Απουσία μεγάλη.
Χρόνος.
Θέλω χρόνο.
Πάρε τον χρόνο σου.
Μια στιγμή.
Ένα βλέμμα ζεστό σε ένα μπαρ, μια θλιμμένη και μάλλον αδιάφορη Παρασκευή.
Και το βλέμμα γίνεται κουβέντα,
η κουβέντα βόλτα,
η βόλτα αγκαλιά
η αγκαλιά παράθυρο ανοιχτό.
Ηλιόλουστο.
Μια στιγμή.
Ένα τηλέφωνο, σε ανύποπτο χρόνο, μια θλιμμένη και μάλλον αδιάφορη Παρασκευή.
Φωνή κλαμένη, αγχωμένη. Φωνή αγαπημένη, αδερφική.
Και το τηλέφωνο γίνεται βαρύ,
το βάρος αγωνία,
η αγωνία πόνος,
ο πόνος σκέψη,
η σκέψη επιλογές, εκδοχές, σενάρια.
Όταν το θέμα είναι η υγεία, όλα τα άλλα κάνουν στην άκρη. ΟΛΑ!
Όλα μαζί ανάκατα. Όλα μαζί. Σε ένα μπολ.
Σοκολάτα με λεμόνι και αλάτι.
Τρώγεται? Τρώγεται. Μάλλον.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο
Αλλάζω.
Αλλάζεις,
Αλλάζουμε.
Και η αλλαγή μάγκα, έχει δυσκολία.
Εχει δρόμο ανηφορίκο και ανώμαλο.
Θέλει παπουτσάκι καλό.
Γερό, σαν αυτά που φοράνε οι ορειβάτες. Τα μποτάκια με τα κορδόνια να δένουν καλά, να κρατάνε αστράγαλο και κορμό σωστά.
Όχι γόβες με τακουνάκι. Δεν είναι βόλτα για καφέ. Δεν είναι μπαράκι να το παίξεις γκόμενα.
Εδώ μιλάμε για δυσκολα πράγματα.
Και την ανάσα ακόμα. Σωστά να την κάνεις. Να γεμίζεις με οξυγόνο.
Οπότε οι κουβέντες λίγες και μετρημένες. Αν πρέπει, εκεί που πρέπει, και όταν.
Εχω μιλήσει πολύ. Εχω εκτεθεί αρκετά. Έχω χαζέψει πολύ.
Τώρα σιωπή. Τώρα μάζεμα. Πίσω λίγο τώρα.
Δεν έχει κουράγια πολλά καρδιά μου πια.
Κλείσιμο. Για να γίνει το άνοιγμα μετά όμορφο.
Σαν το παγώνι.
Θέλει υπομονή να το κοιτάς.
Να περιμένεις θέλει, να του δώσεις χρόνο.
Και όταν αυτο το αποφασισει θα ανοιξει τα φτερά του για να το δεις και να το καμαρώσεις.
Όταν εκείνο θα θέλει.
Αν έχεις υπομονή καλώς.
Αν πάλι δεν έχεις, να πας αλλού.
Σε άλλα ζωάκια.
Εχει πολλά εκεί έξω.
Γιατί στην τελική....... εμένα ΕΤΣΙ Μ'ΑΡΕΣΕΙ!!!
Αλλάζεις,
Αλλάζουμε.
Και η αλλαγή μάγκα, έχει δυσκολία.
Εχει δρόμο ανηφορίκο και ανώμαλο.
Θέλει παπουτσάκι καλό.
Γερό, σαν αυτά που φοράνε οι ορειβάτες. Τα μποτάκια με τα κορδόνια να δένουν καλά, να κρατάνε αστράγαλο και κορμό σωστά.
Όχι γόβες με τακουνάκι. Δεν είναι βόλτα για καφέ. Δεν είναι μπαράκι να το παίξεις γκόμενα.
Εδώ μιλάμε για δυσκολα πράγματα.
Και την ανάσα ακόμα. Σωστά να την κάνεις. Να γεμίζεις με οξυγόνο.
Οπότε οι κουβέντες λίγες και μετρημένες. Αν πρέπει, εκεί που πρέπει, και όταν.
Εχω μιλήσει πολύ. Εχω εκτεθεί αρκετά. Έχω χαζέψει πολύ.
Τώρα σιωπή. Τώρα μάζεμα. Πίσω λίγο τώρα.
Δεν έχει κουράγια πολλά καρδιά μου πια.
Κλείσιμο. Για να γίνει το άνοιγμα μετά όμορφο.
Σαν το παγώνι.
Θέλει υπομονή να το κοιτάς.
Να περιμένεις θέλει, να του δώσεις χρόνο.
Και όταν αυτο το αποφασισει θα ανοιξει τα φτερά του για να το δεις και να το καμαρώσεις.
Όταν εκείνο θα θέλει.
Αν έχεις υπομονή καλώς.
Αν πάλι δεν έχεις, να πας αλλού.
Σε άλλα ζωάκια.
Εχει πολλά εκεί έξω.
Γιατί στην τελική....... εμένα ΕΤΣΙ Μ'ΑΡΕΣΕΙ!!!
Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008
Με πουλόβερ καινούρια και παλτά περισυνά
-Ενας αγαπημένος φίλος κλαίει στα πατώματα για μια αγάπη που έχασε.
- Μια άλλη φίλη γυρνοβολάει στο ΙΚΕΑ για να βρει πράγματα για το σπίτι που μόλις μετακόμισε
- Κάποια άλλη ψυχή γεμίζει κούτες για να γυρίσει στα πάτρεια εδάφη μετά από τέσσερα περίπου χρόνια στα ξένα.
- Κάποια άλλη ανταλλάσει ερωτικά μυνήματα με κάποιον σε μια άλλη χώρα για να κοροιδεύει την μοναξιά της
- Σε ένα μπαρ εχθές το βράδυ γνωρίστηκαν δυο άνθρωποι που μάλλον δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ πια
- Κάπου αλλού σε σπίτι κάποια έπινε πολύ, μα πάρα πολύ περιμένοντας κάποιον να έρθει.
- Πιο μακρυά ένα κορίτσι αναρωτιέται αν είναι ικανή να κάνει μια υγιή σχέση.
.........και κάπως έτσι σιγά σιγά μπαίνει ο χειμώνας
- Μια άλλη φίλη γυρνοβολάει στο ΙΚΕΑ για να βρει πράγματα για το σπίτι που μόλις μετακόμισε
- Κάποια άλλη ψυχή γεμίζει κούτες για να γυρίσει στα πάτρεια εδάφη μετά από τέσσερα περίπου χρόνια στα ξένα.
- Κάποια άλλη ανταλλάσει ερωτικά μυνήματα με κάποιον σε μια άλλη χώρα για να κοροιδεύει την μοναξιά της
- Σε ένα μπαρ εχθές το βράδυ γνωρίστηκαν δυο άνθρωποι που μάλλον δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ πια
- Κάπου αλλού σε σπίτι κάποια έπινε πολύ, μα πάρα πολύ περιμένοντας κάποιον να έρθει.
- Πιο μακρυά ένα κορίτσι αναρωτιέται αν είναι ικανή να κάνει μια υγιή σχέση.
.........και κάπως έτσι σιγά σιγά μπαίνει ο χειμώνας
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
Από όπου φεύγεις, να φεύγεις αγαπημένος.
Είναι πολύ ωραίο.
Είναι αυτό που σε κάνει να γεμίζεις περηφάνεια και έκπληξη.
Να χαιρετάς ανθρώπους και να βλέπεις βουρκωμένα μάτια. Να σου λένε "θα μου λείψεις" και να ξέρεις ότι το εννοούν.
Να σου κάνει δώρο ο διευθυντής σου και να σου γράφει στην καρτούλα "ευχαριστώ πολυ για την στήριξη, και ό,τι χρειαστείς θα είμαι εδώ".
Να αγκαλιάζεσαι με ανθρώπους που μπορεί και να μην τους ξαναδείς αλλά να μένει σταθερή η εκτίμηση.
Κάποιοι από αυτούς είναι φίλοι πια. Όχι συνάδελφοι ή συνεργάτες. Θα είναι παρών στην ζωή μου.
Δύσκολη η παρασκευή. Δύσκολη και όμορφη μαζί.
Φωτογραφίες με τους παλιούς (πια) συναδέλφους.
Να τους κοιτάς όλους, να λες ένα "σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς, ήταν μια καταπληκτική συνεργασία, φεύγω με την καρδιά γεμάτη" .... και στο τέλος να εισπράτεις ένα δυνατο χειροκρότημα!
Με έκαναν να νιώσω σπουδαία.
..... τώρα θα ανοίξω το παράθυρο. Να μπει καινούριο αεράκι. Καινούρια ανάσα.
Είναι αυτό που σε κάνει να γεμίζεις περηφάνεια και έκπληξη.
Να χαιρετάς ανθρώπους και να βλέπεις βουρκωμένα μάτια. Να σου λένε "θα μου λείψεις" και να ξέρεις ότι το εννοούν.
Να σου κάνει δώρο ο διευθυντής σου και να σου γράφει στην καρτούλα "ευχαριστώ πολυ για την στήριξη, και ό,τι χρειαστείς θα είμαι εδώ".
Να αγκαλιάζεσαι με ανθρώπους που μπορεί και να μην τους ξαναδείς αλλά να μένει σταθερή η εκτίμηση.
Κάποιοι από αυτούς είναι φίλοι πια. Όχι συνάδελφοι ή συνεργάτες. Θα είναι παρών στην ζωή μου.
Δύσκολη η παρασκευή. Δύσκολη και όμορφη μαζί.
Φωτογραφίες με τους παλιούς (πια) συναδέλφους.
Να τους κοιτάς όλους, να λες ένα "σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς, ήταν μια καταπληκτική συνεργασία, φεύγω με την καρδιά γεμάτη" .... και στο τέλος να εισπράτεις ένα δυνατο χειροκρότημα!
Με έκαναν να νιώσω σπουδαία.
..... τώρα θα ανοίξω το παράθυρο. Να μπει καινούριο αεράκι. Καινούρια ανάσα.
Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008
Τέλος εποχής.........
Πάει καιρός λοιπόν.
Εδώ, με πίεση πολύ, άγχος για το μετά, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν.
Τις πήρα.
Έκανα το βήμα. Ελπίζω να βγει σε καλό.
Τιμόνι είχα το συναίσθημα.
Η κούραση στην δουλειά έβγαινε άσχημα. Δεν με γέμιζε πιά. Η διαδρομή, μου φαινόταν ξαφνικά πολύ κουραστική. Θα μου πεις, 32 χιλιόμετρα την μέρα να πηγαίνεις και άλλα τόσα για να γυρνάς δεν ειναι λίγα. Ναι δεν είναι. Αλλά φέτος με βάρυνε πολύ. Και η όρεξη για την δουλειά δεν .... τράβαγε. Το ένιωθα. Πέρασαν έξι μήνες έτσι. Δεν γινόταν.
Πήρα την απόφαση. Έψαξα για άλλη. Και βρήκα! Πιο κοντά, καλύτερες αμοιβές, συννενοήσιμοι άνθρωποι (έτσι μου φάνηκαν δηλαδή τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να πάω μέχρι να με επιλέξουν).
Ο ύπνος εκείνες τις ημέρες λιγοστος και η αγωνία μεγάλη. Θα άφηνα μια δουλειά που την κάνω 7 χρόνια, την ξέρω πολύ καλά, συνεργάζομαι θαυμάσια (εντάξει παντού υπάρχει ο μαλάκας, αλλά και αυτον, μετά από τόσα χρόνια έμαθα να τον κουλαντρίζω), για το καινούριο, το άγνωστο.
Και αν δεν παει καλά? Και αν δεν τους κάνω τελικά και με διώξουν? Και αν αυτοί δεν μου κάνουν, και θελήσω εγώ να φύγω? Όλα κουβάρι στο μυαλό.
Πάντως όταν το αποφάσισα, και πήγα στον διευθυντή μου να το ανακοινώσω, ένιωσα ..... όμορφα πολύ. Σαν να έδιωξα βάρος απο πάνω μου. Σαν να ανέπνεα καλύτερα. Ενα χαμόγελο φόραγα όλη μέρα μετά.
Μετά διακοπες. Τις περίμενα πως και πως.
Πρώτη στάση Ρέθυμνο.
Αγαπημένος φίλος με περίμενε εκεί, και τα περάσαμε πολύ καλά. Υπνος πολύς. Τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι δεν θα ξυπνήσω ποτέ. Εγώ, που η σχέση μου με τον ύπνο είναι δύσκολη, στο Ρέθυμνο κοιμόμουν πολύ, και οπουδήποτε. Σηκωνόταν ο φίλος να παίξει ρακέτες για μια ωρίτσα, και εγώ κοιμόμουν, τον περίμενα να ετοιμαστεί το βράδυ να βγούμε για 15 λεπτά, ξάπλωνα και δώστου πάλι ύπνος.
Μετά, Σίφνος.
Κοριτσοπαρέα αυτη την φορά. Τέλεια. Όλα τα κάναμε. Πολυ φαι, πολυ ποτό, μπάνιο, ύπνος (μην ξεχνίομαστε), φλερτ, γέλιο. Και φυσικά το δώρο ήταν και μια κλήση για αλκοτέστ. Ενταξει μου επρεπε δεν λέω. Δεν είχα πιει πάρα πολύ (3 ποτά και 3 σφηνάκια) αλλά βρέθηκα πάνω απο το όριο. 100€ πλήρωσα και με γειά μου. Απ’όλα ειχαν οι διακοπές λοιπόν.
Γύρισα εχθές το βράδυ και σήμερα δουλειά.
Στην παλιά ακόμα. Θα τους χαιρετήσω στις 5 Σεπτέμβρη. Δεν το έχω συνηδητοποιήσει ακόμα.
Υπάρχει ο φόβος.... ο ωραίος. Αυτο που φοβάσαι, αλλά θέλεις να το κάνεις.
Γέμισα πολύ, αυτές τις 15 μέρες που έλειπα.
Πολλές φορές ένιωθα ευγνώμον που τα πράγματα πάνε καλά
Πού έχω την υγειά μου, τους φίλους μου και την δυνατότητα να κάνω διακοπές.
Και για ό,τι ακόμα λείπει................ ίσως να υπάρχει και λόγος. Ποιός ξέρει?
Εδώ, με πίεση πολύ, άγχος για το μετά, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν.
Τις πήρα.
Έκανα το βήμα. Ελπίζω να βγει σε καλό.
Τιμόνι είχα το συναίσθημα.
Η κούραση στην δουλειά έβγαινε άσχημα. Δεν με γέμιζε πιά. Η διαδρομή, μου φαινόταν ξαφνικά πολύ κουραστική. Θα μου πεις, 32 χιλιόμετρα την μέρα να πηγαίνεις και άλλα τόσα για να γυρνάς δεν ειναι λίγα. Ναι δεν είναι. Αλλά φέτος με βάρυνε πολύ. Και η όρεξη για την δουλειά δεν .... τράβαγε. Το ένιωθα. Πέρασαν έξι μήνες έτσι. Δεν γινόταν.
Πήρα την απόφαση. Έψαξα για άλλη. Και βρήκα! Πιο κοντά, καλύτερες αμοιβές, συννενοήσιμοι άνθρωποι (έτσι μου φάνηκαν δηλαδή τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να πάω μέχρι να με επιλέξουν).
Ο ύπνος εκείνες τις ημέρες λιγοστος και η αγωνία μεγάλη. Θα άφηνα μια δουλειά που την κάνω 7 χρόνια, την ξέρω πολύ καλά, συνεργάζομαι θαυμάσια (εντάξει παντού υπάρχει ο μαλάκας, αλλά και αυτον, μετά από τόσα χρόνια έμαθα να τον κουλαντρίζω), για το καινούριο, το άγνωστο.
Και αν δεν παει καλά? Και αν δεν τους κάνω τελικά και με διώξουν? Και αν αυτοί δεν μου κάνουν, και θελήσω εγώ να φύγω? Όλα κουβάρι στο μυαλό.
Πάντως όταν το αποφάσισα, και πήγα στον διευθυντή μου να το ανακοινώσω, ένιωσα ..... όμορφα πολύ. Σαν να έδιωξα βάρος απο πάνω μου. Σαν να ανέπνεα καλύτερα. Ενα χαμόγελο φόραγα όλη μέρα μετά.
Μετά διακοπες. Τις περίμενα πως και πως.
Πρώτη στάση Ρέθυμνο.
Αγαπημένος φίλος με περίμενε εκεί, και τα περάσαμε πολύ καλά. Υπνος πολύς. Τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι δεν θα ξυπνήσω ποτέ. Εγώ, που η σχέση μου με τον ύπνο είναι δύσκολη, στο Ρέθυμνο κοιμόμουν πολύ, και οπουδήποτε. Σηκωνόταν ο φίλος να παίξει ρακέτες για μια ωρίτσα, και εγώ κοιμόμουν, τον περίμενα να ετοιμαστεί το βράδυ να βγούμε για 15 λεπτά, ξάπλωνα και δώστου πάλι ύπνος.
Μετά, Σίφνος.
Κοριτσοπαρέα αυτη την φορά. Τέλεια. Όλα τα κάναμε. Πολυ φαι, πολυ ποτό, μπάνιο, ύπνος (μην ξεχνίομαστε), φλερτ, γέλιο. Και φυσικά το δώρο ήταν και μια κλήση για αλκοτέστ. Ενταξει μου επρεπε δεν λέω. Δεν είχα πιει πάρα πολύ (3 ποτά και 3 σφηνάκια) αλλά βρέθηκα πάνω απο το όριο. 100€ πλήρωσα και με γειά μου. Απ’όλα ειχαν οι διακοπές λοιπόν.
Γύρισα εχθές το βράδυ και σήμερα δουλειά.
Στην παλιά ακόμα. Θα τους χαιρετήσω στις 5 Σεπτέμβρη. Δεν το έχω συνηδητοποιήσει ακόμα.
Υπάρχει ο φόβος.... ο ωραίος. Αυτο που φοβάσαι, αλλά θέλεις να το κάνεις.
Γέμισα πολύ, αυτές τις 15 μέρες που έλειπα.
Πολλές φορές ένιωθα ευγνώμον που τα πράγματα πάνε καλά
Πού έχω την υγειά μου, τους φίλους μου και την δυνατότητα να κάνω διακοπές.
Και για ό,τι ακόμα λείπει................ ίσως να υπάρχει και λόγος. Ποιός ξέρει?
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
Κούραση λέμε!
Παίζει κούραση λέμε.
Παίζει τρελλή κούραση, η οποία είναι ασορτί με νεύρα, ασυννοησία, δυσκολία, παραξηγήσεις, ενοχές.
Νιώθω ότι έχω γίνει κακιά με τους ανθρώπους, και μετά έχω τύψεις.
Δεν αντέχω.
Θέλω ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!!!!!
Και αργούν πολύ ακόμα γαμώτο.
Για να δούμε, θα την βγάλω καθαρή μέχρι τότε?
Παίζει τρελλή κούραση, η οποία είναι ασορτί με νεύρα, ασυννοησία, δυσκολία, παραξηγήσεις, ενοχές.
Νιώθω ότι έχω γίνει κακιά με τους ανθρώπους, και μετά έχω τύψεις.
Δεν αντέχω.
Θέλω ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!!!!!
Και αργούν πολύ ακόμα γαμώτο.
Για να δούμε, θα την βγάλω καθαρή μέχρι τότε?
