Μισό βήμα μπροστά

Όταν φεύγεις πραγματικά από κάπου, φεύγεις ήσυχα. Ρίχνεις ένα βλέμμα πίσω, γυρνάς την πλάτη, ανοίγεις την πόρτα πολύ ήρεμα και απλά φεύγεις. Ολα τα υπόλοιπα φαίνονται περιττα. Και η αντίδραση του άλλου δεν έχει σημασία γιατι η απόφαση έχει παρθεί.
Παίρνεις τον εαυτό σου αγκαλιά, αφουγκράζεσαι τον πόνο , την ερημιά και περιμένεις ο χρόνος να κάνει την δουλειά του.
Δεν υποτιμάς την πίκρα και την στενοχώρια σου. Είναι αναμενόμενο. Το ξέρεις το συναίσθημα. Έχεις μάθει να το αναγνωρίζεις πια.
Αλλα η απόφαση δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλεις να αλλάξει, γιατι στο βάθος ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει.
Γιατί πια έχεις μάθει να διακρίνεις το παρακάτω. Το ξέρεις το τέλος. Και αυτή τη γαμημένη συνήθεια να βλέπεις την κατάσταση που πας να μπεις, να ξέρεις και τα αποτελέσματα και να πηγαίνειςς ντουγρού, να μην βρίσκεις το κουράγιο να φρενάρεις, θέλεις να την κόψεις.

Με έχω για καλύτερα και περισσότερα!

Όλα είναι Δρόμος

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου εικόνες, κουβέντες, λέξεις σκληρές, κοφτές, άγριες που έχω ακούσει κατα καιρούς εκεί που πάω και ανοίγω την ψυχή μου.
"την θέλεις την τρυφερότητα, την έχεις ανάγκη... αλλά μην την ζητιανεύεις"
"ο πανικός κούκλα μου είναι φόβος. Φόβος απέναντι σε ένα άντρα που διακρίνεις ότι ψάχνει για μια σοβαρή σχέση στη ζωή του και εσένα σου
απαγορεύεται να κάνεις σοβαρή σχέση. Σε έχουν μεγαλώσει να φροντίζεις μαμά και αδερφή. Να έχεις την ευθύνη όλων!".
"όταν ξέρεις τι θέλεις και που πάς, δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε βγάλει από το δρόμο σου. Του λες "εγώ πάω Θεσσαλονίκη. Εκεί είναι ο προορισμός μου. Θέλεις να πάμε παρέα? Δεν θέλεις ? Δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να ψάχνω κάποιον να την κάνουμε μαζί αυτή την διαδρομή. Αν εσύ πάς στην Κρήτη, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω γιατι με καθυστερείς και χάνω τον στόχο μου".
Βέβαια όλο αυτό προυποθέτει να ξέρεις τον προορισμό σου. Και εγώ νιώθω ότι ναι εχω καταφέρει να αλλάξω αυτοκίνητο, τώρα έχω ένα πιο ωραίο, πιο τραβηχτικό, ταλαιπωρήθηκα βέβαια να το αποκτήσω, το κοιτάει ο κόσμος, το χαζεύει (παράπονο δεν έχω), κάθομαι στη θέση του οδηγού καμαρωτή , έχω ανάψει και τσιγάρο (παει ωραία με το όλο ύφος) και κάνω γύρους - γύρους . Μαλλον όχι δεν κάνω κύκλους πάω όπου πάει ο άλλος.
Και είναι στιγμές που μου αρέσει που λέω μέσα μου "κοίτα να δεις και ένα καινούριο μέρος που δεν είχα δει ότι υπάρχει,για να το ψάξουμε λίγο και αυτό" και στιγμές που νιώθω ότι χαλάω βενζίνη, νεύρα, ψυχική ηρεμία γιατι πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Δεν μπορώ να πάω ούτε μπρος, ούτε πίσω. Εκεί κολλημένη στο ίδιο σημείο.Και δεν μπορώ και να γκρινιάξω. Ο συνοδηγός δεν υποσχέθηκε τίποτα. Δεν είπε ότι η διαδρομή θα είναι όπως εγώ την θέλω. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα.
Οπότε οι λύσεις είναι δύο. Ή συνεχίζω να κάνω κύκλους, να πηγαίνω όπου με πάνε χωρίς κριτήρια, με φόβο να χαλάσω το ωραίο μου αυτοκίνητο, να το φθείρω, να το τρακάρω πουθενά και ίσως και ανεπανόρθωτα ή μηδενίζω το κοντέρ και δεν ξεκουνάω μέχρι να βρώ τον δικό μου προορισμό. Και φυσικά να πληρώσω και το τίμημα ότι μπορεί να κάθομαι για πολύ καιρό στο τιμόνι, εγώ και η μοναξιά μου και να παρακολουθώ τους άλλους να κάνουν βόλτες.

Αλλάζω θέση

Είδα τον πρώην μου προχθές. Χάρηκα. Αλλά η χαρά μου ήταν συγκεκριμένη, συγκρατημένη και συγκροτημένη. Είναι η χαρά που έχεις όταν βλέπεις κάποιον μετά από πολύ καιρό, που κάποτε μοιραστήκατε τις ανησυχίες, το πάθος, την γκρίνια, το γέλιο, τους φίλους, τη ζωή, αλλά πια δεν μοιράζεσαι τίποτα και δεν θέλεις κιόλας.
Καθόμασταν αντικρυστά και μιλούσαμε για τις ζωές μας. Προχώρησε και αυτός πολύ, έκανε βήματα που ήθελε για τον εαυτό του και όσο τον κοίταζα και τον άκουγα επιβεβαιωνόταν ακόμα μια φορά η πεποίθηση που είχα, ότι έχω φύγει χιλίομετρα μακρυά από αυτόν και από το τότε.
Στις 2:41 το βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα ότι χάρηκε πολύ που με είδε και είμαι καλά. Δεν μπορώ να γνωρίζω την αιτία και την πρόθεση που έστειλε το μήνυμα, και δεν με ενδιαφέρει πια. Το μύνημα δεν απαντήθηκε ποτέ και διαγράφτηκε.
Θέλω να μαθαίνω ότι είναι καλά, ότι σιγά – σιγά βρίσκει τον δρόμο του, αλλά είναι πολύ ξεκάθαρο πια ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμία είδους σχέση.
Έχω αλλάξει θέση και βλέμμα πια στον τρόπο που κοιτάω εμένα, τους ανθρώπους που με περιβάλουν και το βασικότερο την ζωή που εγώ θέλω να έχω.
Και όταν αποφάσισα να αλλάξω το κέντρο βάρους άλλαξαν όλα.!

Πέτα τον γρύλο από το κεφάλι!

Τρείς εξαρτήσεις έχω- είχα στη ζωή μου.
α) Το φαγητό. Πέρασα πολλά χρόνια και πολύ ταλαιπωρία για να θεωρώ ότι το έχω υπό έλεγχο πια. Αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις.
β) Το τσιγάρο. Δεν επιχείρησα ποτέ να το κόψω, και δεν με βλέπω να το κάνω σύντομα.
γ) Τον γρύλο στο κεφάλι μου. Αυτό το κακό χούι δεν ξέρω πότε θα το κόψω. Όταν μου συμβαίνει κάτι καλό ή κακό, θα φτιάξω μια ολόκληρη ιστορία γύρω από αύτο, θα φτιάξω και διαλόγους ( αμ πως έτσι απλά? ) θα το κουράσω τόσο πολύ το θέμα, θα με εξαντλήσω και στο τέλος δεν θα μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι πραγματικότητα και τι όχι (μήπως είμαι για δέσιμο?)

Φυσικά έχω πολύ χρόνο μπροστά μου για να δημιουργήσω και άλλες πολλές εξαρτήσεις.
Αντε να δούμε

Η προίκα μου

Ε,ε, έρχεται....έρχεται το "παπί" μου. Έχω μια χαρά απίστευτη! Μου έχει λείψει τόσο πολύ το σκατό. Θα φτάσει στις 2.30 το βράδυ και θα πάμε να την μαζέψουμε όλες οι "μπανταβές" παρέα. Είναι έκπληξη. Και θα πάμε καπάκι κάπου να τα πούμε και να τα πιούμε.
Και αύριο το πρωί θα αρχισει να με τσιγκλάει να ξυπνήσω νωρίς γιατί θα θέλει καφέ και κουβέντα. Και θα κάτσουμε παρεάκι να πιούμε ατέλειωτους καφέδες, να καπνίσουμε πολυ και να μιλάμε ασταμάτητα.
Σκέφτομαι από τον Ιούνη που έχω να την δω πόσα έχουν γίνει, πόσα θέλω να της πω. Σαν να την βλέπω μπροστά μου να έχει πάρει το βλεμματάκι που σκοτώνει και να μου λέει: "στα λέγα μαλάκα μου, να που ήρθε η μέρα που αυτά που κορόιδευες αυτα κάνεις και μια χαρά περνας κιόλας " και έχει δίκιο.
Και θα γελάσουμε πολυ, θα αγκαλιαστούμε, θα κουλουριαστεί στα πόδια μου για να τις ξύσω την πλάτη, ίσως κάποια στιγμή να τσακωθούμε και λίγο, αλλά ξέρουμε καλά και οι δύο, ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια βαθειά, αληθινή, ανιδιοτελής και γνήσια αγάπη.

Η καλύτερη προίκα που έχω από τους γονείς μου είναι το "παπί" μου.
Ο πιο δικός μου άνθρωπος, η αδερφή μου!!!!

Με κουράζω

Δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση. Μια θέση. Να κάτσω εκεί, να παλουκωθώ. Να μην κουνήσω καθόλου. Να με τηρήσω.
Με εκνευρίζω. Μια εδώ, μια εκεί. Να πάρω να μην πάρω. Να στείλω μύνημα, να μην στείλω. Να τον καλέσω να έρθει ή όχι. Να μιλήσω ή να το κάνω τουμπεκί.
Αντε βρε κούκλα μου τελείωνε πια. Πάρε την απόφαση, δέξου και το τίμημα και αντε μου σιχτίρ.
Γιατί όμως αυτό το πήγαινε-έλα. Έλλειψη κριτηρίων? Έλλειψη γνώσης? Φόβος μοναξιάς?
Θα το βρω το άτιμο που θα μου πάει. Και μέχρι τότε να με δω πότε θα κουραστώ πάνω σε αυτή την κούνια που με έχω βάλει.

Άντε να δούμε....

Τα πράγματα στη θέση τους

Ξύπνησα νωρίς με πονοκέφαλο. Αποφάσισα να καθαρίσω το σπίτι, ήταν σε οριακή κατάσταση. Όταν τακτοποιώ, καθαρίζω και πετάω πράγματα από το σπίτι, νιώθω ότι κάνω το ίδιο και μέσα μου.
Αποφάσεις, ελπίδες, σκέψεις μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους. Κρατάω αυτά που χρειάζομαι και πετάω τα περιττά.
Δύσκολο και επίπονο πράγμα η τακτοποίηση. Για το σπίτι χρειάστηκα τέσσερις ώρες. Για τα υπόλοιπα δεν ξέρω πόσο...........

Ο πονοκέφαλος επιμένει.

Πήγα για μαλλί !

Καλά, μεγαλεία λέμε. Εχθές είχα πάρει άδεια από το γραφείο για μια δουλειά που είχα, και με την ευκαιρία χτύπησα και ένα κομμωτήριο. Πρώτη φορά στο συγκεκριμένο κομμωτήριο, με πήγε μια φίλη πιο τρελλή από μένα.
Ο βαφέας γκέι αλλά κακιά γκόμενα. Ειχε τρελλαθεί στο κουτσομπολιό και στο κατιναριώ (έτσι γράφεται αυτό?).
Ο κουρέας επίσης γκεί αλλά από τους αγαπημένους μου. Συμπαθέστατος το τύπος και φυσικά πολύ καλός γνώστης της δουλειάς του. Το αποτέλεσμα είναι θεαματικό ( αν σκεφτούμε βέβαια ότι ο κομμωτής δεν μπορεί να κάνει θαύματα !). Το αποθέωσε το μαλλί.!!!! Χαλάλι (και αυτό πάλι πως ακριβώς γράφεται?) τα 180€ που έσκασα, αν και θα κάνει καιρό να με ξαναδεί, καθώτι τα οικονομικά μου έχουν αρχίσει να αγχώνονται λιγουλάκι.
Anyway, εγώ πήρα πολύ χαρά και ικανοποίηση και αυτό αξίζει πολλά περισσότερα.
Αντε με γεια μου

Τραπέζι γάμου

-Εσύ δεν χορεύεις?
-Οχι
-Γιατι καλέ, ταμμένο σε έχουν?
(γέλια)

-Ωραίος γάμος
-Ναι αλλα εγώ τον δικό μου τον φαντάζομαι αλλιώς.
- Για λέγε
- Δεν βαριέσαι να ακούσεις ?
- Όχι, έχω χρόνο και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.
(γέλια)
- Τον φαντάζομαι στο Πόρτο -Ράφτη σε ένα μικρό εκκλησάκι μεσημέρι κατά τις 12, με λίγους καλεσμένους, φαγητό σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και μετά να πάρω την γυναίκα μου και να φύγουμε ταξίδι.
-Για που?
-'Οπου θέλει εκείνη. Μόνο θα ήθελα να ξεκινήσουμε από το Παρίσι για 3 ημέρες και μετά όπου θέλει.
-Τέλειο ακούγεται. I DO !
(γέλια πολλά)

Σε ένα μεγάλο γαμήλιο στρογγυλό τραπέζι, άδειο πια, στολισμένο με λουλούδια - ήλιους και κανέλες, ποτήρια μισογεμάτα από κρασιά και σαμπάνια, λευκό τραπεζομάντηλο, απομεινάρια από ένα γλέντι που σιγά-σιγά τελείωνε, καθόμασταν οι δυο μας και μιλούσαμε για ώρα πολύ.
Μου μίλησες για πολλά. Για εσένα, τους φόβους σου, την μοναξιά σου, την λατρεία σου για την Κρήτη και τους ανθρώπους. Θυμάμαι πολλά, αλλά πιο πολύ θυμάμαι το βλέμμα το καθαρό, το γελαστό και το ευθύ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, και μου είπες : " πάρε με και εσύ όποτε θές".
"Εσύ να πάρεις, εσύ είσαι ο άντρας" είπα χαμογελώντας. Ανταπέδωσες το χαμόγελο και έφυγες.

Εχουν περάσει 3 μέρες. Δεν έχεις πάρει ακόμα. Ίσως είναι νωρίς, ίσως αργά. Θα δείξει. Πάντως φάνηκε να την απολαμβάνεις και εσύ αυτή την κουβέντα μας. Το κατάλαβα από τον τρόπο που μιλούσες, που με κοιτούσες.
Αν πάλι δεν πάρεις, δεν πειράζει. Όλα καλά. Γνώρισα έναν ενδιαφέρον άνθρωπο και έκανα μια κουβέντα από καρδιάς, και σε ευχαριστώ.
Θα ήθελα όμως να μάθω το γιατί. Τι ήταν αύτο που σε κράτησε πίσω. Είδες κάτι σε μένα και σε τρόμαξε ή δικοί σου λόγοι μπήκαν μπροστά?

Ποιός ξέρει.... δίνω χρόνο για να δείξει.

Καλώς με βρήκατε

Χαιρετώ σας, άντε με το δεξί.

Καλά να ξεχειμωνιάσουμε και φέτος.......