Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο

Αλλάζω.

Αλλάζεις,

Αλλάζουμε.

Και η αλλαγή μάγκα, έχει δυσκολία.

Εχει δρόμο ανηφορίκο και ανώμαλο.

Θέλει παπουτσάκι καλό.

Γερό, σαν αυτά που φοράνε οι ορειβάτες. Τα μποτάκια με τα κορδόνια να δένουν καλά, να κρατάνε αστράγαλο και κορμό σωστά.

Όχι γόβες με τακουνάκι. Δεν είναι βόλτα για καφέ. Δεν είναι μπαράκι να το παίξεις γκόμενα.


Εδώ μιλάμε για δυσκολα πράγματα.

Και την ανάσα ακόμα. Σωστά να την κάνεις. Να γεμίζεις με οξυγόνο.

Οπότε οι κουβέντες λίγες και μετρημένες. Αν πρέπει, εκεί που πρέπει, και όταν.

Εχω μιλήσει πολύ. Εχω εκτεθεί αρκετά. Έχω χαζέψει πολύ.

Τώρα σιωπή. Τώρα μάζεμα. Πίσω λίγο τώρα.

Δεν έχει κουράγια πολλά καρδιά μου πια.


Κλείσιμο. Για να γίνει το άνοιγμα μετά όμορφο.


Σαν το παγώνι.

Θέλει υπομονή να το κοιτάς.

Να περιμένεις θέλει, να του δώσεις χρόνο.

Και όταν αυτο το αποφασισει θα ανοιξει τα φτερά του για να το δεις και να το καμαρώσεις.

Όταν εκείνο θα θέλει.

Αν έχεις υπομονή καλώς.

Αν πάλι δεν έχεις, να πας αλλού.

Σε άλλα ζωάκια.

Εχει πολλά εκεί έξω.

Γιατί στην τελική....... εμένα ΕΤΣΙ Μ'ΑΡΕΣΕΙ!!!

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Με πουλόβερ καινούρια και παλτά περισυνά

-Ενας αγαπημένος φίλος κλαίει στα πατώματα για μια αγάπη που έχασε.

- Μια άλλη φίλη γυρνοβολάει στο ΙΚΕΑ για να βρει πράγματα για το σπίτι που μόλις μετακόμισε

- Κάποια άλλη ψυχή γεμίζει κούτες για να γυρίσει στα πάτρεια εδάφη μετά από τέσσερα περίπου χρόνια στα ξένα.

- Κάποια άλλη ανταλλάσει ερωτικά μυνήματα με κάποιον σε μια άλλη χώρα για να κοροιδεύει την μοναξιά της

- Σε ένα μπαρ εχθές το βράδυ γνωρίστηκαν δυο άνθρωποι που μάλλον δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ πια

- Κάπου αλλού σε σπίτι κάποια έπινε πολύ, μα πάρα πολύ περιμένοντας κάποιον να έρθει.

- Πιο μακρυά ένα κορίτσι αναρωτιέται αν είναι ικανή να κάνει μια υγιή σχέση.


.........και κάπως έτσι σιγά σιγά μπαίνει ο χειμώνας

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Γεύσεις

Σοκολάτα= γλυκό,

Τυρί= αλμυρό

Λεμόνι = ξινό

Βότκα = πικρό

Τσιγάρο = πικρό

Δάκρυ = αλμυρό και πικρό

Φιλί = γλυκό

Φιλί = πικρό

Αντίο = πικρό

Αντίο = γλυκό

Αγκαλια = γλυκό

Αγκαλιά = πικρό

θυμός = ξινό

Γέλιο = γλυκό

Γέλιο = πικρό

Κενό = πικρό

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Από όπου φεύγεις, να φεύγεις αγαπημένος.

Είναι πολύ ωραίο.

Είναι αυτό που σε κάνει να γεμίζεις περηφάνεια και έκπληξη.

Να χαιρετάς ανθρώπους και να βλέπεις βουρκωμένα μάτια. Να σου λένε "θα μου λείψεις" και να ξέρεις ότι το εννοούν.

Να σου κάνει δώρο ο διευθυντής σου και να σου γράφει στην καρτούλα "ευχαριστώ πολυ για την στήριξη, και ό,τι χρειαστείς θα είμαι εδώ".

Να αγκαλιάζεσαι με ανθρώπους που μπορεί και να μην τους ξαναδείς αλλά να μένει σταθερή η εκτίμηση.

Κάποιοι από αυτούς είναι φίλοι πια. Όχι συνάδελφοι ή συνεργάτες. Θα είναι παρών στην ζωή μου.

Δύσκολη η παρασκευή. Δύσκολη και όμορφη μαζί.

Φωτογραφίες με τους παλιούς (πια) συναδέλφους.

Να τους κοιτάς όλους, να λες ένα "σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς, ήταν μια καταπληκτική συνεργασία, φεύγω με την καρδιά γεμάτη" .... και στο τέλος να εισπράτεις ένα δυνατο χειροκρότημα!

Με έκαναν να νιώσω σπουδαία.

..... τώρα θα ανοίξω το παράθυρο. Να μπει καινούριο αεράκι. Καινούρια ανάσα.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Τέλος εποχής.........

Πάει καιρός λοιπόν.

Εδώ, με πίεση πολύ, άγχος για το μετά, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν.

Τις πήρα.

Έκανα το βήμα. Ελπίζω να βγει σε καλό.

Τιμόνι είχα το συναίσθημα.

Η κούραση στην δουλειά έβγαινε άσχημα. Δεν με γέμιζε πιά. Η διαδρομή, μου φαινόταν ξαφνικά πολύ κουραστική. Θα μου πεις, 32 χιλιόμετρα την μέρα να πηγαίνεις και άλλα τόσα για να γυρνάς δεν ειναι λίγα. Ναι δεν είναι. Αλλά φέτος με βάρυνε πολύ. Και η όρεξη για την δουλειά δεν .... τράβαγε. Το ένιωθα. Πέρασαν έξι μήνες έτσι. Δεν γινόταν.

Πήρα την απόφαση. Έψαξα για άλλη. Και βρήκα! Πιο κοντά, καλύτερες αμοιβές, συννενοήσιμοι άνθρωποι (έτσι μου φάνηκαν δηλαδή τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να πάω μέχρι να με επιλέξουν).
Ο ύπνος εκείνες τις ημέρες λιγοστος και η αγωνία μεγάλη. Θα άφηνα μια δουλειά που την κάνω 7 χρόνια, την ξέρω πολύ καλά, συνεργάζομαι θαυμάσια (εντάξει παντού υπάρχει ο μαλάκας, αλλά και αυτον, μετά από τόσα χρόνια έμαθα να τον κουλαντρίζω), για το καινούριο, το άγνωστο.

Και αν δεν παει καλά? Και αν δεν τους κάνω τελικά και με διώξουν? Και αν αυτοί δεν μου κάνουν, και θελήσω εγώ να φύγω? Όλα κουβάρι στο μυαλό.

Πάντως όταν το αποφάσισα, και πήγα στον διευθυντή μου να το ανακοινώσω, ένιωσα ..... όμορφα πολύ. Σαν να έδιωξα βάρος απο πάνω μου. Σαν να ανέπνεα καλύτερα. Ενα χαμόγελο φόραγα όλη μέρα μετά.

Μετά διακοπες. Τις περίμενα πως και πως.

Πρώτη στάση Ρέθυμνο.
Αγαπημένος φίλος με περίμενε εκεί, και τα περάσαμε πολύ καλά. Υπνος πολύς. Τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι δεν θα ξυπνήσω ποτέ. Εγώ, που η σχέση μου με τον ύπνο είναι δύσκολη, στο Ρέθυμνο κοιμόμουν πολύ, και οπουδήποτε. Σηκωνόταν ο φίλος να παίξει ρακέτες για μια ωρίτσα, και εγώ κοιμόμουν, τον περίμενα να ετοιμαστεί το βράδυ να βγούμε για 15 λεπτά, ξάπλωνα και δώστου πάλι ύπνος.

Μετά, Σίφνος.
Κοριτσοπαρέα αυτη την φορά. Τέλεια. Όλα τα κάναμε. Πολυ φαι, πολυ ποτό, μπάνιο, ύπνος (μην ξεχνίομαστε), φλερτ, γέλιο. Και φυσικά το δώρο ήταν και μια κλήση για αλκοτέστ. Ενταξει μου επρεπε δεν λέω. Δεν είχα πιει πάρα πολύ (3 ποτά και 3 σφηνάκια) αλλά βρέθηκα πάνω απο το όριο. 100€ πλήρωσα και με γειά μου. Απ’όλα ειχαν οι διακοπές λοιπόν.

Γύρισα εχθές το βράδυ και σήμερα δουλειά.
Στην παλιά ακόμα. Θα τους χαιρετήσω στις 5 Σεπτέμβρη. Δεν το έχω συνηδητοποιήσει ακόμα.

Υπάρχει ο φόβος.... ο ωραίος. Αυτο που φοβάσαι, αλλά θέλεις να το κάνεις.




Γέμισα πολύ, αυτές τις 15 μέρες που έλειπα.

Πολλές φορές ένιωθα ευγνώμον που τα πράγματα πάνε καλά

Πού έχω την υγειά μου, τους φίλους μου και την δυνατότητα να κάνω διακοπές.

Και για ό,τι ακόμα λείπει................ ίσως να υπάρχει και λόγος. Ποιός ξέρει?

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Κούραση λέμε!

Παίζει κούραση λέμε.

Παίζει τρελλή κούραση, η οποία είναι ασορτί με νεύρα, ασυννοησία, δυσκολία, παραξηγήσεις, ενοχές.

Νιώθω ότι έχω γίνει κακιά με τους ανθρώπους, και μετά έχω τύψεις.


Δεν αντέχω.

Θέλω ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!!!!!

Και αργούν πολύ ακόμα γαμώτο.

Για να δούμε, θα την βγάλω καθαρή μέχρι τότε?

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Αχ

Στου δειλινού την άκρη,

δε βλέπεις όνειρα

αυτά που γίναν βλέπεις

και τα επόμενα

βλέπεις τον άνθρωπο μικρό,

που τον πατάν στ'αλήθεια

τα πόδια του τα ίδια,

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Κοίτα να δεις

Έχω χαμογελάσει πολύ σήμερα.

Αποφάσισα να πιάσω τα μαλλια μου λόγω ζέστης και όλοι στο γραφείο μου λένε πόσο πολύ μου πάει.

Ειδικά οι άντρες που... γενικά δεν τους έχω για τόσο παρατηρητικούς!

Όμορφη αυτή η Τετάρτη, ήρεμη.


Επίσης έχω κούκλο γείτονα, τον οποίο πέτυχα 2 φορές τυχαία τις τελευταίες τρείς εβδομάδες, ενώ αυτός μένει στην πολυκατοικία από το 1990 και εγώ από το 2005!.

Μήπως είναι καρμικό!

Μήπως να αρχίσω να ζητάω ζάχαρες και καφέδες? Και ντυμένη απλά με ένα απλό άσπρο νυφικό.

Να του αφήνω λουλουδάκια στην πόρτα ή πάνω στην μηχανή του?

Καιρό είχα να δω άντρα και να ενθουσιαστώ.

Να χάσω τα λόγια μου.

Πρός το παρόν θα το αφήσω στην μοίρα.

Για να δούμε...

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Με τα πόδια

Στο ίδιο έργο θεατές.

Καμία έκπληξη το έργο

Ίδια αρχή,

ίδια συνέχεια

και το τέλος γνωστό.

Βαρετό πολύ πια.

Αστο καλύτερα, δεν μπορώ ούτε το τσιγάρο να τελειώσω.


Δεν μπορώ να περιμένω.

Νομίζω θα πεθάνω από την βαρεμάρα μου.

Τασάκι δεν βρίσκω, το πετάω κάτω και σηκώνομαι.

Πάω μια βόλτα,

καλύτερα μια βόλτα μόνη μου παρά να βλέπω πάλι τα ίδια και τα ίδια.

Με τα πόδια θα πάω.

Να ανασάνω και δυνατα, να περπατήσω, να ιδρώσω και λίγο.


Αντε πάω τώρα,

τα λέμε.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Ας μετρηθούμε εγώ με εμένα

Άραγε αυτήν την αγκαλιά που πήρα, πόσο θα την κλάψω?

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

κύμματα πιάνω

Τα ρούχα άνετα και δροσερά. Οταν φτάνω στην παραλία με ενοχλούν και βγαίνουν γρήγορα. Πετσέτες στρώνονται, βγαίνουν τσιγάρα, αντιηλιακα, βιβλιά, περιοδικά, και ...πάμε λοιπόν.

Ενθουσιασμός. Το πόδι δοκιμάζει το νερό. Οκ. Είναι ακόμα δροσερή, αλλά θα πέσω. Σιγά-σιγά να συνηθίσει το σώμα. Βαθειά ανάσα και....αυτό ήταν. Βουτιά με το κεφάλι. Τα μάτια ανοιχτα να βλέπουν το μπλε, και όπου φτάνει το βλέμμα. Γρήγορες κινήσεις να ζεσταθεί το σώμα. Να συνηθίσει και να γίνει ένα με την θάλασσα. Σε λίγα λεπτά χαλαρώνω και αρχίζω να απολαμβάνω. Βουτιές και κολύμπι. Πάντα το κεφάλι
να βρέχεται. Δεν νοήται μπάνιο αν δεν βουτήξω και το κεφάλι. Και τα μάτια ανοιχτά.

Γίνομαι πάλι παιδί, μετράω τις αντοχές μου. Μπορώ να πιάσω τον πάτο? Μπορώ να φτάσω εκείνη την πετρούλα κάτω? Πόσο μακρυά θα παω αν κάνω μακροβούτι?


Μπρούμητα πάνω στην πετσέτα. Το σώμα ζεσταίνεται από τον ήλιο. Μαστουρώνω από την ζέστη. Έίμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το μυαλό ταξιδευει μονο του. Οι σκέψεις δεν μαζεύονται. Δεν πειράζει. Ολα ανάκατα.. Και εκείνη ακριβώς την ώρα είναι που νιώθω ότι έχω διαύγεια απίστευτη. Μέσα από όλες αυτες τις μπερδεμένες σκέψεις, κάποια γίνεται πιο έντονη. Χρωματίζεται περισσότερο, και το μυαλό λίγο κοντοστέκεται. Χαμογελάω ασυναίσθητα. Νιώθω τυχερή, νιώθω ευλογημένη. Μπορώ να ζήσω αυτή την ομορφιά, αυτή την χαλάρωση. Αυτη την ψυχική γαλήνη.

Γλύφω λίγο τα ακροδάχτυλα μου. Παιδική συνήθεια. Μου αρέσει να γεύομαι το αλάτι. Με κάνει να νιώθω γίηνη. Τα μαλλιά στεγνώνουν και μπερδεύονται. Τα τσουλούφια πετάνε δεξια και αριστερά. Τα πόδια είναι χωμένα στην άμμο. Παίζω με το δεξί, κάνοντας κύκλους. Πιάνω πετρούλες, τις χαζεύω και τις αφήνω.

Στρίβω τσιγάρο, και κοιτάω την θάλασσα. Πιάνω το μπουκάλι να πιω νερο, είναι ζεστό αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Χαζεύω ένα σκάφος που ήρθε. Αχ τυχεροί άνθρωποι. Πόσο θα ήθελα μια βόλτα πάνω σε ένα σκαρί. Να κάθομαι σε μια ακρούλα, τα πόδια να κρέμονται και να ακουμπάνε τα κύματα που αφήνει πίσω. Την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει, και δεν κουράζει πια. Που το φως γίνεται λίγο μωβ με μπλε. Και εγώ να κάθομαι ακόμα εκεί. Πάνω στο σκαρί, και να σιγοτραγουδάω. «κύματα πιάνω ταξιδεύω, και όλο τον κόσμο κυριεύω με ένα φευγάτο ερωτισμό και ένα λιμάνι για δεσμό».

Παγάκια τρια, και νερό αρκετό. Μυρωδιές. Τηγανιτα κολοκυθάκια, μελιτζάνες. Γεύσεις πολλές. Η φέτα μπερδεύτηκε με την ντομάτα, το αγγούρι και το κρεμμύδι. Το ψωμί ετοιμάζεται για την δική του βουτιά στο λάδι. Οι κουβέντες σκόρπιες. Το ουζάκι χαλαρώνει, και το κεφάλι ζαλίζεται λιγάκι, αλλά δεν πειράζει. Ένα καφεδάκι ελληνικό και όλα θα στρώσουν.
Γέρνω λίγο το κεφάλι. Κλείνω τα μάτια. Νιώθω χαλαρή, γεμάτη.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Απορία

Εχει πολύ ακόμα μπαρμπα-Στρουμφ?????????

Κουράστηκαααααααααα!!!!!!!!!!!!

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Μπανιέρα με ρόδες (ακούς εκεί, αίσχος!)

Εχω ένα αυτοκινητο που είναι μικρό.

Το έχουν αποκαλέσει μπανίερα με ρόδες, κάδο του Δήμου Αθηναίων, κουβά τετράγωνο, και άλλα πολλά.

Αλλά αυτό το αυτοκινητάκι το έχω 7 χρόνια, το έχω πληρώσει εγώ, το έχω πάει ταξιδάκια στην Θάσο, στην Κρήτη, στα Κύθηρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ναυπλιο, γενικά ειναι ένα κοσμογυρισμένο αυτοκινητάκι.

Ασε που έχει βοηθήσει πολύ στην ψυχική μου ισορροπία (λέμε τώρα), με τις βολτίτσες που έχουμε κάνει σε καιρούς, δύσκολους.


Και τώρα μετά από 7 χρόνια, και 100.000 χιλιόμετρα, μου έβγαλε την πρώτη μεγάλη ζημιά.

Χάλασε λέει το δυναμό. Τι είναι μωρέ αυτό το δυναμό ούτε ξέρω, ούτε θέλω να μάθω.

Αυτός ο διάολος όμως, δεν "σηκώνει" επισκευή. Μόνο αλλαγή. Και το original της εταιρίας στοιχίζει 850€, και το πρώτο εγκαφαλικό σε εμένα. Βρήκαν όμως ιμιτασιόν με 290€, το οποίο θα κρατήσει, 1 το πολύ 2 χρόνια.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στον επόμενο χρόνο θα πρέπει να αλλάξω αυτοκίνητο.

Γαμώτο. Το αυτοκίνητο δεν το έχω για να το δείχνω. Για να κάνω την δουλειά μου το έχω, και γι'αυτο η ιδέα ότι ΠΡΕΠΕΙ να το αλλαξώ, μου την δίνει.

Ασε που τα οικονομικά μου δεν περνανε και την καλύτερη τους περίοδο (και δεν βλέπω να αλλάζουν και στο κοντινό μέλλον).

Και μετά σου λένε μην πιστεύεις στα ζώδια.
Με ανάδρομο Ερμή πάνω από το κεφάλι μου τι περιμένεις.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

MAMA MIA!

Εχω μάνα γλύκα, έξυπνη, διορατική, αγαπησιάρα, ψιλοπαραπονιάρα που δεν την βλέπω πολύ συχνά, δραστήρια, ψιλοκαταπιεστική αλλά πάνω απ’όλα απεγνωσμένη και αγχωμένη που οι κόρες της είναι ακόμα ανύπαντρες και στον ορίζοντα δεν φαίνεται γαμπρός.

Είμαι λοιπόν Σάββατο πρωί στα μαγαζία προς αναζήτηση ρούχου κυριλέ (στολή) για τους υπόλοιπους πέντε γάμους και ένα βαφτίση που υπολοίπονται για αυτό το καλοκαίρι.

Έχω πάρει παρέα την μαμά γιατι: α) είχα μέρες να την δω και μου είχε λείψει, β) εκτός από καλό λάδι γνωρίζει και από υφάσματα, γ) είναι πολύ καλή στα παζάρια.

Βρίσκομαι λοιπόν στο Χαλάνδρι, σε μαγαζί με γυναικεια ρούχα που το έχουν δυο συμπαθέστατοι γκει με πολύ χιούμορ.

Εχω πάρει λοιπόν 5-6 φορέματα και αρχίζω να βάζω και να βγάζω. Μετά το δεύτερο- τρίτο, και ενω ειμαι στο δοκιμαστήριο και παλεύω με το επόμενο, να βρω την τιράντα, την ζώνη, το φερμουάρ και τα σχετικά, ακούω τον έναν πωλητή να λέει:

-«Είναι ψηλή κοπέλα και ό,τι και να βάλει της πάει»

-«Αχ δεν είναι πολύ κούκλα η κόρη μου?» ρωτάει όλο καμάρι η μαμά

-«Ναι , μια χαρά είναι» πωλητής (τι να πει και ο άνθρωπος, έβλεπε ότι τα περιθώρια στένευαν)

-«Ε, έβαλά όλη μου την τέχνη και την έκανα κοπελάρα», συνέχιζε όλο περηφάνια η μαμά

-«Πράγματι» απαντάει ψιλογελώντας ο πωλητής


Σιγή


-«Τότε μπορείτε να μου πείτε γιατι δεν βρίσκει ΑΝΤΡΑ? » ρωτάει με στόμφο η μαμα


Έχω κάτσει κάτω και γελάω μέχρι δακρύων, και το ίδιο φυσικά και οι πωλητές.

Βγαίνω λοιπόν με το επόμενο πια φόρεμα και πιανω την κουβέντα με τους νεαρούς.

-«Δεν είσαι παντρεμένη?»

-« Όχι, καλέ, μόνη μου είμαι, ζω και μόνη, αλλά ενταζει τι να κάνουμε τώρα, είναι δύσκολοι οι καιροί»

-«Α, δεν μένεις με την μαμα?»

-« Όχι ρε παιδιά, σε αυτή την ηλικία θα μένω ακομα με την μαμα»


Και κάπως έτσι πήγαινε η κουβέντα και εγώ έβαζα και εβγαζα ρούχα.

Αφού λοιπόν καταλήγω στο φόρεμα που τελικά θα έπαιρνα, αρχίζει το παζάρι:

-«Λοιπόν θα μας κάνεις καλύτερη τιμή» ξεκινάει αποφασισμένη η μαμά

-«Αντε καλά, από 280€, να σας το κατεβάσω 250€»

-«Οχι, 230€, και μην μου δώσεις απόδειξη» επιμένει η μαμά

Οπότε γυρνάει ο πωλητής, με κοιτάει και λέει: «τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μένεις με την μαμά»!

Τελικά το φορεματάκι το πλήρωσα 230€, και μια χαρά που έκατσε που γλίτωσα τα 50€.


Το μεσημεράκι λοιπόν είμαι στο πατρικό, και ξαναβάζω το καινούριο μου ρούχο λοιπόν και πηγαίνω σαν το παγώνι από την χαρά μου για το όμορφο φόρεμα.

Κοιτάει λοιπόν η μαμά και αρχίζει το μονόπρακτο : «πολύ όμορφο είναι, σου πάει πολύ βρε παιδάκι μου, και στρώνει και ωραία, μπράβο καλή επιλογή. Τι κοπελάρα έχω κάνει εγώ, είμαστε και ομορφόσογο (= όμορφο σόι). Μα τι διάολο έχουν στραβωθεί οι άντρες και δεν βλέπουν τέτοια κοπελάρα? Τι να πω....», και κορυφώνεται το έργο.. «δεν μπορεί κάτι κάνεις λάθος, δεν γίνεται. Λοιπόν αν και φέτος δεν βρεις άντρα, θα το πάρω απόφαση. Εχω βγάλει παιδί ΒΛΑΜΜΈΝΟ, δεν εξηγείται αλλιώς»

Και εκεί τελειώνει το έργο με τον θεατή (εμένα) στα πατώματα να γελάω δυνατα και να μην πιστέυω αυτά που ακούω.



Ευτυχώς που η μάνα είναι μόνο ΜΙΑ, γιατι αν ήταν περισσότερες θα με είχαν τρελλάνει!!

Καλημέρες.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Αλήθεια

«Αυτή η αγκαλιά, εκείνο το βράδυ, ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου..»

Δεν πίστευα αυτό που άκουγα και από ποιόν το άκουγα.

Απίστευτοι που είμαστε οι άνθρωποι.

Και ναι ρε γαμώτο, όταν δίνεις αλήθεια... θα έρθει μια στιγμή που αλήθεια θα πάρεις πίσω.

Δεν μπορεί, δεν γίνεται αλλιώς, αφού καθρέπτης είναι ο απέναντι.


Να είσαι καλά.... θα τα ξαναπούμε σύντομα.


Αλλιώς πια, αλλά θα τα ξαναπούμε.

Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Έεεεεετσι....

Αχ τι ωραία που είναι όταν συνηδητοποιείς, όταν βλέπεις καθαρά και δεν τα "μαγειρεύεις" τα γεγονότα.
Όταν κουραστείς να ανακατεύεις την σούπα γιατι έκοψε πια, κρύωσε κιόλας, χάλια έγινε.
Και τότε, αφήνεις κάτω το κουτάλι, σηκώνεις το πιάτο, πας μέχρι το νεροχύτη και χύνεις όλο αυτό το απαίσιο πια περιεχόμενο.

Ανοίγεις και την βρύση να καθαρίσει τελείως, μην αφήνουμε υπολλείματα γιατι κολλάνε μετά και θέλουν τρίψιμο.

Πας και μέχρι τον κάδο των σκουπιδιών, πετάς και το κουτάλι και το πιάτο και......τέλος.

Τέλεια!!!!!!!!!!!!!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

...όταν έχω..

«Βρίσκομαι,
χάνομαι,
απελπίζομαι,
επιζώ
Και όταν δεν εχω τι να κάνω,
σε θυμάμαι»


..... όταν όμως έχω?


Χα, και τωρα έχω. Εχω να κάνω πολλά και να περιμένω ακόμα περισσότερα.

Δύσκολος ο Μάιος.

Μέσα στις ηλιόλουστες μέρες του, και την καλοκαιρινή αύρα που χαιδεύει τους ώμους και ξεσηκώνει το μυαλό, είναι δύσκολος.

Μπαίνει πολύ φώς και δείχνει.
Τονίζει τα δύσκολα σημεία.
Τη σκόνη του σπιτιού, τα φύλλα στο μπαλκόνι, τα άπλυτα καλοκαιρινά, τα ανομολόγητα...

Φέρνει και τα όμορφα όμως.
Ήλιος, θάλασσα, ούζακια, ξυπολισιά, ταξιδάκια…και μια αισιοδοξία ότι το καλοκαίρι θα είναι καλύτερο από τον «περίεργο» χειμώνα που μας αφήνει.

Για να δούμε..

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Χρωστάω

Να ξαπλώνω στα ζεστά, να σηκώνω τα πόδια και να τυλίγομαι με το πάπλωμα.

Να το κάνω φάκελο και να κλείνομαι μέσα.

Σαν γράμμα, σαν δώρο... που περιμένει κάποιον να το ανοίξει.


Με προσοχή μην σπάσω

Με ηρεμία μην τρομάξω

Με αγάπη μην πονέσω


Ξέρεις......

Δεν τα αντέχω όλα,

Δεν τα μπορώ όλα,

Δεν τα σηκώνω όλα.

Αυτό το βλέμμα που είναι κοφτερό και δυνατό, όταν σβήνει το φώς γίνεται παιδικό και φοβισμένο....


Αυτό το οριο που μπαίνει κάθε πρωί, όταν νυχτώνει...σαν να μην υπάρχει πια είναι.

Αυτή η δύναμη... σαν να λιώνει είναι, και η ανάγκη ξεφυτρώνει τεράστια, αγριεμένη, αγενής και φωνάζει, ουρλιάζει... ρωτάει, απαιτεί.

Την κοιτάω, χαμηλώνω τα μάτια, τι να της πω, πως να της το πω, αφού δεν ξέρω ακόμα. Αυτό συνέχεια της λέω.

Την φοβάμαι ομως γιατι η υπομονή της αρχίζει να εξαντλείται. Τελευταί έρχεται συχνότερα, και απαιτεί.

Σαν τοκογλύφος..... «μου χρωστάς» φωνάζει...

«το ξέρω, δεν μπορώ τώρα, προσπαθώ αλλά δεν μπορώ τώρα» λέω δειλά

«δεν έχω άλλη υπομονή, βαρέθηκα να σε περιμένω, όλο χρόνο μου ζητάς, χρόνο, δεν έχω πολυ χρονο...»

«μα, βλέπεις κάνω ό,τι μπορώ... τι άλλο να κάνω πια»

« να με βάλεις σε προτεραιότητα... ακούς? ΑΚΟΥΣ?»

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Ωραία!

Καθόμουν εχθές και έβλεπα φωτογραφίες από την Σκωτία.
Τι όμορφα που ήταν.
Γύρισα γεμάτη απο αγκαλιές, φιλιά, αγάπη, ζεστασια, γέλιο.

Τι όμορφο που είναι να ακούς από τους δυο πολύ αγαπημένους σου ανθρώπους που είναι μακρυά να σου λένε: “μετράω μέρες για να έρθεις”, και όταν τελικά τις συναντάς να το βλέπεις αυτό. Να το βιώνεις.

Τρείς άνθρωποι που με έναν τρόπο μεγαλώσαμε μαζί, και η ζωή τα έχει φέρει τώρα η μια να ζει στην Ελλάδα, η άλλη στην Αγγλία και η τελευταία στη Σκωτία. Τρείς άνθρωποι που ενώνονται από εκτίμηση, αγάπη, νοιάξιμο. Τρείς άνθρωποι που το βλέμμα γίνεται καθαρό, και οι κουβέντες είναι αληθινές.

Μετά οι τρεις γίναμε δυο, αφήνοντας πίσω το εργαζόμενο κορίτσι, και γυρνοβολούσαμε στο παραμηθένιο Εδιμβούργο.
Κρύο πολύ, βροχή, βόλτες, ψώνια, παλάτια, κάστρα, να προλάβουμε όλα να τα δούμε.

Ωραία τα ταξίδια, ξεφεύγεις όμορφα. Δραπέτευσα για λίγο από όλους και απ’όλα. «Κλείδωσα» το μυαλό μου, και απολάμβανα την γαμάτη παρέα και τα όμορφα μέρη.

Τελευταίο απόγευμα στην Αγγλία πια, καθομαι στο παράθυρο και κάνω τσιγάρο. Εχω αυτό το αίσθημα ότι «γέμισα». Είχα και την καθιερωμένη θλίψη ότι το ταξίδι τελείωσε και επιστρέφω σπίτι.

Θυμάμαι, γυρνάω στην αδερφή μου και της λέω: «αυτό ήταν, τελείωσαν οι διακοπές. Τώρα θα γυρίσω πίσω να παλεύω με τα φαντάσματα του μυαλού»

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Αδερφή Εκ Φιλίας.

-Ε: Το Καραντί, το καραντί θα μας μπατάρει...Εθνική, στα 19, και να τρέχουμε με 200 χλμ/ώρα έτσι, επειδή μας ήρθε να δούμε πώς είναι να τρέχεις με 200.

-L: Το Καραντί μου θυμίζει τα νιάτα μας, στο πατρικό σου σπίτι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με χαμηλά φώτα, λίγες κουβέντες και πολλές πολλές σκέψεις. Και λαχτάρα πολύ, να τα ζήσουμε όλα...

-Ε: Χαμηλά φώτα...Γερμανία. Καιρός άσχημος, να βρέχει και να φυσάει διαολεμένα, κι ένα παράθυρο. Να παίζει το a board de l' aspasia και το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα, με το φως των κεριών να μαλακώνει το σκληρό βλέμμα της στιγμής.

-L: Εγώ πάλι λέω να σβήσω τα φώτα και να ανάψω το τζάκι. Να πάρω τηλέφωνο μια ψυχή που μένει τρια πατώματα πιο κάτω και να πω: "κερνάω ποτάκι είσαι;". Με το μπουκάλι αγκαλιά να κοιτάμε το τζάκι, να πίνουμε και να λέμε...... τα πάντα!

-Ε: χτύπημα κάτω απ΄την ζώνη είναι αυτό τώρα!! Τι βραδυά θεέ μου κι εκείνη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τζάκι, καπνός, νύχτα, ουίσκυ, και ατελείωτες ώρες... εκ βαθέων. Αν μπορούσα να ορίσω χρονικά την στιγμή που σε ένιωσα, που σε ένιωσα δικό μου άνθρωπο εννοώ, θα ήταν εκείνο το βράδυ. Κάτι άλλαξε εκείνο το βράδυ, κάτι πήρε ανάσα και άρχισε να ζει...

-L: Ετσι και για μένα. Κάτι "άνοιξε" εκείνο το βράδυ! Η καρδιά μου, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, και τόσα ακόμα. Θύμισες πολλές ρε φιλενάδα, πολλές. Κάτσε να δεις τώρα τί άλλο μου ήρθε στο νου. Φροντιστήριο αγγλικών στο κέντρο, και στη διαδρομή να συζητάμε πώς θα είναι το σπίτι που θα μένουμε μαζι. Θυμάσαι; Το δικό σου δωμάτιο μαύρο και το δικό μου... ροζ;
-Ε: Φροντιστήριο Αγγλικών...Χριστέ μου...Θυμάσαι εκείνο το απόγευμα, στην Κάνιγγος, που είχανε στήσει μπλόκο οι κλούβες των ΜΑΤ γιατί είχαν βάλει φωτιά στην μέση του δρόμου οι αναρχικοί και πετάγανε μολότωφ; Με τράβαγε, η φωτιά με τράβαγε, μια έλξη ακατανίκητη, ήθελα να πάω μαζί τους, ήθελα να ενωθώ κι εγώ με τους ανθρώπους με τα μαύρα. Αλλά ήσουν εσύ εκεί, να μου λες "Φαίη, φοβάμαι, πάμε, δεν είναι για μας". Θά' χα πάει, αν δεν ήσουν εσύ, θα είχα ενωθεί με τους ανθρώπους με τα μαύρα, θα το είχα ξεχάσει το ροζ...

-L: Αυτό όχι δεν το θυμάμαι... γαμώτο και για την μνήμη μου είμαι περήφανη. Μου αρέσει όμως που το θυμάσαι εσύ! Πρίν απο μια ώρα περίπου στο τραπέζι θυμηθήκαμε την ΤΑΡΑΤΣΑ!!! Αν είχε στόμα αυτή η ταράτσα... Ξέρεις τί θυμάμαι έντονα; Να σε παίρνω τηλέφωνο ή εσύ και να λέμε: "δεν είμαι καλά" και να ακούς τον εαυτό σου ή εσένα να λέει "σε δυο λεπτά πάνω". Δεν χρειαζόντουσαν εξηγήσεις ή δεν έχω χρόνο τώρα. Όλα σταματάγαν και η ανάγκη ήταν να βρεθείς σε δυο λεπτά στην ταράτσα.

-Ε: Ο μόνος λόγος που δεν μ΄έχει ρουφήξει ακόμα ο κόσμος, που δεν έχω παραδοθεί αμαχητί στα θέλγητρα τού να ζήσω την ζωή μου ανά τον πλανήτη, είναι αυτός. Έχω μέσα μου μια ταράτσα, μια ταράτσα με πτητικές ικανότητες και ιδίων χαρακτηριστικών ανεμόσκαλα που λέει και η Χνουδένια. Μια ταράτσα που κρατάει το μέσα μου ζωντανό και με ζεσταίνει.

-L: Εγώ πάλι θα έλεγα... ένα παιδί στην ταράτσα. Που θα ξεκινήσει με την πλάτη στον τοίχο γιατί φοβάται το ύψος, και σιγά - σιγά, πολύ σιγά στο δικό του χρόνο και με τον δικό του τρόπο, θα κανει βήματα μπροστά και λίγα πίσω...... θα φτάσει στα κάγκελα, και αντί να κοιτάξει κάτω και να φοβηθεί, θα στρέψει το βλέμμα στη θέα. Θα πάρει μια βαθεια ανάσα και θα γελάσει πολύ. Με την ψυχή του όμως. Θα γελάσει μέχρι δακρύων.

-Π:Συγνώμη ρε παιδιά... αλλά εγώ θυμηθηκα μια ατάκα από μια ταινία του Λαζόπουλου που ένας τύπος περιπλανιέται στην πόλη, είναι χάλια γιατί ένας γαμάτος τύπος του έχει φάει την γκόμενα, κάποια στιγμή καταφέρνει να παντρευτεί μια γυναίκα που και αυτην του την έχει φάει ένας άλλος, και καταλήγει με έναν "θεραπευτή" να είναι σε μια ταράτσα και να φωνάζει δυνατά για να εκτονωθεί "ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" και ακούει μια φωνή "Δεν είσαι ο μόνος!"

-Ε & L : ΣΚΑΣΕ! Χαλάς την ατμόσφαιρα λέμε!


-Ε: Αυτό το παιδί, είμαι εγώ ή εσύ;
-
L: Και οι δυο.
-Ε: Τίποτα πιο δυνατό απ΄το γέλιο ε;

...

-Ε : Φωτιά.
-
L: Κρατάω το γέλιο. Το παιδικο και, γιατί όχι, αυτό που λένε "χαχανίζω". Να όπως εχθές που γίναμε πάλι για λίγο παιδιά. Τρεις γαιδούρες σε ένα χωριό στην Σκωτία να παίζουν ΓΚΟΛΦ. Καλά, η αλήθεια είναι ότι στο γάμο του καραγκιόζη παίζαμε αλλά ήταν ωραία μωρέ.

-Ε : Με σένα παρεάκι, μπορώ. Αφήνομαι, ημερεύω, βγάζω την παιδούλα και δεν με νοιάζει, απεναντίας, το καταχαίρομαι. Χμμ..βασικά,και χωρίς εσένα μπορώ, αλλά δεν είναι το ίδιο γαμώτο! (ευτυχώς :
p).

Όμωςςςς... το ένα μάτι το είχα καρφωμένο στην μαρίνα και τα ιστιοπλοικά που σκίζανε το νερό.

Θα σε πάω βόλτα, θα δεις!

-
L: Αυτό λίγο σαν απειλή ακούστηκε !!

-Ε: α γαμήσου :
p

-L: οκ,αν γίνεται παρακαλώ με έναν ψηλό, μελαχρινό με γαλάζιο μάτι... αααααχ γαμώτο, δυσκολεμένη ήρθα (θυμάσαι την ατάκα στην παμπ, την πρώτη μέρα που σου λέω "έχω κάνει μαλακία", και με κοίταξες με αυτό το γαμάτο βλεμματάκι που σκοτώνει και λές "ωχ, γιααααα λέγε" ...... και θα σε αφήσω με γεμάτη ψυχή!. Αν και δεν σε χόρτασα, αλλά εντάξει μην είμαι αχάριστη. Όχι, θα είμαι, γιατί; Θέλω να γυρίσεις ρε φιλενάδα. Μου λείπεις ώρες και φορές πολύ, και το τηλέφωνο κάπως μαλακώνει την απόσταση,... αλλά δεν είναι το ίδιο. Θέλω να βλέπω και το βλέμμα αυτό, θέλω να παίρνω και την αγκαλιά.

(μισό να μαζέψουμε την Ε. από το πάτωμα, έλιωσε ξαφνικά και δεν μπορεί)

-Π : 'Αγριο πραμα η μοναξιά, ε;
Και η προσπάθεια....
Και καμιά φορά βοηθάει και η Άννα Γούλα να κάνουμε πως είναι οκ...


-Ε : ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΡΕ! ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΜΑΘΑ! Ού να μου χαθείς, έχε χάρη που...άντε τώρα!!!

-
L: Εγώ παλι έχω να δηλώσω ότι όταν φύγατε είσασταν μια χαρά κορίτσια, με το επίπεδό σας ( τα ροκ η μια και τα ρεμπετικα η άλλη ) και τώρα μου έχετε καταντήσει σκυλάδικο στην Εθνική!

-
E : (γκουχ γκουχ... το παραπάνω θα σβηστεί μετά στο editing)

-Ε :
Εν κατακλείδι, ντάξει, δεν τρέχει και τίποτα. Σιγά τα ωά δηλαδής. Και στον Δία να πάω, και παιδιά με πράσινο δέρμα και κεραίες να κάνω, τούτο δω δεν θα πεθάνει. Θα αλλάξει σίγουρα, αλλά να πεθάνει...μπαααααααα, δεν παίζει. Ρε δεν σ΄αφήνω να μ άφήσεις λέμε, και για να χρησιμοποιήσω την έκφραση που μού' μαθες εσύ...Σε κουβαλάω μέσα μου! :D

-
L:................... ΑΦΕΤΗΡΙΑ για μένα είσαι και πώς να το πω, κέντρο, στίγμα. Που ξέρω να γυρίσω αν χρειαστεί, ή απλά να ρίξω ένα βλέμμα και όλα .... σαν να αλλάζουν οπτική είναι...


Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Μια παρτίδα τάβλι...

“Αέρα νασαι τιμωρός, νασαι και παιχνιδιάρηςκι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, ναρθεις να μου την πάρεις....”

Όταν ακούω αυτό το τραγούδι γεμίζω απο εσένα, σηκώνω το βλέμμα και σαν να σε βλέπω είναι.


Μια παρτίδα τάβλι, ένα φιλί, ένα γέλιο σου, και στο ράδιο να παίζει τον «παλιατζή».

Μόνο αυτά θα ήθελα. Αυτά.

Να σε κερδίσω στο τάβλι, για να δω το καμάρι σου στο βλέμμα.

Που η κόρη έχει γίνει τόσο καλή σαν τον μπαμπά.


Όλα τα υπόλοιπα τα λέμε.

Σου μιλάω και ακούς, το ξέρω.

«Έχω άνθρωπο σκιά μου τόσο δίπλα τόσο μακριά μου. έχω άνθρωπο δικό μου φύλακα και άγγελό μου»



Τέσσερα χρόνια πέρασαν γρήγορα........

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Είναι που είμαι μικρό και δεν καταλαβαίνω?

Σκηνή 1η

Μια Παρασκευή βράδυ, ειμαι σε ένα μπαράκι με παρέα. Είδος παρέας: κορίτσια, αριθμός παρέας: τρείς. Χορεύουμε και περνάμε μια χαρα. Κάποια στιγμή έρχεται ενας νεαρός και κρατάει ένα δίσκο με πέντε σφηνάκια. Μας τα προσφέρει και συστηνόμαστε με τα δυο αγόρια. Με πλησιάζει ο ένας εκ των δυο, πιάνουμε την κουβέντα και λέμε ό,τι μπορούν να πουν δυο άνθρωποι που μόλις γνωριστήκανε. Με τι ασχολείται ο καθένας, που μένει, τι ζώδιο είναι (σοβαρές κουβέντες), και γενικά μιλάμε περίπου 1 ώρα. Έπρεπε να φύγει όμως γιατι την επόμενη δούλευε. Μου ζήτησε το τηλέφωνο επίμονα και μου τόνισε (λέγοντας μου τρείς φορές), ότι θα με πάρει την επόμενη τηλέφωνο να πάμε για καφέ, γιατί πολύ χάρηκε που με γνώρισε, και τα σχετικά.

Η ιστορία τελειώνει: Δεν πήρε ποτέ!

Σκηνή 2η

Μια άλλη Παρασκευή, σε κάποιο άλλο μπαράκι, με την γνωστή παρέα. Μας πλησιάζει μια άλλη παρέα από τρεις άντρες. Πιάνουμε την κουβέντα και λέμε πάλι τα γνωστά.
Στην μια φίλη εκδηλώνεται αμφότερο ενδιαφέρον από τον έναν νεαρό Σ. Χορεύουνε, μιλάνε, γελάνε, περνάνε μια χαρά.
Εγώ έχω πιάσει την κουβέντα με τον άλλο νεαρό Α.
Μετά από τρεις ώρες, τα αγόρια φεύγουν. Ο Σ ζητάει το τηλέφωνο από την φίλη μου, και ο Α το δικό μου.

Την επόμενη μέρα η φίλη μου λαμβάνει ένα πολυ γλυκό μήνημα από τον Σ, με την υπόσχεση (από αυτόν) να βρεθούνε ξανά και σύντομα.

Μετα από δύο μέρες (Κυριακή) δηλαδή και ενώ έχει περάσει ένα βροχερότατο Σαββατο, λαμβάνω το παρακάτω μύνημα από τον Α. «Η βροχή εμπόδισε την συνάντηση μας... επιβάλλεται όμως μια επανάληψη της βραδιάς στις επόμενες ημέρες». Απαντάω αναλόγως αφήνοντας ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι ναι μπορουμε να βρεθούμε.

Η ιστορία τελειώνει: ο Σ και ο Α, δεν φάνηκαν ποτέ ξανά.


Για να μην το κουράζω το θέμα τέτοιες ιστορίες, σε εμένα, σε φίλες και γνωστές έχουν συμβεί πολλάκις (αυτό τώρα έτσι γράφεται?)

Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιό λόγο.
Γιατί κάποιος σου ζητάει επιμονα το τηλέφωνο (ενώ εσυ ούτε έχεις ζητήσει το δικό του, ούτε του δίνεις το δικό σου με πρωτοβουλία), σου τονίζει οτι θα σε πάρει (ενώ δεν τον έχεις ρωτήσει, άλλωστε δεν έχει νόημα, ο καθένας θα κάνει αυτό που θέλει τελικά), σου στέλνει μύνημα για να δηλώσει παρουσία (ενώ δεν έχεις κάνει το ίδιο, αφήνεις χώρο διακριτικά), και μετάαααααα....ουάου εξαφανίζεται!!!

Τί έχω καταλάβει λάθος?

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Αυτό που σε φέρνει κοντα..

Τι είναι αυτό που σε φέρνει κοντά σε έναν άνθρωπο?

- Δεν ξέρω αν εξηγείται, ίσως είναι κάτι μεταφυσικό….πάντως σίγουρα κάτι έχεις δει στον άλλον και σε έχει συγκινήσει πολύ.
- Νομίζω ότι μια σχέση μπορείς να πεις ότι είναι καλή και βαθειά όταν δεν χρειάζονται συνέχεια «υπότιτλοι», όταν δεν νιώθεις ότι πρέπει συνεχεια να εξηγείς.
- Και οι καβγάδες δεν υπάρχουν, γιατι καταλαβαίνεις πότε ενοχλειται ο άλλος και κάνεις πίσω. Διακρίνεις στην ατμόσφαιρα την δυσκολία, και του αφήνεις χώρο. Αργότερα, στο σωστό χρόνο, θα βρεις τρόπο να λυσεις το θέμα.


(απαντήσεις δοσμένες από δυο πενηντά (και κάτι ψιλά) γυναίκες που είναι φίλες και αγαπιούνται πολύ)

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Εγώ αυτό που έχω να σου προτείνω "φίλε"...είναι να πας να μου γαμηθείς!

Εχω μείνει άλλαλη, άφωνη δεν εχω λόγια να περιγράψω,το μέγεθος της μαλακίας, της ασυσενοησίας, της συναισθηματικής αναπηρίας. Με ξεπερνάει. Δεν μπορώ να το χωνέψω.
Ενας θυμός και μια αναγούλα στο στομάχι με συντροφεύουν από χθές. ΜΠΙΑΧ!

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Δωράκι

Ο κότσιφας μου έκανε ένα δωράκι. Και σαν παιδί και εγώ που τρελαίνομαι για δώρα, το πήρα, το άνοιξα και έπαιξα. Λοιπόν...αγαπημένε μου κότσιφα....ορίστε οι απαντήσεις.

1)Γιατί κλαις?
-Γιατί πονάω

2)Γιατί δεν κλαις?
-Γιατι δεν πονάω αρκετά

3)Που είναι ο βάλτος?
-Όπου τον βάζουμε εμείς

4)Ποιός και που είναι ο δεσμοφύλακας?
-Ο εαυτος μας, και όπως λέει και ο Ψαραντωνης:
«Έχω μια τίγρη μέσα μου,
άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί,
θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό»

5)Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο?
- Όταν κλείνω τα μάτια

6)Περιφρονείς κάτι?
-Την κακή πρόθεση.

7)Θα ερωτευόσουν για πάντα?
- Αν το πάντα μπορεί να υπάρχει....βεβαίως!!!

8)Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης"?
- Γιατί κάποιος θέλει να τα αποκτήσει.

9)Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση?
- Με αφήνει αδιάφορη

10)Do you remember revolution?
- Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιι, για ποιά με πέρασες?

11)Θα ανέβαινες σ'ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου?
- Όχι καλέ , αν το επέβαλε όμως η χαρτού μου, ε ναι τότε θα το σκεφτόμουν σοβαρά.
(μήπως να βγάλω το μπουκαλάκι με το ρακί, γιατί θα χοντρύνει το παιχνιδι, την βλέπω εγώ την δουλειά)

12)Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο?
- Ορίστε?
(οκ θα πιώ το πρώτο, αντε γειά μας)

13)Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου,αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι?
- Όχι θέλω να έχω όλη την εικόνα. Και θα έδιωχνα και όσους μου έκοβαν την θέα.

14)Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο?
-Δεν θέλω πέτρες εγώ. Μονο βοτσαλάκια, και αυτά για να μου θυμίζουν παραλίες και χαρά.

15).........
-Ε ναι καλέ! Τα είπαμε αυτά.

16)Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ'τηναρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών,αν γνωρίζατε οτι ποτέ δεν θασας συλλάβουν?
- Όχι γιατι δεν μου αρέσει η Αχαρνών.


17)Θα σκότωνες τον Μπους,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ? -Με 10 όχι, αν μου τα κάνεις όμως 15, θα αρχίσω σοβαρά να το σκέφτομαι.
(πάμε για το δεύτερο ρακάκι)

18)Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια,αν έβλεπες μέσα τους τααστέρια?
- (οκ θα φύγει όλο το μπουκάλι έτσι όπως πάμε)

19)Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος?
- Όχι καλέ, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λέω να πετάξω εσένα!!!

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Σαν ψέμα

Οδηγώντας το πρωί για την δουλειά, σκεφτόμουν την σημερινή μέρα.

Πρωταπριλιά σήμερα, δηλαδή ψέμματα.

Ε λοιπόν το μεγαλύτερο ψέμμα που κάποτε πίστευα ήταν το γνωστό και σε όλους αγαπημένο: « θα τον αλλάξω εγώ, με τον καιρό θα στρώσει, θα καταλάβει»
Γέλασα μόνη μου όσο οδηγούσα, μου φαίνεταί τόσο αστείο πια!

Αντε και καλό μήνα !!!!

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Γιατρέ έχω ένα πόνο

Το σκεφτόμουν καιρό. Έπρεπε να πάρω μια βαθειά ανάσα, και την απόφαση να πάω να τους βγάλω. Επρεπε να τους προλάβω εγώ, πρίν με πιάσει κανένας πόνος και τρέχω με κλάμματα. Και πήγα. (Δυο καρέκλες δεν μπορώ: του οδοντιάτρου και του γυναικολόγου).
Την προηγούμενη Παρασκευή λοιπόν βρέθηκα στο ιατρείο γνοθοχειρούργου, παλουκώθηκα στην καρέκλα, έκανα τον σταυρό μου και μου έβγαλε και τους τρεις φρονιμίτες. (Τον τέταρτο τον είχα βγάλει πρίν δυο χρόνια περίπου).
Απ’ότι μου είχε πει παλιότερα μια γιατρός, τον πόνο τον αντέχω περισσότερο απ’ότι νομίζω. Μπορεί, δεν ξέρω αλλά δεν μου αρέσει και να το τεστάρω γενικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πόνεσα. Αλλά ειναι πολύ ανατριχιαστικό αυτό το τράβα-τράβα. Η διαδικασία κράτησε τυπικά 40λεπτά, εμένα όμως μου φάνηκαν 40ώρες!.
Και μετά αυτή η αίσθηση ότι κάτι γίνεται μέσα στο στόμα σου, κάτι υπάρχει και δεν ξέρεις και μπιαχ! Και δωστου αντιβίωση, και παυσίπονα, και άντε να μην πω τι άλλο.
Τελος πάντων το έκανα, τα δύσκολα πέρασαν, θα πάω αύριο να μου κόψει και τα ράμματα και τέλος με αυτό.
Το κουστουμάκι 600 €, με γεια μου.

Και λέω μετά. Αφού το ένα το δύσκολο το έκανες, δεν κάνεις τώρα και το άλλο? Και θα πάω και στο γυναικολόγο. Την Τετάρτη. Εκλεισα και το ραντεβού για να με δεσμεύσω. Θα το κάτσω πάλι, θα πάρω μια βαθειά ανάσα και θα ξεμπερδέψω.
Το κουστουμάκι: άγνωστο ακόμα. Ελπίζω με 100€ αν όλα είναι καλά και δεν προκύψει τίποτα.

Ε μετά έχεί μείνει το εύκολο. Οφθαλμιάτρος. Η μυωπία παρεάκι με τον αστιγματισμό μάλλον αυξάνει και παέι. Σε ποιά ηλικία σταμματάει επιτέλους αυτή η μυωπία να μεγαλώνει? Ξερει κανείς να μου πει? 32 χρονών έχω φτάσει. Σε λίγο θα αρχίσει και η πρεσβιοπία (αυτο έτσι γράφεται?), έχουμε και τον καταράχτη. Πρέπει να σταμματήσει το ένα για να αρχισει το άλλο.
Το κουστουμάκι: πολλά φαντάζομαι. Όχι τόσο για τον γιατρό, όσο για τα γυαλιά. Γιατί το θές το καλό σου το γυαλί, με τον ωραίο τον σκελετό και τα φιμέ τζάμια. Να είναι λεπτά, αν μην χαράζουν, αν μην φαίνεται και η διαφορά της μυωπίας στα μάτια.

Και για επιδόρπιο, να χτυπήσω και μια εξετασούλα αίματος να δούμε πως πάνε και τα υπόλοιπα. Σίδηρα, αιματοκρίτες, ζάχαρα, σκατά, φατά.


Καλά που έρχεται και το πάσχα και θα πάρουμε το δώρο, γιατι με βλέπω με καταναλωτικό από την Ζούρομπανκ (που έλεγε και ένας κρητικός)
Αχ, θα μου τα φάνε οι γιατροι!

Καλημέρες.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Ψυχική Ισορροπία!

Την είχα γνωρίσει πρίν από τέσσερα χρόνια, καλοκαίρι. Αδερφή μιας φίλης μου, που βρεθήκαμε να κάνουμε όλοι μαζί διακοπές. Καλό κορίτσι, χαρωπό. Αυτό που λένε ότι «ο καλός ο άνθρωπος φαίνεται απο τη φάτσα». Παντρεμένη, ήταν μαζί μας και ο άντρας της. Ωραίο ζευγάρι και πολύ αγαπημένο. Θυμάμαι το γέλιο της. Πολύ παιδικό. Θυμάμαι και το χιούμορ της. Κάποια στιγμή εκεί που λιαζόμασταν στην παραλία είχαμε πιάσει κουβέντα για τα κιλά και λέει : «εγώ όταν παντρεύτηκα είχα αδυνατίσει πάρα πολύ. Και ο άντρας μου όταν με γνώρισε ήμουν αδύνατη, ε μετά άρχισα το φαί και πάχυνα» και γυρνάει όλο νάζι στον άντρα της «πάντως αγάπη μου, δεν έχεις παράπονο, με έχεις δει να μεγαλώνω να «αναπτύσομαι».
Την πέτυχα μετά από 1,5 χρόνο πάλι στα γενέθλια της φίλης μου. Το ίδιο γελαστό κορίτσι.
Μετά τα χριστούγεννα η φίλη μου, μου είπε οτι η αδερφή της δεν είναι καλά. Ηταν έγκυος και το έχασε το μωρό. Είχε στενοχωρηθεί πολύ. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο (δεν το έχω περάσει και δεν μπορώ να ξέρω τον πόνο), αλλά υπάρχει και το θετικό, ότι είναι μια χαρά στην υγέια της και αυτή και ο άντρας της, ότι ήταν μια κακή στιγμή και φυσικά μπορούν να κάνουν όσα παιδιά θέλουν.
Λίγες μέρες μετά έγινε μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση στον άντρα της, αλλά έπρεπε να μετακομίσουν σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη. Η φίλη μου έλεγε οτι η αδερφή της δεν το έχει πάρει και πολύ καλά, αλλά για το χατήρι του άντρα της, και επειδή καταλαβαίνει ότι είναι μεγάλη ευκαιρία, θα δεχόταν να φύγουν.
Βρήκαν το σπίτι, έγινε η μετακόμιση, και κάθε φορά που ρώταγα την φίλη μου πως είναι η αδερφή της, την έβλεπα προβληματισμένη. Δεν μπορούσε να το συνηθίσει, έκλαιγε συνέχεια, ένιωθε και τύψεις απέναντι στον άντρα της, δεν έτρωγε καθόλου, γενικά δυκολευόταν πολύ. Διέκρινα μια υπερβολή στην αντίδραση της αλλά οκ, ο κάθε άνθρωπος τις αλλαγές τις «σηκώνει» με τον δικό του τρόπο.
Πρίν από δυο εβδομάδες έμαθα ότι είχε πάθει κρίση υστερίας, χτυπιόταν και δεν μπορούσαν να την συνεφέρουν. Οι γιατροί έδωσαν φάρμακα και συνέστησαν ηρεμία.
Προχθές έμαθα ότι την πήγε ο άντρας της, την πήγε στο νοσοκομείο της πόλης που βρίσκονται γιατί έπαθε πάλι κρίση και αυτή την φορά οι γιατροί είπαν ότι έχει πάθει κατάθλιψη και έχει τάσεις αυτοκτονίας.
Η φίλη μου έκλαιγε συνέχεια. Είχα τρομάξει πολυ, και συνέχεια έλεγε «γιατί μας συνέβη αυτό? Γιατι?»
Εφυγαν οικογενειακώς και πήγαν να την παρουν για να ερθει στην Αθήνα. Εχουν πάει σε πολλούς γιατρούς, ψυχιάτρους, ψυχολόγους, παντού. Ευτυχώς οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, η κοπέλα δεν είναι τρελλή, ζορίστηκε όμως πολύ και έσπασε.

Έχω σοκαριστεί. Δεν το χωράει ο νους μου. Το ξέρω ότι σε όλους μπορεί να συμβεί αυτό. Η μάλλον η ψυχική υγεία και ισορροπία είναι πολύ ευαίσθητη και έυκολα ανατρέπεται. Ξέρω επίσης ότι αυτά δεν συμβαίνουν «ξαφνικά». Συσσωρεύονται μέσα μας και σε κάποια αφορφή ξεσπάνε.
Θέλει φροντίδα και η ψυχή μας ρε γαμώτο. Να την γλυκαίνουμε, να την προσέχουμε, να την ακούμε και να την σεβόμαστε.

Ελπίζω να της πάνε καλά τα πράγματα από εδώ και πέρα. Σίγουρα θέλει πολυ χρόνο και πολύ δουλειά με τον εαυτο της για να ησυχάσει και να τακτοποιήσει μέσα της αυτό που την βασανίζει, αλλά είμαι αισιόδοξη ότι θα βρει την δυναμη και θα το κάνει.

Είναι δυσκολο πολύ, πρωταθλητισμός, αλλά αξίζει όσο τίποτα άλλο!

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Παραιτούμαι

Παραιτούμαι.
Κουράστηκα να ψάχνω αφορμές για να μιλήσουμε.
Κουράστηκα να τσεκάρω τηλέφωνα μήπως και πάρεις.
Κουράστηκα να σε σκέφτομαι και να ελπίζω.
Κουράστηκα να κάνω ότι δεν με ενοχλεί.
Κουράστηκα να μετράω μέρες και να υπολογίζω πότε μπορεί να σε πετύχω.
Κουράστηκα να φτιάχνω ιστορίες που θα σου πω όταν σε δω.
Κουράστηκα να σε ονειρεύομαι.
Κουράστηκα την σιωπή.
Κουράστηκα την αναμονή.
Κουράστηκα να ψάχνω τι κάνω λάθος.
Κουράστηκα να δικαιολογώ.
Κουράστηκα να ψάχνω τρόπους για να σε φέρω σε μένα.
Κουράστηκα να διακρίνω αυτή την θλίψη στα μάτια μου.
Κουράστηκα να είμαι ασυνεπής απέναντι μου.
Κουράστηκα να στέκομαι και να περιμένω.
Κουράστηκα να με βλέπω να κουράζομαι.


Κάπου εδώ γυρνάω πλάτη, κάπου εδώ κάνω δύο βήματα μπροστά και κάπου εδώ σηκώνω το χέρι και σου γνέφω.

«...και δεν θα πιω άλλο νερό αν δεν το βρω σε ποταμό.....»

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

οι Δευτέρες είναι μπαμπέσικες!

Δεν τις μπορώ τις Δευτέρες.
Έχουν μια νύστα, μια δυσκολία, μια θολούρα.

Έχω και μια αναστάσωση, σαν κάτι να έρχεται, σαν κάτι να είναι να συμβεί, που να χαλαρώσω δεν μπορώ.

Κοιμήθηκα και με δύο μαξιλάρια και ξύπνησα με ένα ωραιότατο πιάσιμο στο σβέρκο, μούρλια.
Έχω και κάτι πόνους στη μέση λόγο γυναικολογικών δυσκολιών.
Θα πάω να βγάλω και τους φρονιμίτες μου αυτή την εβδομάδα.
Θα πάω και σε ένα σεμινάριο στου διαόλου αύριο.

Αντε βρε και καλή μας εβδομάδα!!!

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Απόκριες 2008

Κούλουμα. Ακου κούλουμα. Εχει πλάκα αυτη η λέξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν οι απόκριες.. Οταν ήμουν μικρούλα δεν είχα καλύτερο. Αλλά δεν ξέρω, όσο μεγάλωνα (γιατι έχω αποφασίσει να τον σταμματήσω εδώ τον χρόνο. Δεν θα μεγαλώσω άλλο πάει και τελείωσε) τόσο λιγότερο τις συμπαθούσα και τις απέφευγα.

Αλλά φέτος ήταν προφανώς η χρονιά μου. Ήμουν καλεσμένη σε 2 πάρτυ και τα δύο φυσικά αποκριάτικα. Και ναι μπορεί να μην μου αρέσει να ντύνομαι, αλλά αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο είναι να το παίζω ξενέρωτη και να πηγαίνω κυριλέ σε μασκέ πάρτυ. Ετσι λοιπόν αφού αποφάσισα ότι θα πάω και στα δυο (καλά δεν μου πήρε και πολύ χρόνο) μόλις έπεσε η πρόταση, πέταξα την σκούφια μου και σκεφτόμουν το ντύσιμο.

Και εντάξει για το πρώτο πάρτυ δεν είχα πρόβλημα γιατι δεν είχε θέμα συγκεκριμένο. Έλα όμως που το δεύτερο είχε θέμα. Επρεπε λέει να φοράμε κάτι που να έχει σχέση με ερωτικό-σεξουαλικό περιεχόμενο.

Στο πρωτο έβαλα την ποδιά της μαγειρικής. Αλλά όχι μια ποδιά ότι να’ναι. Πολυ ψαγμένη ποδιά. Την είχα φέρει από την Βαρκελώνη. Είναι πορτοκαλι με φραμπαλά κόκκινο με άσπρο πουά γύρω-γύρω, και στην μέση απεικονίζει έναν ταύρο που κάνει να γλυκά μάτια σε μια ταυρίνα. Έχει πολύ γέλιο. Έδεσα και δυο ξύλινες κουτάλες στο λαιμό και τις έκανα κολιέ και στο κεφάλια έβαλα φύλλα από πορτοκάλι.α. Ήμουν τυχερή που δεν είχαν επάνω τίποτα ζουζουνάκια να κουβαλάω τώρα δάκους και μουχρίτσες. Σούπερ τα περασα, τρελλό χορό και πολύ γέλιο.

Αλλά νομίζω ότι στο δεύτερο πάρτυ έκανα την διαφορά. Και είμαι πολυ περήφανη γιατί η σκέψη ήταν απλή αλλά τέλεια. Για άλλη μια φορά θαύμασα την φαντασία και την πρακτικότητα μου. Το ντύσιμο δεν έκανε την διαφορά. Τα αξεσουάρ όμως? Πήρα δυο προφυλακτικά, τα γέμισα βαμβάκι και τα έκανα σκουλαρίκια. Έπεσε πολύ γέλιο. Πολύ καλό και αυτό το πάρτυ, που πέρα από χορό, γέλιο και αλκόολ, είχε και καλό φαγητό. Τα συγχαρητήρια στο σεφ.

Καθαρή Δευτερα. Αλλη πίκρα αυτή. Μια μιζέρια και μια άρνηση είχα πάντα. Ασε που το φαί μου φαίνεται αθλιο. Δεν μου αρέσει τίποτα από τα γνωστά. Φέτος όμως χωρίς να γίνει κάτι εξαιρετικό πέρασα πολύ καλά. Πήρα τα κορίτσια και βρεθήκαμε με μια άλλη παρέα στις γειοτονιάς μου το πάρκο που ο δήμος μοίραζε αυτές τις βλακείες, πολύ κρασί και πολύ καλή ζωντανή μουσική. Τελικά με τα πολλά το στήσαμε το γλεντάκι μας Μέχρι και χαρταετό ήθελα να πετάξω φέτος , όχι ότι ξέρω πως τον πετάξω, αλλά θα έπεφτε πολυ γέλιο και θα άξιζε τον κόπο.

Νομίζω τελικα ότι φέτος οι απόκριες μου πήγαν μια χαρά. Αντε βρε και του χρονου.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Τα "δεν ξέρω" μου

Τον τελευταίο καιρό έπιανα τον εαυτό μου να λέει συχνά το «δεν ξέρω». Πολύ όμως. Σε σημείο που είχα αρχίσει να ανησυχώ. Και να νιώθω αδυναμία που δεν ήξερα. Και εχθές άκουσα από ενα πρόσωπο που πολύ εκτιμώ και σέβομαι, να λέει σε μια κοπέλα. «Γιατι πρέπει να τα ξέρεις όλα? Ποιός σου το έχει επιβάλλει αυτό? Οτι ντε και σώνει πρέπει να ξέρεις. Πρόσεχε κούκλα μου γιατί αυτό ειναι μεγάλη σκλαβιά»

Το χαμόγελο βγήκε αβίαστα. Οχι ρε πούστη μου δεν ξέρω. Για πολλά δεν ξερω. Και προσπαθώ να μάθω, και μια το χάνω και μια το βρίσκω. Και είναι ωραίο να νιώθεις ότι κάνεις καινούρια βήματα. Σε όποια ηλικία και να είσαι. Και είναι ωραίο να αλλάζεις οπτικές γωνίες. Τα απόλυτα πράγματα δεν βοήθησαν κανέναν. Τουλάχιστον όχι εμένα. Και να αλλάζεις θέση είναι ωραίο. Όσο είμαι πίσω σου βλέπω μονο την πλάτη και φαντάζομαι και θυμώνω. Αν όμως σηκωθώ και έρθω μπροστά σου τότε θα δω ένα χαμογελαστό παιδί και μπορεί να μου αρέσει.

Σκέφτομαι ανθρώπους που έχω γνωρίσει και μου βγάζουν αυτό το «ξέρω πολλά εγώ, εμένα που με βλέπεις έχω περάσει...» και είναι πολλοί. Δεν με θυμώνουν, δεν πειράζει, δεν φταίνε αυτοί. Είναι που δεν ξέρουν!

Καλημέρες

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Ένα σ'αγαπώ μπλεγμένο σε νότες

Οταν διάβασα την πρόσκληση της αγαπημένης μου Φαιης για καινούριο παιχνιδάκι με τραγούδια χάρηκα. Η μουσική αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, και μου φάνηκε αρχικά έυκολο. Μετά κόλλησα. Δεν ήξερα ποιό να πρωτοβάλω. Τελικά διάλεξα αυτό που μου ήρθε πρώτο.

Το παιχνίδι παίζεται ως εξης:

Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’αγαπώ στον-ην σύντροφό σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά. Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτεχνές ή γκρουπς, βάζεις ό,τι σε εκφράζει περισσότερο.

Τα τραγούδια λοιπόν είναι...

Παρε με στ'όνειρο

Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
άλλο πρωί να μη με βρει
στον άδειο κόσμο τον επάνω
σ' αυτή την άδικη ζωή

Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
κοντά σου να ξενιτευτώ
πόσο ν' αντέξω παραπάνω
της μοναξιάς τον πυρετό

Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα

Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια,
να ταξιδέψω εκεί που πας
στα μυστικά σου μονοπάτια,
που χρόνια μόνος περπατάς

Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια,
θέλω να ξέρω αν μ' αγαπάς
ή μήπως μου κρατάς γινάτια,
όταν σε κάνω και πονάς.

Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα

Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου & Αλκίνοος Ιωαννίδης ( Ντουέτο)

και.....


Πες μου αυτά που αγαπάς

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώκι
όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

παρακαλώ ο λόγος στους.... κότσιφα, ιφιγένεια, άρης


ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!

Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Ο καθένας τον ρόλο του

΄Ελα παιδιά, έλα, για να συγκενρωθούμε λίγο. Για πάμε να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή μπας και καταφέρουμε να τα ξεμεπρδέψουμε λιγουλάκι.
Λοιπόν μια φορά και έναν καιρό ήταν ο καλός Θεούλης που έπλασε τον Αδαμ και την Ευα. Δηλαδή τον Αντρα και την Γυναίκα. Ειναι δυο διαφορετικά πλάσματα λέμε, που προσπαθούν και παλεύουν να πορευτούν παρέα στην ζωή αυτή (ίσως και στις επόμενες, δεν ξέρω)
Μια καλή αρχή είναι να βρει ο καθένας τους ρόλους του. Γιατι δεν γίνεται βρε παιδιά. Είναι σαν να πηγαίνεις στο θέατρο και ο σκηνοθέτης, τη μια να δίνει οδηγίες, την άλλη να κάνει τον πρωταγωνιστή και ταυτόχρονα να παλεύει να κάνει και την κοπτοραπτού για τα κουστούμια. Δεν γίνεται λέμε. Όλα σκατά θα τα κάνει τελικά. Τίποτα δεν θα περπατήσει.
Και όταν λέω ρόλους δεν εννοώ, ποιός θα πλένει τα πιάτα, το μπάνιο και θα αλατίζει το φαι. Πιστεύω ότι τα καθημερινά, τα λειτουργικά, μπορούν να μπουν σε σειρά, αν υπάρχει καλή διάθεση και από τους δυο.
Αναφέρομαι περισσότερο στα «μικρά», κρυφά, που δεν φαίνονται αλλά είναι ύπουλα.

Έχω φτάσει σε μια ηλικία πια (32, να είμαι καλά και να τα χαίρομαι), που όταν θα βγω με έναν άντρα για πρώτη φορά έξω, θεωρώ δεδομένο ότι θα κεράσει. Και πιστέψτε με δεν είμαι από τις γκόμενες που ψάχνω τον πλούσιο να μου «στρώσει» την ζωή. Ανάγκη δεν έχω. Μια χαρά την πάω την ζωή μου σε αυτό τον τομέα. Αλλά βρε πουλάκι μου, δεν γίνεται να μετράω το παγκαρι με τα φραγκοδίφραγκα. Και ακριβώς επειδή δεν είμαι γαιδούρα και τζαμπατζού, θα βρω εγώ έναν τρόπο να ανταποδώσω. Ίσως με ένα τραπέζι ή ένα καλό δώρο. Ανάλογα πως θα μου βγει.

Επίσης, περιμένω ότι ο άλλος θα κάνει τον κόπο να ξεκουβαλήσει και να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητο από το σπίτι, και να με γυρίσει. Γιατί πως να το κάνουμε δεν μπορώ με το τακούνι να κόβω βόλτες, να ψάχνω για ταξί και να κρυώνω. Γιατί θέλω να νιώθω ότι με έχει έννοια και δεν θέλει να κυκλοφορώ νυχτιάτικα μόνη μου.

Θα σηκώσει το ακουστικό και θα πάρει τηλέφωνο. Έχω βαρεθεί τις καταστάσεις που τα πράγματα υποννούνται. Ο καθένας φαντάζεται το δικό του, περιμένει το δικό του και όταν δεν συμβαίνει, ο άλλος είναι μαλάκας. Εντάξει μπορεί να πέρασες ένα βράδυ ρε πουλάκι μου με μια γυναίκα, και δεν ήταν όπως το είχες φανταστεί. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες πίστεψε με. Πάρε ένα τηλέφωνο την άλλη μερα, την παράλλη, όποτε μπορείς τέλος πάντων, και πες μια καλημέρα. Μην την κάνεις την άλλη να νιώθει πουτάνα του σωρού. Η ευγένεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και θα καταλάβει αυτή αν είναι για παραπέρα η ιστορία ή όχι.

Αλλα επειδή και οι γυναίκες γινόμαστε πολλές φορές πουτάνες, έχω να πω τα εξής:

Είναι μικρόψυχο κυρία μου να ταλαιπωρείς τον άλλον. Δεν τον γουστάρεις, δεν είναι αυτό που περιμένεις, ωραία. Μην τον ψήνεις τον κακομοίρη, επειδή αυτός σε έχει ερωτευθεί και δεν βλέπει την κατάσταση. Μην το έχεις μια στο καρφί και μια στο πέταλο, γιατι σου αρέσει να νιώθεις ότι κάποιος κόβει φλέβα για σένα. Και μόλις βρεθεί το καλύτερος θα τον αφήσεις εύκολα, αναίμακτα, απλά χωρίς να σηκώνεις τα τηλέφωνα.

Φρόντισε τον λίγο. Μαγείρεψε του και λίγο δεν παθαίνεις τίποτα. Στη δουλειά, οι περισσότερες γυναίκες δεν μαγειρεύουν. Από άποψη, την οποία εγώ δε καταλαβαίνω. Γιατί κυρία μου δεν μαγειρεύεις? Είσαι δηλαδή υπεράνω? Οταν μαγειρεύει ο άντρας είναι sexy και όταν μαγειρεύει η γυναίκα είναι δουλάρα?

Μην θεωρείς δεδεμένο ότι ο άντρας, είναι αυτός που πρέπει πάντα να πληρώνει, να κουβαλάει, να μην εκνευρίζεται, να διαβάζει την σκέψη σου, να στέλνει λουλουδάκια και καρδούλες. Ανθρωπος είναι και αυτός. Έχει και αυτός ανάγκη από τρυφερότητα, χάδια, φροντίδα, γλυκιές κουβέντες και ζεστό βλέμμα.

Και θαυμασμό. Πρέπει να το θαυμάζεις το ταίρι σου, να τον κοιτάς και να καμαρώνεις για αυτόν. Να βρεις αυτό που εσύ αγαπάς σε αυτόν και το κρατάς γερά, να το πιστεύεις.

....με όλες τις παραπάνω σκέψεις χαιρετάω τον Φλεβάρη....

Καλημέρες και καλό Σ/Κ

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ας παίξουμε....

Δεχόμενη λοιπόν την πρόσκληση του nanakos και ενώ είμαι στο γραφείο, βουτάω το πρώτο βιβλίο που βρίσκω, πάω στη σελίδα 123, μετράω σειρές και.....


“Επειδή από τις ανωτέρω διατάξεις της ελληνοιταλικής συμβάσεως προκύπτει ότι οι επιχειρήσεις που έχουν την έδρα τους στην Ιταλία υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος στην Ελλάδα για τα κέρδη που προέρχονται από μόνιμη εγκατάσταση σ'αυτήν, όπως η έννοια της μόνιμης εγκαταστάσεως καθορίζεται από τις διατάξεις της εν λόγω συμβάσεως.”
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΙΜΕΡΕΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Αθανασίου Μάρκου

Τι περίμενα και εγώ να βρω και εγώ εδώ μέσα? Το «Ρομάνζο», το Αρλεκιν ή την Αγκάθα Κρίστι?

Πετάω λοιπόν και εγώ το μπαλάκι στους: moutsakos, ιφιγένεια
ιστορίες σκυλάδικου , ελατον

Καλημέρεεεεεεεεεεες

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Πρέπει να θυμάμαι...

Καμιά φορά το μυαλό ειναι σαν λυσσασμένο σκυλί που θέλει δέσιμο.
Για να βρει χώρο η ψυχή να "σκεφτεί".

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Να με λούζει ο ήλιος

Αγαπημένο σημείο του σπιτιού η κάτω γωνία στο κρεβάτι. Το φως μπαίνει άπλετο σε αυτό το δωμάτιο και ειδικά σε εκείνο το σημείο αραζει.
Ξαπλώνω και εγώ ανάποδα στο κρεβάτι σε εμβρυακή στάση. Ο ήλιος που με χτυπάει λούζει όλο μου το κορμί, και πιο πολύ το κεφάλι.
Κλείνω τα μάτια, χαλαρώνω και νιώθω οτι καθαρίζει το μυαλό μου. Δεν σκέφτομαι τίποτα. Μονο χρώματα βλέπω, και εικόνες σκόρπιες. Ανάμεικτα όλα. Όταν ήμουν μικρό, η μαμά, ο μπαμπάς, στο σχολείο μετά , το «παπί», φοιτήτρια...και βλέμματα. Πόσα μάτια έχω δει. Πόσα μπορεί να σου πει ένα βλέμμα. Άραγε το δικό μου πως να είναι? Εχω μαστουρώσει από τον ήλιο και τα χρώματα. Ηρεμιά, γαλήνη.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Αστο. Δεν θέλω να μιλήσω με κανέναν. Σταματάει.
Πόση ώρα είμαι έτσι? Δεν μπορώ να υπολογίσω. Ίσως να κοιμήθηκα και λίγο. Δεν θέλω να κουνήσω. Εκει. Να κάθομαι εκει. Το τηλέφωνο χτυπάει πάλι. Δεν σηκώνομαι. Προσπαθώ να βάλω σε σειρά τις σκέψεις. Τίποτα. Μπερδεύονται όλα. Σαν άλλος να κάνει κουμάντο στο μυαλό μου.Αφήνομαι.
Από κάπου ακούγεται μουσική. «τα λερωμένα τ’άπλυτα, μαστα και φύγε φίλε μου, δεν κάνεις πια για μένα». Χριστέ μου. Τι έμπνευση αυτός ο γείτονας μεσημερίατιακα την Γλυκερία. Σιγοτραγουδάω και εγώ «...δεν κάνεις πια για μένα».
Καλοκαίρι, θάλασσα, αμμος. Τι ωραία. Διακοπές. Πόσο θα ήθελα να ήμουν στη θάλασσα. Πόσο με ξεκουράζει αυτή η σκέψη. Η χαρά του πρώτου μπάνιου, το καινούριο μαγιό, ψάθα, παντόφλες, και η πρώτη βουτιά. Τα μάτια ανοιχτά να βλέπουν το μπλε και το βυθό. Ανάσες και βουτιές.
Το στομάχι παραπονιέται. Από πότε έχω να φαω? Θα σηκωθώ να φτιάξω κάτι. Να με ταίσω. Σε λιγο. Τωρα αν κουνηθώ θα χάσω αυτό το ωραίο συναίσθημα. Δεν θέλω.
Ξανακλείνω τα μάτια.. Ηρεμία, ζέστη, χαλάρωση.
Το τηλέφωνο χτυπάει πάλι. Θα σηκωθώ αυτή την φορά, ευκαιρία να φτιάξω και κάτι να φάω.
Τρέχω ζαλισμένη στο διάδρομο. Φαίνεται σκοτεινός πολύ. Προσπαθώ να συνέλθω.
-«Που είσαι παιδάκι μου και ανησυχώ, κοιμόσουν?»
-«Όχι μαμά, τι κάνεις εσύ?»
-« Σε έπαιρνα και πρίν, είχες βγει?»
-«Ναι, βόλτα»

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Σταμματήστε λίγο να κατέβω..

Δεν ξέρω πως είστε εσείς, αλλά εγώ
μια η πανσέληνος,
μια η δουλειά,
μια τα προσωπικά που έχουν γίνει ένα κάτι....
μια το κλούβιο μου κεφάλι και οι περιβόητοι γρύλοι..
δεν μπορώ ζαλίστηκα.


Από το πρωί έχω αυτό βλέμμα του ροφού, του βοδιού, του μπανταβού ντε!


Σταματήστε λίγο να το κατέβω παρακαλώ και θα έρθω με το επόμενο.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Ενα μωρό....μέσα μου

Από το πρωί έχω στα χείλη αυτό το τραγούδι.
Ετσι και αλλιώς είναι από τα πολυ αγαπημένα μου:

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου

Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά

Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό-καιρό δως μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ


Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι....

Ήρθες το Σάββατο το απόγευμα να με πάρεις για καφέ. Ο διάλογος απλός και συνοπτικός.
- «Θέλεις να περάσω να σε πάρω με το αυτοκίνητο»?,
-«Αν δεν σου κάνει κόπο»
-« Κανένας κόπος. Πες μου την διεύθυνση και στις 5 θα είμαι εκει»

Πέντε παρά πέντε κλήση. «Είμαι κάτω».
Κατεβαίνω και βλέπω έναν νορμάλ άνθρωπο. Είχα φανταστει, διάφορα. Μόνο φτερά και κέρατα δεν είχα βάλει στη φαντασία μου.
Και βλέπω έναν άντρα φυσιολογικό, γλυκό και ευγενικό να μου χαμογελάει.

Μου ανοίγεις την πόρτα να μπω. ( εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)
-«Σου πήρα και αυτό. Ελπίζω να μην το θεωρήσεις υπερβολικό, αλλά πρωτη φορά που γνωριζόμαστε, είπα να σου φέρω κάτι»
Μου προσφέρεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο τυλιγμένο σε ασημί χαρτι ανθοπωλείου με κόκκινη κορδέλα. Χαμογελάω αμήχανα. ( εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)
-«Ευχαριστώ πολύ, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μου πρόσεφεραν λουλούδι»


Ο καφές κράτησε 3 ώρες. Είπαμε διάφορα. Ό,τι μπορούν να πουν δυο άνθρωποι που μόλις γνωρίστηκαν. Και όταν το χιόνι άρχισε να κατεβαίνει αποφασιστικά κέρασες τους καφέδες και με γύρισες σπίτι.

Την άλλη μέρα πήρες να ρωτήσεις πως τα περνάω.
Πως να τα περνάω αποκλεισμένη από τον κόσμο, μέσα στο σπίτι μέτραγα τα τετραγωνικά.

Την Δευτέρα το πρωι με ξαναπήρες. Σου είπα ότι καλό το χιονάκι, αλλά εμένα τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να τα παίζουν. Δεν μπορώ να βγω απο το σπίτι και δεν μπορεί και κανείς να έρθει εκτος αν έχει αλυσίδες. Η τηλεόραση έχει βλακείες και δεν έχω και καμία ταινία της προκοπής να δω.

-« Λοιπόν, στο προηγούμενο αυτοκίνητο, είχα βάλει πολλές φορές τις αλυσίδες, σε αυτό δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ. Νομίζω ότι σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία. Αν θές, θα βάλω τις αλυσίδες και θα έρθω να σε πάρω για καφε.»

Χαμόγελο αμηχανίας.(εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)
«Αν το κάνεις αυτό για μένα θα έχεις συμβάλει στην ψυχική μου ηρεμία και ισορροπια. Θα σε περιμένω»

Μετά από μια ώρα, κλήση. «Ειμαι κάτω».

Μου ανοίγεις πάλι την πόρτα για να μπω.(εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)

Ο καφές κράτησε περίπου δυο ώρες. Είπαμε πάλι αρκετά. Χαλαρώσαμε στους τεράστιους καναπέδες, καπνίζαμε και λεγαμε διάφορα.

Όταν με γύρισες σπίτι, βγήκες από το αμάξι και..
«Σου έφερα αυτο το βαλιτσάκι, έχει μέσα αρκετές ταινίες. Ίσως βρεις καμιά να σου αρέσει για να περνάει καλυτερα η ώρα σου»

(εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Μπορώ, δεν μπορώ

Μια ανάμνηση μου ήρθε προχθές και την διηγήθηκα κάπου.

«Το καλοκαίρι του 2001 είχα πάει με ένα καλό παρεάκι στην Πάτμο. Ένα πρωί έχουμε πάρει το καραβάκι που σε κάνει γύρους το νησί και έχουμε αράξει σε μια ωραία αμμουδερή παραλία. Απέναντι λοιπόν βλέπαμε ένα πολύ μικρό νησάκι (βραχονησίδα νομίζω λέγεται) σε απόσταση τέτοια που δεν ήταν ούτε πολύ μακρυά ούτε πολύ κοντά. Τα κορίτσια λοιπόν της παρέας ρίξανε την πρόταση να το κολυμπησουμε μέχρι το νησάκι. Οκ, πάμε. Πάντα είχα καλή σχέση με το νερό. Από μικρό παιδί. Ξεκινάμε λοιπόν 5 κορίτσια για το νησάκι.
Κάποια στιγμή, έχουμε διανύσει περίπου την μισή διαδρομή, τα νερά είναι βαθειά, (όχι τόσο που κάτω να μην βλέπεις τίποτα, αλλά αρκετα για να νιώθεις μικρός), εμένα αρχίζει να με πιάνει φόβος. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο φόβος έγινε φοβία, και η φοβία , πανικός. Αρχισαν να μου έρχονται σκηνές από την ταινία «τα σαγόνια του καρχαρία», και όλα τα συναφή. Να νιώθω ότι κάτι μεγάλο με πλησιάζει και είναι θέμα χρόνου πότε θα με φάει. Επειδή λόγο φόβου έχω μειώσει ταχύτητα, τα κορίτσια έχουν προχωρήσει μπροστά. Κοιτάω πίσω και νιώθω ότι η απόσταση για το γυρισμό είναι πολύ μεγάλη. Κοιτάω μπροστά, το ίδιο. Πρέπει να ήμουν ακριβώς στην μέση. Αυτό ήταν. Δεν θυμάμαι σε πόση ώρα γύρισα πίσω, πρέπει αν έκανα σαν τα καρτουν που είναι γρήγορα και αστεία ταυτόχρονα. Και όση ώρα κολυμπούσα, προσευχόμουν να μην μου συμβεί τίποτα.
Όταν επιτέλους γύρισα πίσω, ένιωσα ασφάλεια. Έκαστα στην παραλία και περίμενα τις άλλες να γυρίσουν. Όσο έφευγε ο πανικός, άρχισε να φουντώνει το αίσθημα της ανυμποριάς , του θυμού, και της ερημιάς. Καθόμουν και παρακολουθούσα τις άλλες που χαίρονταν, που τολμούσαν. Και εγώ για άλλη μια φορά, απλά κοιτούσα. Ενιωθα άχρηστη, φοβιτσιάρα, δειλή, και πίστευα ότι όλοι τελικά μπορούν εκτός από εμένα.»

Όταν τελείωσα την διήγηση, με ρώτησε: «αν εσύ ήσουν μια μικρή νεραιδούλα, και πήγαινες στο αυτί σου, τι θα σου έλεγες ?»

-« Δύο πράγματα, ή θα μου έλεγα «οκ, δεν μπορείς τι να κάνουμε τώρα. Κάτσε εδώ και περίμενε τους άλλους» ή « δεν υπάρχει δεν μπορώ, σήκω επάνω τώρα και πήγαινε» απάντησα.

Το βλέμμα που εισέπραξα σε μπορώ να σας το περιγράψω. Και γυρνάει και μου λέει: «είσαι πολύ αυστηρή με εσένα. Καλά εσύ τον εαυτό σου δεν το έχεις πάρει ποτέ αγκαλιά, δεν το έχεις χαιδέψει καθόλου?»

- «ΟΧΙ»!!!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Έλληνα, νεοέλληνα...

Με αυτό το post θα ήθελα να συγχαρώ:

A) Tον μαλάκα με το opel corsa, ο οποίος εχθές το βράδυ στο φανάρι στη Βουλιαγμένης άνοιξε την πόρτα και άδειασε το τασάκι στο δρόμο. Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος? Και εμείς καπνίζουμε βρε κουμπάρε (κακώς, κάκιστα), αλλά κάνουμε τον «κόπο» να σταμματήσουμε δίπλα στο κάδο και να το αδείασουμε το ρημάδι.

B) Επίσης θέλω να συγχαρώ όλους αυτούς τους ελληνάρες/μαλάκες που ενώ το φανάρι για να στρίψουν έχει μια λωρίδα, θα κάνουν την μαγκιά είτε να μπούνε μπροστά από τον πρώτο που περιμένει στο φανάρι ή το ακόμα καλύτερο να κατσικοθούν στην μεσαία λωρίδα (που πάει ευθεία), και να «κλείσουν» εμάς που ερχόμαστε κανονικά, και όλο αυτό για να μην περιμένουν πέντε λεπτά στη σειρά τους. Αυτη η νοοτροπία ότι όλοι είναι ηλίθιοι εκτός από αυτους που κάνουν τις «μαγκιές» με εξοργίζει.

Γ) Τελευταίο αλλά πιο σημαντικό, όλους αυτούς που βγαίνουν τα βράδυα, πίνουν τον κώλο τους, και καβαλάνε αυτοκίνητα, μηχανές, ποδήλατα, φορτηγά, γουρούνες και όποιον πάρει ο χάρος. Γιατι αυτοί είναι μάγκες και το ελέγχουν, μη χέσω.
Πάρε ένα ταξάκι βρε πουλάκι μου, δεν θα σου πέσει ο αντρισμός.

Α και κάτι για ακόμα φίλε σου έχω νεα: Το αυτοκίνητο δεν είναι η προέκταση του πουλιού σου. Δεν σε κάνει πιο γοητευτικό και πιο «άντρα» τι αμάξι οδηγείς και αν κάνεις όλες τις παραπάνω μαλακίες!

Και επειδή είμαι δίκαιος άνθρωπος, εννοείται ότι όλα τα παραπάνω τα κάνουμε με μεγάλη επιτυχία και οι γυναίκες και οι άντρες.

Α ρε Ελληνάρα........

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

.....

"...Καημέ του κόσμου στεναγμέ όλα τα ναι καήκανε
και τα μαχαίρια ουρανέ μες στην καρδιά με βρήκανε
καημέ του κόσμου στεναγμέ όλα τα ναι καήκανε
κι είπα να πέσεις ουρανέ πιο χαμηλά από μένανε"

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

"βάλε το φούξια φουστάνι.."

Εχθές το βράδυ που σκεφτόμουν τρόπους ανώδυνους,αναίμακτους, ακίνδυνους (για τους άλλους), πως να την τερματίσω την ζωή μου, αφού τίποτα δεν μου αρέσει και δεν μου κάνει νόημα, είχα καταφέρει να θάψω όλα τα θετικά και να μεγενθύνω όλα τα αρνητικά, χτυπάει το πρώτο τηλέφωνο.
Και ήταν η αδεφούλα μου από την μαγευτική Αγγλία. Πήρε η έρημη- δύσμοιρη να μου πει τον πόνο της. Πόσο πολύ δεν είναι σε διάθεση, που όλα της φταίνε, η δουλειά, το σπίτι, το σώμα της, ο γκόμενος που δεν υπάρχει και ολα αυτά τα ωραία, βρήκε ώρα και στιγμή. Γιατί εκεί που μου έλεγε πόσο χάλια ήταν, αντί να της φτιάξω την διάθεση την έκανα χειρότερα. Βρήκε παρηγορήτρα ολικής.
Και μετά το δεύτερο τηλέφωνο. Η φίλη μου η Μ. Χάλια και αυτή. Που της έχουνε παίξει τα νεύρα στη δουλειά, που σκεφτόταν πόσους μαθητές να πνίξει (όλους ή να αφήσει κανέναν για καβάτζα?), που είναι νύχτα και γυρνάει στο σπίτι μόνη της, που δεν χτυπάει και κανένα τηλέφωνο ενδιαφέρον, που, που... και εγώ με την ίδια διάθεση που είχα στο πρώτο τηλέφωνο να συμφωνώ ότι η ζωή είναι πιο χάλια από όσο περιγράφει κ.τ.λ.
...και κάποια στιγμή, κάνει ένα κλίκ το μυαλό (αυτά τα κλικ τελευταία έχουν αρχίσει να αυξάνονται, μήπως να αρχίσω να ανησυχώ?) και λέω στον εαυτό μου: «γιατί παιδάκι μου γκρινιάζεις? Την υγεια σου (απ’όσο ξέρω) την έχεις, όλοι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι είναι επίσης καλά, φίλους έχεις (ακόμα και για να κλαφτείς, δεν ειναι λίγο αυτό), δουλειά έχεις, σπίτι έχεις, τι σκατά θέλεις πια. Αυτό καταντάει αχαριστία μικρή μου και πρόσεξε μην σου τα φέρει η ζωη κάποια στιγμή, πραγματικά σκατά και τότε να σε δω».
Και είπαμε και άλλα πολλά με τον εαυτό μου, και συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε, και γελάσαμε, και αγκαλιαστήκαμε και στο τέλος τα βρήκαμε.
Η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει, και ελπίζω να κρατήσει ολο το σ/κ.

Λέω να πάω να χτυπησω και εκείνο το φούξια φορεματάκι που πολυ μου πήγαινε, και θα τραγουδάω « θα βάλω το φούξια φουστάνι, εκείνο που με κάνει να μοιάξω πυρκαγιά» , έτσι για να μου κάνω ένα δωράκι που πολύ με έχω παραμελήσει τελευταία.

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

"και πεινάω και βαριέμαι και διψώ και κατουριεμαι"

και έχει πει ο μεγάλος Θανάσης Βεγγος την γαμάτη ατάκα: "..και πεινάω και βαριέμαι και διψώ και κατουριέμαι". Αυτή την στιγμή με καλύπτει απόλυτα.
Σαν να περιμένω κάτι να συμβεί νιώθω, σαν να μην ξέρω τι θέλω νιώθω, σαν να θέλω να πάρω των οματιών μου νιώθω αλλά δεν ξέρω και που να τον πάω. Ειναι και ο Ερμής ανάδρομος μέχρι τις 17 οπότε φασκελοκουκούλωστα. Κατα τα άλλα το ζώδιο μου λέει ότι διανύω καλή περίοδο για τα ερωτικά μου. Που είναι αυτή η καλή περίοδος και εγώ δεν την βλέπω?
Αντε να δούμε....

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

Μήπως με έχει πάρει ο ύπνος στο τιμόνι ?

Σήμερα το πρωί έμαθα ότι:
την Παρασκευή, ενός πρώην συναδέλφου η γυναίκα γέννησε δίδυμα κοριτσάκια.
Εχθές το βράδυ μια συνάδερφος γέννησε κοριτσάκι.
Έχω μια υποψία ότι άλλη μια συνάδερφος είναι έγκυος.
Οι δύο τελευταίες είναι 28χρονών.
Πέρα του να ζήσουν οι πριγκήπησσες τους, να ειναι γερά και χαρούμενα παιδάκια εγώ σκέφτομαι........


Μήπως έχω ξεχαστεί κάπου στην διαδρομή?

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Ξέρεις φίλε, εγώ μιλάω.

Ξέρεις φίλε εγώ μιλάω. Ναι μιλάω μόνη μου. Εγώ με μένα, με εσένα, με τον άλλον. Από μικρή το κάνω. Φτιάχνω διαλόγους, ιστορίες. Και προσπαθώ να έχω και τον λόγο και τον αντίλογο. Και μιλάω στο μπάνιο, στο σαλόνι, στο κρεβάτι, στο αυτοκίνητο, παντού. Και μπαίνω μέσα στην ιστορία. Και αν έχω νεύρα τσακώνομαι με τον απέναντι που στην πραγματικότητα δεν είναι εκει, αλλά εγώ νοητά τον έχω. Και όταν τελειώσει ο «καβγάς» εγώ ηρεμώ. Και μετά αλλάζει λίγο η είκονα. Φεύγει ο μεγάλος θυμός ή η μεγάλη χαρά. Ναι και η χαρά. Το ίδιο είναι. Ή μάλλον, η άλλη όψη του νομίσματος. Η μεγάλη χαρά φέρνει τον μεγάλο θυμό. Και στο τέλος αυτού του ταξιδιού καταλαβαίνω ότι όλος ο θυμός δικος μου είναι, όχι δικός σου. Με εμένα έχω θυμώσει. Με τον τρόπο που εγώ τα είδα/δέχτηκα τα πράγματα. Το εύκολο είναι να δείξεις με το δάχτυλο τον απέναντι και να πεις ότι φταίει αυτός. Το δύσκολο είναι να το στρέψεις σε σένα. Εκεί είναι η αλήθεια. Βρες την δική σου ευθύνη και όλα τα υπόλοιπα είναι μικρά.
Επίσης έχω καταλάβει και το άλλο. Ακου να μαθαίνεις. Συμβαίνει κάτι που με έχει ενοχλήσει ή με έχει μπερδέψει. Και ξεκινάω τον διάλογο μου. Και στο τέλος καταλήγω ότι η κουβέντα που ονειρεύομαι να κάνω δεν έχει νόημα. Στο κενό θα πέσει. Γιατί ο άλλος δεν είμαι εγώ. Και η αλήθεια φίλε δεν είναι ποτέ μια. Είναι η δική μου αλήθεια και η δική σου. Γιατι μπορεί και οι δυο από την δική μας οπτική να έχουμε δίκιο. Να λέω εγώ: “Μα αφού με θέλεις. Το ξέρω, το έχω δει, το έχω νιώσει. Γιατι φτιάχνεις αυτή την απόσταση ανάμεσα μας, και δεν με αφήνεις να σε αφήσω να γνωριστούμε. Να την κάνουμε μαζί αυτή την βόλτα στη ζωή και όπου βγει?» Και να ακούσεις τον άλλον να λέει: “Ναι σε θέλω. Το ξέρω ότι το έχω δείξει, αφού και εγώ το έχω νιώσει. Αλλά για λόγους που δεν ξέρεις και ίσως δεν σε αφορούν, αυτή τη στιγμή στη ζωή μου δεν χωράς. Γιατί η ζωή μου τώρα είναι μπέρδεμα. Και δεν θα είμαι όπως θέλω να είμαι με σένα. Δεν θα καταλάβεις».
Και πες μου τώρα ποιός έχει το δίκιο και ποιος το άδικο. Ας έρθει κάποιος πιο σοφός να μου μοιράσει τα δίκια. Και το εύκολο σε αυτή την κατάσταση είναι να πεις ένα «τον μαλάκα, που εξαφανίζεται, που δεν ξεκαθαρίζει, που, που..» και να μεγαλώνει ο θυμός ή η πίκρα για την απόρριψη. Μα δεν υπάρχει απόρριψη. Ο άλλος απλά δεν έχει χώρο τώρα για σένα ή ίσως και για κανέναν. Και είναι ανθρώπινο.
Ουπς τι έγινε φίλε? Είδαμε μια οπτική που δεν την περιμέναμε? Ξαφνιάστηκες? Γιατί? Δεν σου έχει περάσει ποτέ από το μικρό και εγωιστικό μυαλουδάκι, που λέει ότι ολος ο κόσμος πρέπει να γυρνάει γύρω σου, ότι τα πράγματα μπορεί να είναι και λίγο αλλιώς? Μήπως η γωνία σταμμάτησε να είναι τόσο κοφτερή? Μήπως στρογγύλεψε λίγο?
Οκ ναι έτσι είναι. Αλλά εγώ δεν μπορώ να τα φαντάζομαι τα πράγματα. Να τα ζω θέλω. Και η στάση μου είναι καθαρή. Αν λοιπον βρείς ποτέ τον χρόνο, την διάθεση και τον χώρο, έλα πιο κοντά να με γνωρίσεις. Αν δεν θέλεις δεν μπορώ να κάνω κάτι. Οχι από εγωισμο. Σιγά μην στάξει η ουρά του γαιδάρου. Κανένα εγωισμό. Αλλά δεν μπορώ να στριμώχνομαι ρε φίλε. Δεν γίνεται. Δεν παίρνω αέρα. Θα μαραθώ, θα μαραζώσω, θα πεθάνω. Και δεν θα δεις την όμορφη πλευρά μου, που έχω πίστεψε με και είναι αξιολάτρευτη. Αλλά πρέπει να έχω χώρο. Να νιώθω ότι κινουμαι άνετα. Και εσύ τώρα δεν έχεις χώρο για μένα. Βρες τον, άνοιξε μου την πόρτα και αν είμαι ακόμα εκεί κοντά θα έρθω. Μέχρι τότε όμως εγώ θα είμαι απ’έξω. Ώσπου να κουραστώ, να βαρεθώ, να κρίνω ότι δεν γίνεται να περιμένω. Ξεροστάλιασα. Και τότε φίλε εκεί που μπορεί να με βλέπεις να στέκομαι, να με δεις να κάνω ένα βήμα πίσω, να γυρίσω πλάτη, να σηκώσω το χέρι και να γνέψω αντίο!.

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Δύο μήνες ακόμα που θα πάει... θα περάσουν

«Κούραση». Όταν με ρωτάνε τις τελυεταίες μέρες τι κάνω, δίνω την πιο πάνω απάντηση.
Ξυπνάω στις 7.00 το πρωι, μπάνιο, καφές με κάτι γρήγορο να μασουλίσω, μισό τσιγάρο, ντύσιμο, βάψιμο και έξω από την πόρτα. Διανύω 34 χιλιόμετρα για να παω στη δουλειά οπότε κατα τις 9.00-9.15 είμαι στο γραφείο. Δουλεύω σαν το μαύρο το σκυλί, είναι και η περίοδος δύσκολη τώρα, κλείνουμε τα ξένα βιβλία και μου έχει κλείσει το δικό μου σπίτι, τσακώνομαι με άγγλους, ιταλούς, πολωνούς να βγάλω άκρη (με τις ιάπωνες δεν το επιχειρώ καν, δεν θα το συννενοηθώ ποτέ), και είναι στιγμές που νιώθω ότι το εγκεφαλικό με γλυκοκοιτάει και με χαιρετάει από μακρυά. Φεύγω από το γραφείο κατά τις 7.30-8.00 το βράδυ, με ένα κεφάλι καζάνι, που ούτε το όνομα μου δεν θυμάμαι να πω, και σέρνω το κουφάρι μου μέχρι το γυμναστήριο. Μια ευχαρίστηση έχω και έγω, δεν γίνεται να την παρατήσω. Καταλήγω στο σπίτι στις 10.30 το βράδυ όπου αρχίζω να πετάω παπούτσια και φόρμες από το σαλόνι μέχρι το μπάνιο. Ένω μπαίνω στο ντους μασουλάω και την φρυγανιά που έχει στουμπωθεί με το τυρί, μπας και ριμαδοφάω τίποτα. Αν κάνω το λάθος να ανοίξω το στόμα μαζί με την φρυγανία και το τυρί θα δοκιμάσω και το καινούριο αφρόλουτρο Camay. Και μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό έχω και μια μαμά που με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει συνέχεια ότι με την δουλειά που κάνω και την ζωή που έχω δεν θα βρω ποτέ γαμπρό! Όταν πέφτω στο κρεβάτι, μέχρι να βρω την θέση να βολευτώ έχω ήδη κοιμηθεί. Έχω μέρες να μιλήσω στο τηλέφωνο με φίλο και φυσικά πολλές περισσότερες για να τους δω.. Η τελευταία σκέψη της ημέρας είναι : «Είμαι πολύ κομμάτια και πολύ μόνη μου. Κουράστηκα».
Γκρινιάζω τώρα το ξέρω, τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Κατά το τέλος του Μαρτίου θα αρχίσουν να στρώνουν. Το ξέρω το έργο, το βλέπω κάθε χρόνο. Μέχρι τότε όμως χρειάζομαι:

- Μια γυναίκα να μου μαζέψει το τσαντίρι μου, να μου βάλει πλυντήρια και να μου σιδερώσει εκείνο το άσπρο πουκαμισάκι που το έχω αφήσει έτσι από την Παρασκευή.
- Ταπεράρακια περισσότερα για να αποθηκεύω φαί, γιατί ο Θεός ξέρει πότε θα ξαναμαγειρέψω
- Κάποιον να παει στο Σουπερ Μαρκετ, να μου ψωνίσει τίποτα. Στο τέλος θα τρώω τα πιάτα
- Να μου πληρώσει την γαμωΔΕΗ που ήρθε 85€. Τα νεύρα μου!
- Κάποιον για το ΙΚΕΑ να μου πάρει τον καλόγερο που έχω μπανίσει.
- Κάποιον να με περιμένει στο σπίτι, να μου λέει μια καληνύχτα και να με κάνει μια αγκαλιά.

Θέλω να ευχαριστήσω:
- Την μαμά μου, που έχει συμβάλλει σημαντικά στο να τρωω ένα φαι της
προκοπής
- Τους φίλους μου που παρόλο το χάλι μου, εξακολουθούν να με παίρνουν τηλέφωνα, να με σκέφτονται και να με καλούν για ποτάκι το βράδυ (που εγώ δεν πάω)
- Τους συναδέλφους μου που σε κρίσης πανικού που φωνάζω δεν με παρεξηγούν γιατι καταλαβαίνουν την κατάσταση. (Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αγχωμένος ειμαι )


Υπομονή, 2 μήνες ακόμα, που θα πάει, θα στρώσει.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Είναι κάτι μέρες....ασήκωτες

Τι γίνεται σήμερα? Είναι ανάδρομος ο Ερμής? Έχει μπει πουθενά η Αφροδίτη παρέα με τον Κρόνο και με έχουν κάνει έτσι? Ξύπνησα με μια σκατίλα απίστευτη. Δεν την θέλω την ύπαρξη μου. Σέρνω τα κομμάτια μου. Νιώθω ότι κουβαλάω στην πλάτη μου εκατό κιλά βάρος. Το καλύτερο μου θα ήταν να είμαι σπίτι, να χουχουλιάζω στον καναπέ μου και να χάσκω. Να μην κάνω τίποτα. Να φοράω τις «σεξουαλικες» πιτζαμούλες μου με την μαγευτική ρομπίτσα μου από πάνω, που εγώ αν κάνω το λάθος και με κοιτάξω στον καθρέπτη απότομα σκιάζομαι, και να περιφέρομαι μέσα στο σπίτι. Να πίνω καφέδες, να καπνίζω και να μασουλάω βλακείες. Αυτό θέλω.
Και βρίσκομαι στο γραφείο, σε περίοδο τρελλής δουλειάς, να προσπαθώ να κάνω την δουλευταρού, να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, να βγάλω κανένα νούμερο της προκοπής και δεν μπορώ. Δεν είμαι σε φάση λέμε. Σεβασμός στην κακή μου διάθεση βρε!

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Μεγαλώνουν οι αποστάσεις και βαθαίνουν οι δεσμόί

Την Παρασκευή το πρωί πάλευα με νούμερα, με ισολογισμός, με report, με άγχη, με την καθημεριότητα μου δηλαδη, και το βράδυ βρέθηκα στο Ηράρκλειο Κρήτης. Το ταξίδι για μένα, ουσιαστικά ξεκίνησε εκείνη την στιγμή.
Μέχρι να καταλαβω τι έγινε, ήμουν σε ένα μαγαζάκι να πίνω ρακές, με την αδερφή μου και ένα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο που είχα να δω δυο χρόνια και να ακούμε ρεμπέτικα. Μετά την τέταρτη ρακή άρχισα κάπως να συνέρχομαι. Τι να πεις, τι να ρωτήσεις όταν έχεις να δεις κάποιον τόσο πολύ καιρό. Το μόνο αληθινό εκείνη την ώρα, είναι το ζεστό και καθαρό βλέμμα, το σταθερό άγγιγμα στον ώμο, και η ερώτηση: «είσαι καλά?». Και πίσω από αυτές τις δυο λεξούλες να βάζεις νοιάξιμο, αγωνία, ενδιαφέρον, αγάπη.
Όσο πέρναγε η ώρα, οι ρακές γίνανε πολλές, τα τραγούδια ...έτσι σαν να με άγγιζαν πιο πολύ «εμένα δεν με μέλλει αν αγαπάς αλλού, φοβούμαι μην σου πάρουν την γνώση και το νου...και από λίγο λίγο γίνεται πολύ...». Και μετά γέλια, και βλέμματα, και χάδια και αγκαλιές και αστεία χαζά, παλιά και αγαπημένα. Να κλείνω τα μάτια, να ψάχνω το συναίσθημα και να γεμίζει η ψυχή μου, να ανοίγει, και εγώ να νιώθω οτι εκείνο το βράδυ, σε εκείνο το μέρος και με αυτό το παρεάκι, εγώ είμαι καλά!
Η επόμενη μέρα, αληταριό σκέτο. Βόλτες, ψώνια, χάζεμα, καφέδες, φαί, κλεμμένος ύπνος μια ωρίστα σε ένα υπέροχο σπιτάκι σε χωριό υπό την μουσική οργάνου, καινούριου για μένα, με το όνομο «μεντίν» ή κάπως έτσι, για να καταλήξω να βρεθώ πάλι σε μαγαζάκι εξαιρετικό, να πίνω πάλι ρακές, και να ακούω λαούτι, και βιολί και τραγουδάκια κρητικά. Όλα πολυ ωραία. Αλλιώς όμως, διαφορετικά. Ήρεμα. Δεν ήθελα να μιλάω πολύ, δεν ένιωθα ότι κάτι έχω να πω που δεν πρόλαβα. Όλα μου φαίνονταν ήσυχα, τακτοποιημένα.
Η τελευταία στάση του ταξιδιού, ημέρα Κυριακή, θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «έρχομαι να σας ξανασυστηθώ». Βρέθηκα με πολύ μα πάρα πολύ κόσμο.Και τι κόσμο, το σόι μου.
Πρίν από σαράντα μέρες ένας πολύ αγαπημένος θείος, αποφάσισε να φύγει για άλλο ταξίδι. Κουράστηκε εδώ. Πήγε να βρεί τους άλλους του αγαπημένους, που έφυγαν πριν από αυτόν. Να ανταμωθούν αλλού. Να ξανασμίξουν αλλιώς. Πήγα να χαιρετήσω αυτόν τον θείο, να του πω το δικό μου «καλό ταξίδι», να του ζητήσω να μου αγκαλιάσει και να μου χαιρετήσει τον δικό μου άνθρωπο, και να σταθώ όπως μπορώ και ξέρω σε μια οικογένεια που έχει πόνο.
Και βρέθηκα μέσα σε πενήντα – εξηντα ανθρώπους που είναι συγγενείς. Κάποιους είχα να τους δω λίγο καιρό, κάποιους όμως χρόνια πολλά. Δέκα, δεκαπέντε και βάλε. Τι να τους πεις και τι να σου πουν. Εγώ είμαι του τάδε, δεν με θυμάσαι? Που να σε θυμάμαι βρε πουλάκι μου, που την τελευταία φορά που σε είδα έιχα ύψος 1,15, προσπαθούσα να μάθω την διαίρεση με πορτοκάλια και να τονίζω σωστά τις λέξεις. Κάποιους τους άφησα 15 χρονών και τους βρήκα παντρεμένους με παιδιά. Περνάει γρήγορα ο καιρός.
Μέχρι πρίν λίγα χρόνια, στα δικά μου μάτια αυτοι οι άνθρωποι ήταν «το σόι μου». Και αυτη η φράση, τους έκανε ένα πράγμα. Τους τσουβάλιαζε, τους αδικούσε ή τους υπερεκτιμούσε. Άλλαξα τρόπο που τους είδα λοιπόν. Γύρισα λίγο το βλέμμα. Τους ξεχώρισα, τους ξεδιάλεξα. Κάποιους θέλω να τους ξαναδώ, να τους γνωρίσω και να με γνωρίσουν. Να συστηθούμε πάλι. Εγώ είμαι αυτή. Δεν είμαι η κόρη του τάδε και της τάδε και η αδερφή της γιατρέσας. Όχι, εγώ είμαι αυτή που βλέπεις, και έλα πιο κοντά να με δεις και να σε δω. Κάποιους άλλους πάλι, νομίζω ότι και να μην τους ξαναδώ δεν θα στενοχωρηθώ και πολύ. Είδα ανθρώπους που πραγματικά ήταν εκεί για να σταθούν και να βοηθήσουν, και άλλους που ήταν απλά γιατι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Θυμήθηκα πολλές φορές αυτό που είχα διαβάσει κάποτε: «Οι άνθρωποι μπορεί να αμφισβητήσουν αυτό που θα πεις, αλλά δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ αυτό που θα κάνεις» Αλλά έτσι είναι η ζωή και οι άνθρωποι που περνάνε γύρω μας. Και δεν είναι το «σοι μου». Είναι αυτοί που μπορώ να τους έχω στη ζωή μου αν θέλω και θέλουν ή όχι.
Γύρισα βράδυ αργά και ένιωθα καλά. Ένιωθα γεμάτη και ακόμα το κουβαλάω αυτό. Χόρτασα στην Κρήτη. Χόρτασα φαί, ρακή, μουσική, κουβέντες, αγκαλιές, βλέμματα, πειράγματα, σκέψεις,θλίψη, καλοσύνη, γέλιο, ανυσηχίες.
Ακούω ακόμα το αληθινό και ζεστό : «να μας ξανάρθεις μωρέ », και χαμογελάω κρυφά.
Θα τους «ξανάρθω».

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Το γλυκό άρχισε να με χαλάει.

Αυτό ήταν. Έγκωσα, μπάφιασα, κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα, λιγώθηκα. Αυτή την αίσθηση που έχεις όταν τρώς κάτι που σου αρέσει αρχικά, αλλά σε τόσο μεγάλη ποσότητα, μα τόσο μεγάλη που έχεις αυτό το αίσθημα του κορεσμού. Μάλλον στο να πας να κάνεις εμετό είσαι. Πω, πω. Σίχαμα. Μπορώ να μην ξαναδώ αυτό το γαμημένο το βαζο, για πολύ, πολύ καιρό? Μπορώ να μην το βγάζω κάθε λίγο και λιγάκι και να τσιμπολογάω? Μπορώ? Μπορώ. Μήπως να το πετάξω? Μήπως να το στείλω στο διάολο?
Μα κουκλίτσα μου δεν είναι ένα το βάζο. Πολλά είναι. Και δεν φτάνει που το κάθε ένα, είναι λιγωτικό, είναι βαρύ (να μην σου πω ότι έχει αρχίσει και χαλάει κιόλας), τα ανοίγεις και τα τρως όλα μαζι, και σου χαλάνε περισσότερο το στομάχι. Και κάθεσαι τώρα και περιμένεις να περάσει ο πόνος.
Όσο το σκέφτομαι καταλήγω ότι καλύτερα να τα πετάξω όλα τα βάζα και να μην ξαναγοράσω άλλα ίδια
Αντε μου σιχτίρ πια!

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Μαθαίνοντας να με μαζεύω

Θα προσπαθήσω αυτή την φορά να με τηρήσω. Θα προσπαθήσω να μαζέψω την τρεχάλα που με πιάνει και τον πανικό για άμμεσες απαντήσεις. Θα προσπαθήσω. Εχθές ήταν το πρώτο τέστ και πήγα καλά. Νιώθω ότι είμαι πάνω από την βάση. Αλλά με ζάλισα. Συνέχεια μου έλεγα, «δεν θα μιλήσεις, δεν θα ρωτήσεις, δεν θα κουνηθείς», «άστον ελεύθερο να μπορεί να κινηθεί, να το χειριστεί όπως νομίζει εκείνος». Και τα πήγα καλά. Είχα διαβάσει κιόλας. Είχα κάνει και τα ιδιαίτερα μου το προηγούμενο βράδυ με την Φαίη, μια χαρά τα πήγα. Τώρα κάθομαι και περιμένω. Και θα προσπαθήσω να μην ξεκουνήσω. Θα περιμένω να δω. Και το συναίσθημα από κοντά, σε συνεχή διάλογο. Και όταν χτυπήσει κόκκινο θα φροντίσω να το σεβαστώ.
Πω, πω, δύσκολο όλο αυτό, αλλά ωραίο. Μάθημα και αυτό. «Πως να κοντρολάρω εμένα»

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Μάθημα 1ο (για φέτος)

Έτσι είναι η ζωή, και ο χρόνος που τιμωρεί και δικαιώνει. Αλλάζουνε τα πράγματα. Εκεί που είσαι υπεράνω, και δεν μου γαμιέται, και δεν μου κάνει, τώρα κάθεσαι μικρή μου και περιμένεις ένα τηλέφωνο του. Πάρε τώρα να έχεις να πορέυεσαι. Το κεφαλάκι να μην το σηκώνεις πολυ πολύ ψηλά γιατί στο τέλος θα φύγεις με ένα ωραιότατο πιάσιμο στον αυχένα και τα αρχίδια του αλλουνού στην αμασχάλη για το δρόμο.
Αλλά επειδή πολύ με βολεύει τώρα να σκεφτώ πως ότι γίνεται, για καλό γίνεται, θα το αφήσω για να δω που θα με βγάλει.
Πάντως το μαθηματάκι μου το πήρα.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Flash back

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήμουν σε ένα σπίτι, με πολυ αγαπημένους μου ανθρώπους. Η κουβέντα γύρω από το στρογγυλό τραπέζι ήταν τι άλλο από την ανασκόπηση 2007. Η κουβέντα αυτή έγινε σκέψεις τις επόμενες ημέρες, οι οποίες σήμερα θα προσπαθήσουν να μπουν σε μια σειρά που να δίνουν νόημα.
Η χρονιά που πέρασε μου έμαθε τρία πολύ σημαντικά πράγματα:

α) Όταν κάτι το θέλεις πολύ, πολύ όμως, το έχεις ονειρευτεί, το έχεις λαχαρίσει, το έχεις κλάψει, τότε κάποια στιγμή θα βρεις την δύναμη και θα το κάνεις. Και θα είναι τόση μεγάλη η χαρά σου που δεν θα βλέπεις την δυσκολία. Ξαφνικά θα σου φαίνεται εύκολο και απλό.
β) Ό,τι γίνεται στη ζωή μας, γίνεται για κάποιο λόγο που στο τέλος αποδεικνύεται ότι γίνεται για καλό. Και όσο πιο μεγάλο το ζόρι τόσο πιο μεγάλο το καλό. Αλλά θέλει χρόνο για να το δούμε, θέλει να βγούμε από την κατάσταση, να κάνουμε δυο βήματα πίσω, με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.
γ) Σεβασμός στο συναίσθημα. Αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε καλά μέσα μας τι μας λέει το συναίσθημα, τότε έχουμε βρει όλη την αλήθεια μας.

Εγώ λοιπόν θεωρώ ότι αυτά τα τρια είναι πολύ σημαντικά, πολύ μεγάλη προίκα, και μπορεί το 2007 να μην ήταν μια εύκολη χρονιά, ήταν όμως διδακτική.
΄Εκανα βήματα το 2007. Μεγάλα, δύσκολα, χαρούμενα, δημιουργικά, βαριεστημένα, μοναχικά, ερωτικά, φιλικά, βήματα μπροστά αλλά και πίσω, και λίγο στο πλάι, ψάχνοντας να βρω το σημείο εκείνο που θα μπορώ να βλέπω καθαρά γύρω μου και μπρος μου. Και μια το έχανα, μια το έβρισκα. Και κάπως έτσι βλέπω να πηγαίνει και το 2008, το 2009 και γενικά η ζωή μου. Γιατι τα πράγματα μεταβάλονται, αλλάζουν, γυρνάνε και το ίδιο κάνουμε και εμείς μαζί. Γιατι το να είσαι σε ένα σημείο ακούνητος, αλύγιστος, άκαμπτος δεν σε οδηγεί πουθενά. Χάνεις εικόνες, γυρνάνε όλα γύρω σου και εσύ έχεις μόνο μια οπτική. Χάνεις το υπόλοιπο. Και είναι δύσκολο και όμορφο και δημιουργικό και πολλά ακόμα. Για τον καθένα μας είναι ό,τι επιλέγει να βλέπει κάθε φορα. Και που θα κάτσει το βλέμμα. Που θα σταθεί. Τι ανάγκη έχει να δει.
Αυτό που εύχομαι για μένα το 2008, είναι να ακονίσω το ΚΡΙΤΗΡΙΟ μου. Για τα πάντα. Για την οικογένεια, την δουλειά, τους φίλους, τους έρωτες, την ζωή μου. Κριτήριο τέτοιο, που να κάνει το βλέμμα μου φρέσκο, φωτεινό, καθαρό και να στέκει
εκεί που αξίζει, εκει που θα βρίσκω αυτό που λαχταράει κάθε φορά η ψυχούλα μου.