Πάει καιρός λοιπόν.
Εδώ, με πίεση πολύ, άγχος για το μετά, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν.
Τις πήρα.
Έκανα το βήμα. Ελπίζω να βγει σε καλό.
Τιμόνι είχα το συναίσθημα.
Η κούραση στην δουλειά έβγαινε άσχημα. Δεν με γέμιζε πιά. Η διαδρομή, μου φαινόταν ξαφνικά πολύ κουραστική. Θα μου πεις, 32 χιλιόμετρα την μέρα να πηγαίνεις και άλλα τόσα για να γυρνάς δεν ειναι λίγα. Ναι δεν είναι. Αλλά φέτος με βάρυνε πολύ. Και η όρεξη για την δουλειά δεν .... τράβαγε. Το ένιωθα. Πέρασαν έξι μήνες έτσι. Δεν γινόταν.
Πήρα την απόφαση. Έψαξα για άλλη. Και βρήκα! Πιο κοντά, καλύτερες αμοιβές, συννενοήσιμοι άνθρωποι (έτσι μου φάνηκαν δηλαδή τις τέσσερις φορές που χρειάστηκε να πάω μέχρι να με επιλέξουν).
Ο ύπνος εκείνες τις ημέρες λιγοστος και η αγωνία μεγάλη. Θα άφηνα μια δουλειά που την κάνω 7 χρόνια, την ξέρω πολύ καλά, συνεργάζομαι θαυμάσια (εντάξει παντού υπάρχει ο μαλάκας, αλλά και αυτον, μετά από τόσα χρόνια έμαθα να τον κουλαντρίζω), για το καινούριο, το άγνωστο.
Και αν δεν παει καλά? Και αν δεν τους κάνω τελικά και με διώξουν? Και αν αυτοί δεν μου κάνουν, και θελήσω εγώ να φύγω? Όλα κουβάρι στο μυαλό.
Πάντως όταν το αποφάσισα, και πήγα στον διευθυντή μου να το ανακοινώσω, ένιωσα ..... όμορφα πολύ. Σαν να έδιωξα βάρος απο πάνω μου. Σαν να ανέπνεα καλύτερα. Ενα χαμόγελο φόραγα όλη μέρα μετά.
Μετά διακοπες. Τις περίμενα πως και πως.
Πρώτη στάση Ρέθυμνο.
Αγαπημένος φίλος με περίμενε εκεί, και τα περάσαμε πολύ καλά. Υπνος πολύς. Τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι δεν θα ξυπνήσω ποτέ. Εγώ, που η σχέση μου με τον ύπνο είναι δύσκολη, στο Ρέθυμνο κοιμόμουν πολύ, και οπουδήποτε. Σηκωνόταν ο φίλος να παίξει ρακέτες για μια ωρίτσα, και εγώ κοιμόμουν, τον περίμενα να ετοιμαστεί το βράδυ να βγούμε για 15 λεπτά, ξάπλωνα και δώστου πάλι ύπνος.
Μετά, Σίφνος.
Κοριτσοπαρέα αυτη την φορά. Τέλεια. Όλα τα κάναμε. Πολυ φαι, πολυ ποτό, μπάνιο, ύπνος (μην ξεχνίομαστε), φλερτ, γέλιο. Και φυσικά το δώρο ήταν και μια κλήση για αλκοτέστ. Ενταξει μου επρεπε δεν λέω. Δεν είχα πιει πάρα πολύ (3 ποτά και 3 σφηνάκια) αλλά βρέθηκα πάνω απο το όριο. 100€ πλήρωσα και με γειά μου. Απ’όλα ειχαν οι διακοπές λοιπόν.
Γύρισα εχθές το βράδυ και σήμερα δουλειά.
Στην παλιά ακόμα. Θα τους χαιρετήσω στις 5 Σεπτέμβρη. Δεν το έχω συνηδητοποιήσει ακόμα.
Υπάρχει ο φόβος.... ο ωραίος. Αυτο που φοβάσαι, αλλά θέλεις να το κάνεις.
Γέμισα πολύ, αυτές τις 15 μέρες που έλειπα.
Πολλές φορές ένιωθα ευγνώμον που τα πράγματα πάνε καλά
Πού έχω την υγειά μου, τους φίλους μου και την δυνατότητα να κάνω διακοπές.
Και για ό,τι ακόμα λείπει................ ίσως να υπάρχει και λόγος. Ποιός ξέρει?
