Στου δειλινού την άκρη,
δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις
και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό,
που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,
Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008
Κοίτα να δεις
Έχω χαμογελάσει πολύ σήμερα.
Αποφάσισα να πιάσω τα μαλλια μου λόγω ζέστης και όλοι στο γραφείο μου λένε πόσο πολύ μου πάει.
Ειδικά οι άντρες που... γενικά δεν τους έχω για τόσο παρατηρητικούς!
Όμορφη αυτή η Τετάρτη, ήρεμη.
Επίσης έχω κούκλο γείτονα, τον οποίο πέτυχα 2 φορές τυχαία τις τελευταίες τρείς εβδομάδες, ενώ αυτός μένει στην πολυκατοικία από το 1990 και εγώ από το 2005!.
Μήπως είναι καρμικό!
Μήπως να αρχίσω να ζητάω ζάχαρες και καφέδες? Και ντυμένη απλά με ένα απλό άσπρο νυφικό.
Να του αφήνω λουλουδάκια στην πόρτα ή πάνω στην μηχανή του?
Καιρό είχα να δω άντρα και να ενθουσιαστώ.
Να χάσω τα λόγια μου.
Πρός το παρόν θα το αφήσω στην μοίρα.
Για να δούμε...
Αποφάσισα να πιάσω τα μαλλια μου λόγω ζέστης και όλοι στο γραφείο μου λένε πόσο πολύ μου πάει.
Ειδικά οι άντρες που... γενικά δεν τους έχω για τόσο παρατηρητικούς!
Όμορφη αυτή η Τετάρτη, ήρεμη.
Επίσης έχω κούκλο γείτονα, τον οποίο πέτυχα 2 φορές τυχαία τις τελευταίες τρείς εβδομάδες, ενώ αυτός μένει στην πολυκατοικία από το 1990 και εγώ από το 2005!.
Μήπως είναι καρμικό!
Μήπως να αρχίσω να ζητάω ζάχαρες και καφέδες? Και ντυμένη απλά με ένα απλό άσπρο νυφικό.
Να του αφήνω λουλουδάκια στην πόρτα ή πάνω στην μηχανή του?
Καιρό είχα να δω άντρα και να ενθουσιαστώ.
Να χάσω τα λόγια μου.
Πρός το παρόν θα το αφήσω στην μοίρα.
Για να δούμε...
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008
Με τα πόδια
Στο ίδιο έργο θεατές.
Καμία έκπληξη το έργο
Ίδια αρχή,
ίδια συνέχεια
και το τέλος γνωστό.
Βαρετό πολύ πια.
Αστο καλύτερα, δεν μπορώ ούτε το τσιγάρο να τελειώσω.
Δεν μπορώ να περιμένω.
Νομίζω θα πεθάνω από την βαρεμάρα μου.
Τασάκι δεν βρίσκω, το πετάω κάτω και σηκώνομαι.
Πάω μια βόλτα,
καλύτερα μια βόλτα μόνη μου παρά να βλέπω πάλι τα ίδια και τα ίδια.
Με τα πόδια θα πάω.
Να ανασάνω και δυνατα, να περπατήσω, να ιδρώσω και λίγο.
Αντε πάω τώρα,
τα λέμε.
Καμία έκπληξη το έργο
Ίδια αρχή,
ίδια συνέχεια
και το τέλος γνωστό.
Βαρετό πολύ πια.
Αστο καλύτερα, δεν μπορώ ούτε το τσιγάρο να τελειώσω.
Δεν μπορώ να περιμένω.
Νομίζω θα πεθάνω από την βαρεμάρα μου.
Τασάκι δεν βρίσκω, το πετάω κάτω και σηκώνομαι.
Πάω μια βόλτα,
καλύτερα μια βόλτα μόνη μου παρά να βλέπω πάλι τα ίδια και τα ίδια.
Με τα πόδια θα πάω.
Να ανασάνω και δυνατα, να περπατήσω, να ιδρώσω και λίγο.
Αντε πάω τώρα,
τα λέμε.
Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008
Κυριακή 15 Ιουνίου 2008
κύμματα πιάνω
Τα ρούχα άνετα και δροσερά. Οταν φτάνω στην παραλία με ενοχλούν και βγαίνουν γρήγορα. Πετσέτες στρώνονται, βγαίνουν τσιγάρα, αντιηλιακα, βιβλιά, περιοδικά, και ...πάμε λοιπόν.
Ενθουσιασμός. Το πόδι δοκιμάζει το νερό. Οκ. Είναι ακόμα δροσερή, αλλά θα πέσω. Σιγά-σιγά να συνηθίσει το σώμα. Βαθειά ανάσα και....αυτό ήταν. Βουτιά με το κεφάλι. Τα μάτια ανοιχτα να βλέπουν το μπλε, και όπου φτάνει το βλέμμα. Γρήγορες κινήσεις να ζεσταθεί το σώμα. Να συνηθίσει και να γίνει ένα με την θάλασσα. Σε λίγα λεπτά χαλαρώνω και αρχίζω να απολαμβάνω. Βουτιές και κολύμπι. Πάντα το κεφάλι
να βρέχεται. Δεν νοήται μπάνιο αν δεν βουτήξω και το κεφάλι. Και τα μάτια ανοιχτά.
Γίνομαι πάλι παιδί, μετράω τις αντοχές μου. Μπορώ να πιάσω τον πάτο? Μπορώ να φτάσω εκείνη την πετρούλα κάτω? Πόσο μακρυά θα παω αν κάνω μακροβούτι?
Μπρούμητα πάνω στην πετσέτα. Το σώμα ζεσταίνεται από τον ήλιο. Μαστουρώνω από την ζέστη. Έίμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το μυαλό ταξιδευει μονο του. Οι σκέψεις δεν μαζεύονται. Δεν πειράζει. Ολα ανάκατα.. Και εκείνη ακριβώς την ώρα είναι που νιώθω ότι έχω διαύγεια απίστευτη. Μέσα από όλες αυτες τις μπερδεμένες σκέψεις, κάποια γίνεται πιο έντονη. Χρωματίζεται περισσότερο, και το μυαλό λίγο κοντοστέκεται. Χαμογελάω ασυναίσθητα. Νιώθω τυχερή, νιώθω ευλογημένη. Μπορώ να ζήσω αυτή την ομορφιά, αυτή την χαλάρωση. Αυτη την ψυχική γαλήνη.
Γλύφω λίγο τα ακροδάχτυλα μου. Παιδική συνήθεια. Μου αρέσει να γεύομαι το αλάτι. Με κάνει να νιώθω γίηνη. Τα μαλλιά στεγνώνουν και μπερδεύονται. Τα τσουλούφια πετάνε δεξια και αριστερά. Τα πόδια είναι χωμένα στην άμμο. Παίζω με το δεξί, κάνοντας κύκλους. Πιάνω πετρούλες, τις χαζεύω και τις αφήνω.
Στρίβω τσιγάρο, και κοιτάω την θάλασσα. Πιάνω το μπουκάλι να πιω νερο, είναι ζεστό αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Χαζεύω ένα σκάφος που ήρθε. Αχ τυχεροί άνθρωποι. Πόσο θα ήθελα μια βόλτα πάνω σε ένα σκαρί. Να κάθομαι σε μια ακρούλα, τα πόδια να κρέμονται και να ακουμπάνε τα κύματα που αφήνει πίσω. Την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει, και δεν κουράζει πια. Που το φως γίνεται λίγο μωβ με μπλε. Και εγώ να κάθομαι ακόμα εκεί. Πάνω στο σκαρί, και να σιγοτραγουδάω. «κύματα πιάνω ταξιδεύω, και όλο τον κόσμο κυριεύω με ένα φευγάτο ερωτισμό και ένα λιμάνι για δεσμό».
Παγάκια τρια, και νερό αρκετό. Μυρωδιές. Τηγανιτα κολοκυθάκια, μελιτζάνες. Γεύσεις πολλές. Η φέτα μπερδεύτηκε με την ντομάτα, το αγγούρι και το κρεμμύδι. Το ψωμί ετοιμάζεται για την δική του βουτιά στο λάδι. Οι κουβέντες σκόρπιες. Το ουζάκι χαλαρώνει, και το κεφάλι ζαλίζεται λιγάκι, αλλά δεν πειράζει. Ένα καφεδάκι ελληνικό και όλα θα στρώσουν.
Γέρνω λίγο το κεφάλι. Κλείνω τα μάτια. Νιώθω χαλαρή, γεμάτη.
Ενθουσιασμός. Το πόδι δοκιμάζει το νερό. Οκ. Είναι ακόμα δροσερή, αλλά θα πέσω. Σιγά-σιγά να συνηθίσει το σώμα. Βαθειά ανάσα και....αυτό ήταν. Βουτιά με το κεφάλι. Τα μάτια ανοιχτα να βλέπουν το μπλε, και όπου φτάνει το βλέμμα. Γρήγορες κινήσεις να ζεσταθεί το σώμα. Να συνηθίσει και να γίνει ένα με την θάλασσα. Σε λίγα λεπτά χαλαρώνω και αρχίζω να απολαμβάνω. Βουτιές και κολύμπι. Πάντα το κεφάλι
να βρέχεται. Δεν νοήται μπάνιο αν δεν βουτήξω και το κεφάλι. Και τα μάτια ανοιχτά.
Γίνομαι πάλι παιδί, μετράω τις αντοχές μου. Μπορώ να πιάσω τον πάτο? Μπορώ να φτάσω εκείνη την πετρούλα κάτω? Πόσο μακρυά θα παω αν κάνω μακροβούτι?
Μπρούμητα πάνω στην πετσέτα. Το σώμα ζεσταίνεται από τον ήλιο. Μαστουρώνω από την ζέστη. Έίμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, το μυαλό ταξιδευει μονο του. Οι σκέψεις δεν μαζεύονται. Δεν πειράζει. Ολα ανάκατα.. Και εκείνη ακριβώς την ώρα είναι που νιώθω ότι έχω διαύγεια απίστευτη. Μέσα από όλες αυτες τις μπερδεμένες σκέψεις, κάποια γίνεται πιο έντονη. Χρωματίζεται περισσότερο, και το μυαλό λίγο κοντοστέκεται. Χαμογελάω ασυναίσθητα. Νιώθω τυχερή, νιώθω ευλογημένη. Μπορώ να ζήσω αυτή την ομορφιά, αυτή την χαλάρωση. Αυτη την ψυχική γαλήνη.
Γλύφω λίγο τα ακροδάχτυλα μου. Παιδική συνήθεια. Μου αρέσει να γεύομαι το αλάτι. Με κάνει να νιώθω γίηνη. Τα μαλλιά στεγνώνουν και μπερδεύονται. Τα τσουλούφια πετάνε δεξια και αριστερά. Τα πόδια είναι χωμένα στην άμμο. Παίζω με το δεξί, κάνοντας κύκλους. Πιάνω πετρούλες, τις χαζεύω και τις αφήνω.
Στρίβω τσιγάρο, και κοιτάω την θάλασσα. Πιάνω το μπουκάλι να πιω νερο, είναι ζεστό αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Χαζεύω ένα σκάφος που ήρθε. Αχ τυχεροί άνθρωποι. Πόσο θα ήθελα μια βόλτα πάνω σε ένα σκαρί. Να κάθομαι σε μια ακρούλα, τα πόδια να κρέμονται και να ακουμπάνε τα κύματα που αφήνει πίσω. Την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει, και δεν κουράζει πια. Που το φως γίνεται λίγο μωβ με μπλε. Και εγώ να κάθομαι ακόμα εκεί. Πάνω στο σκαρί, και να σιγοτραγουδάω. «κύματα πιάνω ταξιδεύω, και όλο τον κόσμο κυριεύω με ένα φευγάτο ερωτισμό και ένα λιμάνι για δεσμό».
Παγάκια τρια, και νερό αρκετό. Μυρωδιές. Τηγανιτα κολοκυθάκια, μελιτζάνες. Γεύσεις πολλές. Η φέτα μπερδεύτηκε με την ντομάτα, το αγγούρι και το κρεμμύδι. Το ψωμί ετοιμάζεται για την δική του βουτιά στο λάδι. Οι κουβέντες σκόρπιες. Το ουζάκι χαλαρώνει, και το κεφάλι ζαλίζεται λιγάκι, αλλά δεν πειράζει. Ένα καφεδάκι ελληνικό και όλα θα στρώσουν.
Γέρνω λίγο το κεφάλι. Κλείνω τα μάτια. Νιώθω χαλαρή, γεμάτη.
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008
Τρίτη 10 Ιουνίου 2008
Μπανιέρα με ρόδες (ακούς εκεί, αίσχος!)
Εχω ένα αυτοκινητο που είναι μικρό.
Το έχουν αποκαλέσει μπανίερα με ρόδες, κάδο του Δήμου Αθηναίων, κουβά τετράγωνο, και άλλα πολλά.
Αλλά αυτό το αυτοκινητάκι το έχω 7 χρόνια, το έχω πληρώσει εγώ, το έχω πάει ταξιδάκια στην Θάσο, στην Κρήτη, στα Κύθηρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ναυπλιο, γενικά ειναι ένα κοσμογυρισμένο αυτοκινητάκι.
Ασε που έχει βοηθήσει πολύ στην ψυχική μου ισορροπία (λέμε τώρα), με τις βολτίτσες που έχουμε κάνει σε καιρούς, δύσκολους.
Και τώρα μετά από 7 χρόνια, και 100.000 χιλιόμετρα, μου έβγαλε την πρώτη μεγάλη ζημιά.
Χάλασε λέει το δυναμό. Τι είναι μωρέ αυτό το δυναμό ούτε ξέρω, ούτε θέλω να μάθω.
Αυτός ο διάολος όμως, δεν "σηκώνει" επισκευή. Μόνο αλλαγή. Και το original της εταιρίας στοιχίζει 850€, και το πρώτο εγκαφαλικό σε εμένα. Βρήκαν όμως ιμιτασιόν με 290€, το οποίο θα κρατήσει, 1 το πολύ 2 χρόνια.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στον επόμενο χρόνο θα πρέπει να αλλάξω αυτοκίνητο.
Γαμώτο. Το αυτοκίνητο δεν το έχω για να το δείχνω. Για να κάνω την δουλειά μου το έχω, και γι'αυτο η ιδέα ότι ΠΡΕΠΕΙ να το αλλαξώ, μου την δίνει.
Ασε που τα οικονομικά μου δεν περνανε και την καλύτερη τους περίοδο (και δεν βλέπω να αλλάζουν και στο κοντινό μέλλον).
Και μετά σου λένε μην πιστεύεις στα ζώδια.
Με ανάδρομο Ερμή πάνω από το κεφάλι μου τι περιμένεις.
Το έχουν αποκαλέσει μπανίερα με ρόδες, κάδο του Δήμου Αθηναίων, κουβά τετράγωνο, και άλλα πολλά.
Αλλά αυτό το αυτοκινητάκι το έχω 7 χρόνια, το έχω πληρώσει εγώ, το έχω πάει ταξιδάκια στην Θάσο, στην Κρήτη, στα Κύθηρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ναυπλιο, γενικά ειναι ένα κοσμογυρισμένο αυτοκινητάκι.
Ασε που έχει βοηθήσει πολύ στην ψυχική μου ισορροπία (λέμε τώρα), με τις βολτίτσες που έχουμε κάνει σε καιρούς, δύσκολους.
Και τώρα μετά από 7 χρόνια, και 100.000 χιλιόμετρα, μου έβγαλε την πρώτη μεγάλη ζημιά.
Χάλασε λέει το δυναμό. Τι είναι μωρέ αυτό το δυναμό ούτε ξέρω, ούτε θέλω να μάθω.
Αυτός ο διάολος όμως, δεν "σηκώνει" επισκευή. Μόνο αλλαγή. Και το original της εταιρίας στοιχίζει 850€, και το πρώτο εγκαφαλικό σε εμένα. Βρήκαν όμως ιμιτασιόν με 290€, το οποίο θα κρατήσει, 1 το πολύ 2 χρόνια.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στον επόμενο χρόνο θα πρέπει να αλλάξω αυτοκίνητο.
Γαμώτο. Το αυτοκίνητο δεν το έχω για να το δείχνω. Για να κάνω την δουλειά μου το έχω, και γι'αυτο η ιδέα ότι ΠΡΕΠΕΙ να το αλλαξώ, μου την δίνει.
Ασε που τα οικονομικά μου δεν περνανε και την καλύτερη τους περίοδο (και δεν βλέπω να αλλάζουν και στο κοντινό μέλλον).
Και μετά σου λένε μην πιστεύεις στα ζώδια.
Με ανάδρομο Ερμή πάνω από το κεφάλι μου τι περιμένεις.
Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008
MAMA MIA!
Εχω μάνα γλύκα, έξυπνη, διορατική, αγαπησιάρα, ψιλοπαραπονιάρα που δεν την βλέπω πολύ συχνά, δραστήρια, ψιλοκαταπιεστική αλλά πάνω απ’όλα απεγνωσμένη και αγχωμένη που οι κόρες της είναι ακόμα ανύπαντρες και στον ορίζοντα δεν φαίνεται γαμπρός.
Είμαι λοιπόν Σάββατο πρωί στα μαγαζία προς αναζήτηση ρούχου κυριλέ (στολή) για τους υπόλοιπους πέντε γάμους και ένα βαφτίση που υπολοίπονται για αυτό το καλοκαίρι.
Έχω πάρει παρέα την μαμά γιατι: α) είχα μέρες να την δω και μου είχε λείψει, β) εκτός από καλό λάδι γνωρίζει και από υφάσματα, γ) είναι πολύ καλή στα παζάρια.
Βρίσκομαι λοιπόν στο Χαλάνδρι, σε μαγαζί με γυναικεια ρούχα που το έχουν δυο συμπαθέστατοι γκει με πολύ χιούμορ.
Εχω πάρει λοιπόν 5-6 φορέματα και αρχίζω να βάζω και να βγάζω. Μετά το δεύτερο- τρίτο, και ενω ειμαι στο δοκιμαστήριο και παλεύω με το επόμενο, να βρω την τιράντα, την ζώνη, το φερμουάρ και τα σχετικά, ακούω τον έναν πωλητή να λέει:
-«Είναι ψηλή κοπέλα και ό,τι και να βάλει της πάει»
-«Αχ δεν είναι πολύ κούκλα η κόρη μου?» ρωτάει όλο καμάρι η μαμά
-«Ναι , μια χαρά είναι» πωλητής (τι να πει και ο άνθρωπος, έβλεπε ότι τα περιθώρια στένευαν)
-«Ε, έβαλά όλη μου την τέχνη και την έκανα κοπελάρα», συνέχιζε όλο περηφάνια η μαμά
-«Πράγματι» απαντάει ψιλογελώντας ο πωλητής
Σιγή
-«Τότε μπορείτε να μου πείτε γιατι δεν βρίσκει ΑΝΤΡΑ? » ρωτάει με στόμφο η μαμα
Έχω κάτσει κάτω και γελάω μέχρι δακρύων, και το ίδιο φυσικά και οι πωλητές.
Βγαίνω λοιπόν με το επόμενο πια φόρεμα και πιανω την κουβέντα με τους νεαρούς.
-«Δεν είσαι παντρεμένη?»
-« Όχι, καλέ, μόνη μου είμαι, ζω και μόνη, αλλά ενταζει τι να κάνουμε τώρα, είναι δύσκολοι οι καιροί»
-«Α, δεν μένεις με την μαμα?»
-« Όχι ρε παιδιά, σε αυτή την ηλικία θα μένω ακομα με την μαμα»
Και κάπως έτσι πήγαινε η κουβέντα και εγώ έβαζα και εβγαζα ρούχα.
Αφού λοιπόν καταλήγω στο φόρεμα που τελικά θα έπαιρνα, αρχίζει το παζάρι:
-«Λοιπόν θα μας κάνεις καλύτερη τιμή» ξεκινάει αποφασισμένη η μαμά
-«Αντε καλά, από 280€, να σας το κατεβάσω 250€»
-«Οχι, 230€, και μην μου δώσεις απόδειξη» επιμένει η μαμά
Οπότε γυρνάει ο πωλητής, με κοιτάει και λέει: «τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μένεις με την μαμά»!
Τελικά το φορεματάκι το πλήρωσα 230€, και μια χαρά που έκατσε που γλίτωσα τα 50€.
Το μεσημεράκι λοιπόν είμαι στο πατρικό, και ξαναβάζω το καινούριο μου ρούχο λοιπόν και πηγαίνω σαν το παγώνι από την χαρά μου για το όμορφο φόρεμα.
Κοιτάει λοιπόν η μαμά και αρχίζει το μονόπρακτο : «πολύ όμορφο είναι, σου πάει πολύ βρε παιδάκι μου, και στρώνει και ωραία, μπράβο καλή επιλογή. Τι κοπελάρα έχω κάνει εγώ, είμαστε και ομορφόσογο (= όμορφο σόι). Μα τι διάολο έχουν στραβωθεί οι άντρες και δεν βλέπουν τέτοια κοπελάρα? Τι να πω....», και κορυφώνεται το έργο.. «δεν μπορεί κάτι κάνεις λάθος, δεν γίνεται. Λοιπόν αν και φέτος δεν βρεις άντρα, θα το πάρω απόφαση. Εχω βγάλει παιδί ΒΛΑΜΜΈΝΟ, δεν εξηγείται αλλιώς»
Και εκεί τελειώνει το έργο με τον θεατή (εμένα) στα πατώματα να γελάω δυνατα και να μην πιστέυω αυτά που ακούω.
Ευτυχώς που η μάνα είναι μόνο ΜΙΑ, γιατι αν ήταν περισσότερες θα με είχαν τρελλάνει!!
Καλημέρες.
Είμαι λοιπόν Σάββατο πρωί στα μαγαζία προς αναζήτηση ρούχου κυριλέ (στολή) για τους υπόλοιπους πέντε γάμους και ένα βαφτίση που υπολοίπονται για αυτό το καλοκαίρι.
Έχω πάρει παρέα την μαμά γιατι: α) είχα μέρες να την δω και μου είχε λείψει, β) εκτός από καλό λάδι γνωρίζει και από υφάσματα, γ) είναι πολύ καλή στα παζάρια.
Βρίσκομαι λοιπόν στο Χαλάνδρι, σε μαγαζί με γυναικεια ρούχα που το έχουν δυο συμπαθέστατοι γκει με πολύ χιούμορ.
Εχω πάρει λοιπόν 5-6 φορέματα και αρχίζω να βάζω και να βγάζω. Μετά το δεύτερο- τρίτο, και ενω ειμαι στο δοκιμαστήριο και παλεύω με το επόμενο, να βρω την τιράντα, την ζώνη, το φερμουάρ και τα σχετικά, ακούω τον έναν πωλητή να λέει:
-«Είναι ψηλή κοπέλα και ό,τι και να βάλει της πάει»
-«Αχ δεν είναι πολύ κούκλα η κόρη μου?» ρωτάει όλο καμάρι η μαμά
-«Ναι , μια χαρά είναι» πωλητής (τι να πει και ο άνθρωπος, έβλεπε ότι τα περιθώρια στένευαν)
-«Ε, έβαλά όλη μου την τέχνη και την έκανα κοπελάρα», συνέχιζε όλο περηφάνια η μαμά
-«Πράγματι» απαντάει ψιλογελώντας ο πωλητής
Σιγή
-«Τότε μπορείτε να μου πείτε γιατι δεν βρίσκει ΑΝΤΡΑ? » ρωτάει με στόμφο η μαμα
Έχω κάτσει κάτω και γελάω μέχρι δακρύων, και το ίδιο φυσικά και οι πωλητές.
Βγαίνω λοιπόν με το επόμενο πια φόρεμα και πιανω την κουβέντα με τους νεαρούς.
-«Δεν είσαι παντρεμένη?»
-« Όχι, καλέ, μόνη μου είμαι, ζω και μόνη, αλλά ενταζει τι να κάνουμε τώρα, είναι δύσκολοι οι καιροί»
-«Α, δεν μένεις με την μαμα?»
-« Όχι ρε παιδιά, σε αυτή την ηλικία θα μένω ακομα με την μαμα»
Και κάπως έτσι πήγαινε η κουβέντα και εγώ έβαζα και εβγαζα ρούχα.
Αφού λοιπόν καταλήγω στο φόρεμα που τελικά θα έπαιρνα, αρχίζει το παζάρι:
-«Λοιπόν θα μας κάνεις καλύτερη τιμή» ξεκινάει αποφασισμένη η μαμά
-«Αντε καλά, από 280€, να σας το κατεβάσω 250€»
-«Οχι, 230€, και μην μου δώσεις απόδειξη» επιμένει η μαμά
Οπότε γυρνάει ο πωλητής, με κοιτάει και λέει: «τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μένεις με την μαμά»!
Τελικά το φορεματάκι το πλήρωσα 230€, και μια χαρά που έκατσε που γλίτωσα τα 50€.
Το μεσημεράκι λοιπόν είμαι στο πατρικό, και ξαναβάζω το καινούριο μου ρούχο λοιπόν και πηγαίνω σαν το παγώνι από την χαρά μου για το όμορφο φόρεμα.
Κοιτάει λοιπόν η μαμά και αρχίζει το μονόπρακτο : «πολύ όμορφο είναι, σου πάει πολύ βρε παιδάκι μου, και στρώνει και ωραία, μπράβο καλή επιλογή. Τι κοπελάρα έχω κάνει εγώ, είμαστε και ομορφόσογο (= όμορφο σόι). Μα τι διάολο έχουν στραβωθεί οι άντρες και δεν βλέπουν τέτοια κοπελάρα? Τι να πω....», και κορυφώνεται το έργο.. «δεν μπορεί κάτι κάνεις λάθος, δεν γίνεται. Λοιπόν αν και φέτος δεν βρεις άντρα, θα το πάρω απόφαση. Εχω βγάλει παιδί ΒΛΑΜΜΈΝΟ, δεν εξηγείται αλλιώς»
Και εκεί τελειώνει το έργο με τον θεατή (εμένα) στα πατώματα να γελάω δυνατα και να μην πιστέυω αυτά που ακούω.
Ευτυχώς που η μάνα είναι μόνο ΜΙΑ, γιατι αν ήταν περισσότερες θα με είχαν τρελλάνει!!
Καλημέρες.
Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008
Αλήθεια
«Αυτή η αγκαλιά, εκείνο το βράδυ, ήταν ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου..»
Δεν πίστευα αυτό που άκουγα και από ποιόν το άκουγα.
Απίστευτοι που είμαστε οι άνθρωποι.
Και ναι ρε γαμώτο, όταν δίνεις αλήθεια... θα έρθει μια στιγμή που αλήθεια θα πάρεις πίσω.
Δεν μπορεί, δεν γίνεται αλλιώς, αφού καθρέπτης είναι ο απέναντι.
Να είσαι καλά.... θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Αλλιώς πια, αλλά θα τα ξαναπούμε.
Δεν πίστευα αυτό που άκουγα και από ποιόν το άκουγα.
Απίστευτοι που είμαστε οι άνθρωποι.
Και ναι ρε γαμώτο, όταν δίνεις αλήθεια... θα έρθει μια στιγμή που αλήθεια θα πάρεις πίσω.
Δεν μπορεί, δεν γίνεται αλλιώς, αφού καθρέπτης είναι ο απέναντι.
Να είσαι καλά.... θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Αλλιώς πια, αλλά θα τα ξαναπούμε.
