Έεεεεετσι....

Αχ τι ωραία που είναι όταν συνηδητοποιείς, όταν βλέπεις καθαρά και δεν τα "μαγειρεύεις" τα γεγονότα.
Όταν κουραστείς να ανακατεύεις την σούπα γιατι έκοψε πια, κρύωσε κιόλας, χάλια έγινε.
Και τότε, αφήνεις κάτω το κουτάλι, σηκώνεις το πιάτο, πας μέχρι το νεροχύτη και χύνεις όλο αυτό το απαίσιο πια περιεχόμενο.

Ανοίγεις και την βρύση να καθαρίσει τελείως, μην αφήνουμε υπολλείματα γιατι κολλάνε μετά και θέλουν τρίψιμο.

Πας και μέχρι τον κάδο των σκουπιδιών, πετάς και το κουτάλι και το πιάτο και......τέλος.

Τέλεια!!!!!!!!!!!!!

...όταν έχω..

«Βρίσκομαι,
χάνομαι,
απελπίζομαι,
επιζώ
Και όταν δεν εχω τι να κάνω,
σε θυμάμαι»


..... όταν όμως έχω?


Χα, και τωρα έχω. Εχω να κάνω πολλά και να περιμένω ακόμα περισσότερα.

Δύσκολος ο Μάιος.

Μέσα στις ηλιόλουστες μέρες του, και την καλοκαιρινή αύρα που χαιδεύει τους ώμους και ξεσηκώνει το μυαλό, είναι δύσκολος.

Μπαίνει πολύ φώς και δείχνει.
Τονίζει τα δύσκολα σημεία.
Τη σκόνη του σπιτιού, τα φύλλα στο μπαλκόνι, τα άπλυτα καλοκαιρινά, τα ανομολόγητα...

Φέρνει και τα όμορφα όμως.
Ήλιος, θάλασσα, ούζακια, ξυπολισιά, ταξιδάκια…και μια αισιοδοξία ότι το καλοκαίρι θα είναι καλύτερο από τον «περίεργο» χειμώνα που μας αφήνει.

Για να δούμε..

Χρωστάω

Να ξαπλώνω στα ζεστά, να σηκώνω τα πόδια και να τυλίγομαι με το πάπλωμα.

Να το κάνω φάκελο και να κλείνομαι μέσα.

Σαν γράμμα, σαν δώρο... που περιμένει κάποιον να το ανοίξει.


Με προσοχή μην σπάσω

Με ηρεμία μην τρομάξω

Με αγάπη μην πονέσω


Ξέρεις......

Δεν τα αντέχω όλα,

Δεν τα μπορώ όλα,

Δεν τα σηκώνω όλα.

Αυτό το βλέμμα που είναι κοφτερό και δυνατό, όταν σβήνει το φώς γίνεται παιδικό και φοβισμένο....


Αυτό το οριο που μπαίνει κάθε πρωί, όταν νυχτώνει...σαν να μην υπάρχει πια είναι.

Αυτή η δύναμη... σαν να λιώνει είναι, και η ανάγκη ξεφυτρώνει τεράστια, αγριεμένη, αγενής και φωνάζει, ουρλιάζει... ρωτάει, απαιτεί.

Την κοιτάω, χαμηλώνω τα μάτια, τι να της πω, πως να της το πω, αφού δεν ξέρω ακόμα. Αυτό συνέχεια της λέω.

Την φοβάμαι ομως γιατι η υπομονή της αρχίζει να εξαντλείται. Τελευταί έρχεται συχνότερα, και απαιτεί.

Σαν τοκογλύφος..... «μου χρωστάς» φωνάζει...

«το ξέρω, δεν μπορώ τώρα, προσπαθώ αλλά δεν μπορώ τώρα» λέω δειλά

«δεν έχω άλλη υπομονή, βαρέθηκα να σε περιμένω, όλο χρόνο μου ζητάς, χρόνο, δεν έχω πολυ χρονο...»

«μα, βλέπεις κάνω ό,τι μπορώ... τι άλλο να κάνω πια»

« να με βάλεις σε προτεραιότητα... ακούς? ΑΚΟΥΣ?»

Ωραία!

Καθόμουν εχθές και έβλεπα φωτογραφίες από την Σκωτία.
Τι όμορφα που ήταν.
Γύρισα γεμάτη απο αγκαλιές, φιλιά, αγάπη, ζεστασια, γέλιο.

Τι όμορφο που είναι να ακούς από τους δυο πολύ αγαπημένους σου ανθρώπους που είναι μακρυά να σου λένε: “μετράω μέρες για να έρθεις”, και όταν τελικά τις συναντάς να το βλέπεις αυτό. Να το βιώνεις.

Τρείς άνθρωποι που με έναν τρόπο μεγαλώσαμε μαζί, και η ζωή τα έχει φέρει τώρα η μια να ζει στην Ελλάδα, η άλλη στην Αγγλία και η τελευταία στη Σκωτία. Τρείς άνθρωποι που ενώνονται από εκτίμηση, αγάπη, νοιάξιμο. Τρείς άνθρωποι που το βλέμμα γίνεται καθαρό, και οι κουβέντες είναι αληθινές.

Μετά οι τρεις γίναμε δυο, αφήνοντας πίσω το εργαζόμενο κορίτσι, και γυρνοβολούσαμε στο παραμηθένιο Εδιμβούργο.
Κρύο πολύ, βροχή, βόλτες, ψώνια, παλάτια, κάστρα, να προλάβουμε όλα να τα δούμε.

Ωραία τα ταξίδια, ξεφεύγεις όμορφα. Δραπέτευσα για λίγο από όλους και απ’όλα. «Κλείδωσα» το μυαλό μου, και απολάμβανα την γαμάτη παρέα και τα όμορφα μέρη.

Τελευταίο απόγευμα στην Αγγλία πια, καθομαι στο παράθυρο και κάνω τσιγάρο. Εχω αυτό το αίσθημα ότι «γέμισα». Είχα και την καθιερωμένη θλίψη ότι το ταξίδι τελείωσε και επιστρέφω σπίτι.

Θυμάμαι, γυρνάω στην αδερφή μου και της λέω: «αυτό ήταν, τελείωσαν οι διακοπές. Τώρα θα γυρίσω πίσω να παλεύω με τα φαντάσματα του μυαλού»