώσει να φροντίζεις μαμά και αδερφή. Να έχεις την ευθύνη όλων!".
"όταν ξέρεις τι θέλεις και που πάς, δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε βγάλει από το δρόμο σου. Του λες "εγώ πάω Θεσσαλονίκη. Εκεί είναι ο προορισμός μου. Θέλεις να πάμε παρέα? Δεν θέλεις ? Δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να ψάχνω κάποιον να την κάνουμε μαζί αυτή την διαδρομή. Αν εσύ πάς στην Κρήτη, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω γιατι με καθυστερείς και χάνω τον στόχο μου".
Βέβαια όλο αυτό προυποθέτει να ξέρεις τον προορισμό σου. Και εγώ νιώθω ότι ναι εχω καταφέρει να αλλάξω αυτοκίνητο, τώρα έχω ένα πιο ωραίο, πιο τραβηχτικό, ταλαιπωρήθηκα βέβαια να το αποκτήσω, το κοιτάει ο κόσμος, το χαζεύει (παράπονο δεν έχω), κάθομαι στη θέση του οδηγού καμαρωτή , έχω ανάψει και τσιγάρο (παει ωραία με το όλο ύφος) και κάνω γύρους - γύρους . Μαλλον όχι δεν κάνω κύκλους πάω όπου πάει ο άλλος.
Και είναι στιγμές που μου αρέσει που λέω μέσα μου "κοίτα να δεις και ένα καινούριο μέρος που δεν είχα δει ότι υπάρχει,για να το ψάξουμε λίγο και αυτό" και στιγμές που νιώθω ότι χαλάω βενζίνη, νεύρα, ψυχική ηρεμία γιατι πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Δεν μπορώ να πάω ούτε μπρος, ούτε πίσω. Εκεί κολλημένη στο ίδιο σημείο.Και δεν μπορώ και να γκρινιάξω. Ο συνοδηγός δεν υποσχέθηκε τίποτα. Δεν είπε ότι η διαδρομή θα είναι όπως εγώ την θέλω. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα.
Οπότε οι λύσεις είναι δύο. Ή συνεχίζω να κάνω κύκλους, να πηγαίνω όπου με πάνε χωρίς κριτήρια, με φόβο να χαλάσω το ωραίο μου αυτοκίνητο, να το φθείρω, να το τρακάρω πουθενά και ίσως και ανεπανόρθωτα ή μηδενίζω το κοντέρ και δεν ξεκουνάω μέχρι να βρώ τον δικό μου προορισμό. Και φυσικά να πληρώσω και το τίμημα ότι μπορεί να κάθομαι για πολύ καιρό στο τιμόνι, εγώ και η μοναξιά μου και να παρακολουθώ τους άλλους να κάνουν βόλτες.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Αλλάζω θέση

Είδα τον πρώην μου προχθές. Χάρηκα. Αλλά η χαρά μου ήταν συγκεκριμένη, συγκρατημένη και συγκροτημένη. Είναι η χαρά που έχεις όταν βλέπεις κάποιον μετά από πολύ καιρό, που κάποτε μοιραστήκατε τις ανησυχίες, το πάθος, την γκρίνια, το γέλιο, τους φίλους, τη ζωή, αλλά πια δεν μοιράζεσαι τίποτα και δεν θέλεις κιόλας.
Καθόμασταν αντικρυστά και μιλούσαμε για τις ζωές μας. Προχώρησε και αυτός πολύ, έκανε βήματα που ήθελε για τον εαυτό του και όσο τον κοίταζα και τον άκουγα επιβεβαιωνόταν ακόμα μια φορά η πεποίθηση που είχα, ότι έχω φύγει χιλίομετρα μακρυά από αυτόν και από το τότε.
Στις 2:41 το βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα ότι χάρηκε πολύ που με είδε και είμαι καλά. Δεν μπορώ να γνωρίζω την αιτία και την πρόθεση που έστειλε το μήνυμα, και δεν με ενδιαφέρει πια. Το μύνημα δεν απαντήθηκε ποτέ και διαγράφτηκε.
Θέλω να μαθαίνω ότι είναι καλά, ότι σιγά – σιγά βρίσκει τον δρόμο του, αλλά είναι πολύ ξεκάθαρο πια ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμία είδους σχέση.
Έχω αλλάξει θέση και βλέμμα πια στον τρόπο που κοιτάω εμένα, τους ανθρώπους που με περιβάλουν και το βασικότερο την ζωή που εγώ θέλω να έχω.
Και όταν αποφάσισα να αλλάξω το κέντρο βάρους άλλαξαν όλα.!

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Πέτα τον γρύλο από το κεφάλι!

Τρείς εξαρτήσεις έχω- είχα στη ζωή μου.
α) Το φαγητό. Πέρασα πολλά χρόνια και πολύ ταλαιπωρία για να θεωρώ ότι το έχω υπό έλεγχο πια. Αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις.
β) Το τσιγάρο. Δεν επιχείρησα ποτέ να το κόψω, και δεν με βλέπω να το κάνω σύντομα.
γ) Τον γρύλο στο κεφάλι μου. Αυτό το κακό χούι δεν ξέρω πότε θα το κόψω. Όταν μου συμβαίνει κάτι καλό ή κακό, θα φτιάξω μια ολόκληρη ιστορία γύρω από αύτο, θα φτιάξω και διαλόγους ( αμ πως έτσι απλά? ) θα το κουράσω τόσο πολύ το θέμα, θα με εξαντλήσω και στο τέλος δεν θα μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι πραγματικότητα και τι όχι (μήπως είμαι για δέσιμο?)

Φυσικά έχω πολύ χρόνο μπροστά μου για να δημιουργήσω και άλλες πολλές εξαρτήσεις.
Αντε να δούμε

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Η προίκα μου

Ε,ε, έρχεται....έρχεται το "παπί" μου. Έχω μια χαρά απίστευτη! Μου έχει λείψει τόσο πολύ το σκατό. Θα φτάσει στις 2.30 το βράδυ και θα πάμε να την μαζέψουμε όλες οι "μπανταβές" παρέα. Είναι έκπληξη. Και θα πάμε καπάκι κάπου να τα πούμε και να τα πιούμε.
Και αύριο το πρωί θα αρχισει να με τσιγκλάει να ξυπνήσω νωρίς γιατί θα θέλει καφέ και κουβέντα. Και θα κάτσουμε παρεάκι να πιούμε ατέλειωτους καφέδες, να καπνίσουμε πολυ και να μιλάμε ασταμάτητα.
Σκέφτομαι από τον Ιούνη που έχω να την δω πόσα έχουν γίνει, πόσα θέλω να της πω. Σαν να την βλέπω μπροστά μου να έχει πάρει το βλεμματάκι που σκοτώνει και να μου λέει: "στα λέγα μαλάκα μου, να που ήρθε η μέρα που αυτά που κορόιδευες αυτα κάνεις και μια χαρά περνας κιόλας " και έχει δίκιο.
Και θα γελάσουμε πολυ, θα αγκαλιαστούμε, θα κουλουριαστεί στα πόδια μου για να τις ξύσω την πλάτη, ίσως κάποια στιγμή να τσακωθούμε και λίγο, αλλά ξέρουμε καλά και οι δύο, ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια βαθειά, αληθινή, ανιδιοτελής και γνήσια αγάπη.

Η καλύτερη προίκα που έχω από τους γονείς μου είναι το "παπί" μου.
Ο πιο δικός μου άνθρωπος, η αδερφή μου!!!!

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

Με κουράζω

Δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση. Μια θέση. Να κάτσω εκεί, να παλουκωθώ. Να μην κουνήσω καθόλου. Να με τηρήσω.
Με εκνευρίζω. Μια εδώ, μια εκεί. Να πάρω να μην πάρω. Να στείλω μύνημα, να μην στείλω. Να τον καλέσω να έρθει ή όχι. Να μιλήσω ή να το κάνω τουμπεκί.
Αντε βρε κούκλα μου τελείωνε πια. Πάρε την απόφαση, δέξου και το τίμημα και αντε μου σιχτίρ.
Γιατί όμως αυτό το πήγαινε-έλα. Έλλειψη κριτηρίων? Έλλειψη γνώσης? Φόβος μοναξιάς?
Θα το βρω το άτιμο που θα μου πάει. Και μέχρι τότε να με δω πότε θα κουραστώ πάνω σε αυτή την κούνια που με έχω βάλει.

Άντε να δούμε....

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Τα πράγματα στη θέση τους

Ξύπνησα νωρίς με πονοκέφαλο. Αποφάσισα να καθαρίσω το σπίτι, ήταν σε οριακή κατάσταση. Όταν τακτοποιώ, καθαρίζω και πετάω πράγματα από το σπίτι, νιώθω ότι κάνω το ίδιο και μέσα μου.
Αποφάσεις, ελπίδες, σκέψεις μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους. Κρατάω αυτά που χρειάζομαι και πετάω τα περιττά.
Δύσκολο και επίπονο πράγμα η τακτοποίηση. Για το σπίτι χρειάστηκα τέσσερις ώρες. Για τα υπόλοιπα δεν ξέρω πόσο...........

Ο πονοκέφαλος επιμένει.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Πήγα για μαλλί !

Καλά, μεγαλεία λέμε. Εχθές είχα πάρει άδεια από το γραφείο για μια δουλειά που είχα, και με την ευκαιρία χτύπησα και ένα κομμωτήριο. Πρώτη φορά στο συγκεκριμένο κομμωτήριο, με πήγε μια φίλη πιο τρελλή από μένα.
Ο βαφέας γκέι αλλά κακιά γκόμενα. Ειχε τρελλαθεί στο κουτσομπολιό και στο κατιναριώ (έτσι γράφεται αυτό?).
Ο κουρέας επίσης γκεί αλλά από τους αγαπημένους μου. Συμπαθέστατος το τύπος και φυσικά πολύ καλός γνώστης της δουλειάς του. Το αποτέλεσμα είναι θεαματικό ( αν σκεφτούμε βέβαια ότι ο κομμωτής δεν μπορεί να κάνει θαύματα !). Το αποθέωσε το μαλλί.!!!! Χαλάλι (και αυτό πάλι πως ακριβώς γράφεται?) τα 180€ που έσκασα, αν και θα κάνει καιρό να με ξαναδεί, καθώτι τα οικονομικά μου έχουν αρχίσει να αγχώνονται λιγουλάκι.
Anyway, εγώ πήρα πολύ χαρά και ικανοποίηση και αυτό αξίζει πολλά περισσότερα.
Αντε με γεια μου

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Τραπέζι γάμου

-Εσύ δεν χορεύεις?
-Οχι
-Γιατι καλέ, ταμμένο σε έχουν?
(γέλια)

-Ωραίος γάμος
-Ναι αλλα εγώ τον δικό μου τον φαντάζομαι αλλιώς.
- Για λέγε
- Δεν βαριέσαι να ακούσεις ?
- Όχι, έχω χρόνο και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.
(γέλια)
- Τον φαντάζομαι στο Πόρτο -Ράφτη σε ένα μικρό εκκλησάκι μεσημέρι κατά τις 12, με λίγους καλεσμένους, φαγητό σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και μετά να πάρω την γυναίκα μου και να φύγουμε ταξίδι.
-Για που?
-'Οπου θέλει εκείνη. Μόνο θα ήθελα να ξεκινήσουμε από το Παρίσι για 3 ημέρες και μετά όπου θέλει.
-Τέλειο ακούγεται. I DO !
(γέλια πολλά)

Σε ένα μεγάλο γαμήλιο στρογγυλό τραπέζι, άδειο πια, στολισμένο με λουλούδια - ήλιους και κανέλες, ποτήρια μισογεμάτα από κρασιά και σαμπάνια, λευκό τραπεζομάντηλο, απομεινάρια από ένα γλέντι που σιγά-σιγά τελείωνε, καθόμασταν οι δυο μας και μιλούσαμε για ώρα πολύ.
Μου μίλησες για πολλά. Για εσένα, τους φόβους σου, την μοναξιά σου, την λατρεία σου για την Κρήτη και τους ανθρώπους. Θυμάμαι πολλά, αλλά πιο πολύ θυμάμαι το βλέμμα το καθαρό, το γελαστό και το ευθύ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, και μου είπες : " πάρε με και εσύ όποτε θές".
"Εσύ να πάρεις, εσύ είσαι ο άντρας" είπα χαμογελώντας. Ανταπέδωσες το χαμόγελο και έφυγες.

Εχουν περάσει 3 μέρες. Δεν έχεις πάρει ακόμα. Ίσως είναι νωρίς, ίσως αργά. Θα δείξει. Πάντως φάνηκε να την απολαμβάνεις και εσύ αυτή την κουβέντα μας. Το κατάλαβα από τον τρόπο που μιλούσες, που με κοιτούσες.
Αν πάλι δεν πάρεις, δεν πειράζει. Όλα καλά. Γνώρισα έναν ενδιαφέρον άνθρωπο και έκανα μια κουβέντα από καρδιάς, και σε ευχαριστώ.
Θα ήθελα όμως να μάθω το γιατί. Τι ήταν αύτο που σε κράτησε πίσω. Είδες κάτι σε μένα και σε τρόμαξε ή δικοί σου λόγοι μπήκαν μπροστά?

Ποιός ξέρει.... δίνω χρόνο για να δείξει.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Καλώς με βρήκατε

Χαιρετώ σας, άντε με το δεξί.

Καλά να ξεχειμωνιάσουμε και φέτος.......