Γιατρέ έχω ένα πόνο

Το σκεφτόμουν καιρό. Έπρεπε να πάρω μια βαθειά ανάσα, και την απόφαση να πάω να τους βγάλω. Επρεπε να τους προλάβω εγώ, πρίν με πιάσει κανένας πόνος και τρέχω με κλάμματα. Και πήγα. (Δυο καρέκλες δεν μπορώ: του οδοντιάτρου και του γυναικολόγου).
Την προηγούμενη Παρασκευή λοιπόν βρέθηκα στο ιατρείο γνοθοχειρούργου, παλουκώθηκα στην καρέκλα, έκανα τον σταυρό μου και μου έβγαλε και τους τρεις φρονιμίτες. (Τον τέταρτο τον είχα βγάλει πρίν δυο χρόνια περίπου).
Απ’ότι μου είχε πει παλιότερα μια γιατρός, τον πόνο τον αντέχω περισσότερο απ’ότι νομίζω. Μπορεί, δεν ξέρω αλλά δεν μου αρέσει και να το τεστάρω γενικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πόνεσα. Αλλά ειναι πολύ ανατριχιαστικό αυτό το τράβα-τράβα. Η διαδικασία κράτησε τυπικά 40λεπτά, εμένα όμως μου φάνηκαν 40ώρες!.
Και μετά αυτή η αίσθηση ότι κάτι γίνεται μέσα στο στόμα σου, κάτι υπάρχει και δεν ξέρεις και μπιαχ! Και δωστου αντιβίωση, και παυσίπονα, και άντε να μην πω τι άλλο.
Τελος πάντων το έκανα, τα δύσκολα πέρασαν, θα πάω αύριο να μου κόψει και τα ράμματα και τέλος με αυτό.
Το κουστουμάκι 600 €, με γεια μου.

Και λέω μετά. Αφού το ένα το δύσκολο το έκανες, δεν κάνεις τώρα και το άλλο? Και θα πάω και στο γυναικολόγο. Την Τετάρτη. Εκλεισα και το ραντεβού για να με δεσμεύσω. Θα το κάτσω πάλι, θα πάρω μια βαθειά ανάσα και θα ξεμπερδέψω.
Το κουστουμάκι: άγνωστο ακόμα. Ελπίζω με 100€ αν όλα είναι καλά και δεν προκύψει τίποτα.

Ε μετά έχεί μείνει το εύκολο. Οφθαλμιάτρος. Η μυωπία παρεάκι με τον αστιγματισμό μάλλον αυξάνει και παέι. Σε ποιά ηλικία σταμματάει επιτέλους αυτή η μυωπία να μεγαλώνει? Ξερει κανείς να μου πει? 32 χρονών έχω φτάσει. Σε λίγο θα αρχίσει και η πρεσβιοπία (αυτο έτσι γράφεται?), έχουμε και τον καταράχτη. Πρέπει να σταμματήσει το ένα για να αρχισει το άλλο.
Το κουστουμάκι: πολλά φαντάζομαι. Όχι τόσο για τον γιατρό, όσο για τα γυαλιά. Γιατί το θές το καλό σου το γυαλί, με τον ωραίο τον σκελετό και τα φιμέ τζάμια. Να είναι λεπτά, αν μην χαράζουν, αν μην φαίνεται και η διαφορά της μυωπίας στα μάτια.

Και για επιδόρπιο, να χτυπήσω και μια εξετασούλα αίματος να δούμε πως πάνε και τα υπόλοιπα. Σίδηρα, αιματοκρίτες, ζάχαρα, σκατά, φατά.


Καλά που έρχεται και το πάσχα και θα πάρουμε το δώρο, γιατι με βλέπω με καταναλωτικό από την Ζούρομπανκ (που έλεγε και ένας κρητικός)
Αχ, θα μου τα φάνε οι γιατροι!

Καλημέρες.

Ψυχική Ισορροπία!

Την είχα γνωρίσει πρίν από τέσσερα χρόνια, καλοκαίρι. Αδερφή μιας φίλης μου, που βρεθήκαμε να κάνουμε όλοι μαζί διακοπές. Καλό κορίτσι, χαρωπό. Αυτό που λένε ότι «ο καλός ο άνθρωπος φαίνεται απο τη φάτσα». Παντρεμένη, ήταν μαζί μας και ο άντρας της. Ωραίο ζευγάρι και πολύ αγαπημένο. Θυμάμαι το γέλιο της. Πολύ παιδικό. Θυμάμαι και το χιούμορ της. Κάποια στιγμή εκεί που λιαζόμασταν στην παραλία είχαμε πιάσει κουβέντα για τα κιλά και λέει : «εγώ όταν παντρεύτηκα είχα αδυνατίσει πάρα πολύ. Και ο άντρας μου όταν με γνώρισε ήμουν αδύνατη, ε μετά άρχισα το φαί και πάχυνα» και γυρνάει όλο νάζι στον άντρα της «πάντως αγάπη μου, δεν έχεις παράπονο, με έχεις δει να μεγαλώνω να «αναπτύσομαι».
Την πέτυχα μετά από 1,5 χρόνο πάλι στα γενέθλια της φίλης μου. Το ίδιο γελαστό κορίτσι.
Μετά τα χριστούγεννα η φίλη μου, μου είπε οτι η αδερφή της δεν είναι καλά. Ηταν έγκυος και το έχασε το μωρό. Είχε στενοχωρηθεί πολύ. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο (δεν το έχω περάσει και δεν μπορώ να ξέρω τον πόνο), αλλά υπάρχει και το θετικό, ότι είναι μια χαρά στην υγέια της και αυτή και ο άντρας της, ότι ήταν μια κακή στιγμή και φυσικά μπορούν να κάνουν όσα παιδιά θέλουν.
Λίγες μέρες μετά έγινε μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση στον άντρα της, αλλά έπρεπε να μετακομίσουν σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη. Η φίλη μου έλεγε οτι η αδερφή της δεν το έχει πάρει και πολύ καλά, αλλά για το χατήρι του άντρα της, και επειδή καταλαβαίνει ότι είναι μεγάλη ευκαιρία, θα δεχόταν να φύγουν.
Βρήκαν το σπίτι, έγινε η μετακόμιση, και κάθε φορά που ρώταγα την φίλη μου πως είναι η αδερφή της, την έβλεπα προβληματισμένη. Δεν μπορούσε να το συνηθίσει, έκλαιγε συνέχεια, ένιωθε και τύψεις απέναντι στον άντρα της, δεν έτρωγε καθόλου, γενικά δυκολευόταν πολύ. Διέκρινα μια υπερβολή στην αντίδραση της αλλά οκ, ο κάθε άνθρωπος τις αλλαγές τις «σηκώνει» με τον δικό του τρόπο.
Πρίν από δυο εβδομάδες έμαθα ότι είχε πάθει κρίση υστερίας, χτυπιόταν και δεν μπορούσαν να την συνεφέρουν. Οι γιατροί έδωσαν φάρμακα και συνέστησαν ηρεμία.
Προχθές έμαθα ότι την πήγε ο άντρας της, την πήγε στο νοσοκομείο της πόλης που βρίσκονται γιατί έπαθε πάλι κρίση και αυτή την φορά οι γιατροί είπαν ότι έχει πάθει κατάθλιψη και έχει τάσεις αυτοκτονίας.
Η φίλη μου έκλαιγε συνέχεια. Είχα τρομάξει πολυ, και συνέχεια έλεγε «γιατί μας συνέβη αυτό? Γιατι?»
Εφυγαν οικογενειακώς και πήγαν να την παρουν για να ερθει στην Αθήνα. Εχουν πάει σε πολλούς γιατρούς, ψυχιάτρους, ψυχολόγους, παντού. Ευτυχώς οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, η κοπέλα δεν είναι τρελλή, ζορίστηκε όμως πολύ και έσπασε.

Έχω σοκαριστεί. Δεν το χωράει ο νους μου. Το ξέρω ότι σε όλους μπορεί να συμβεί αυτό. Η μάλλον η ψυχική υγεία και ισορροπία είναι πολύ ευαίσθητη και έυκολα ανατρέπεται. Ξέρω επίσης ότι αυτά δεν συμβαίνουν «ξαφνικά». Συσσωρεύονται μέσα μας και σε κάποια αφορφή ξεσπάνε.
Θέλει φροντίδα και η ψυχή μας ρε γαμώτο. Να την γλυκαίνουμε, να την προσέχουμε, να την ακούμε και να την σεβόμαστε.

Ελπίζω να της πάνε καλά τα πράγματα από εδώ και πέρα. Σίγουρα θέλει πολυ χρόνο και πολύ δουλειά με τον εαυτο της για να ησυχάσει και να τακτοποιήσει μέσα της αυτό που την βασανίζει, αλλά είμαι αισιόδοξη ότι θα βρει την δυναμη και θα το κάνει.

Είναι δυσκολο πολύ, πρωταθλητισμός, αλλά αξίζει όσο τίποτα άλλο!

Παραιτούμαι

Παραιτούμαι.
Κουράστηκα να ψάχνω αφορμές για να μιλήσουμε.
Κουράστηκα να τσεκάρω τηλέφωνα μήπως και πάρεις.
Κουράστηκα να σε σκέφτομαι και να ελπίζω.
Κουράστηκα να κάνω ότι δεν με ενοχλεί.
Κουράστηκα να μετράω μέρες και να υπολογίζω πότε μπορεί να σε πετύχω.
Κουράστηκα να φτιάχνω ιστορίες που θα σου πω όταν σε δω.
Κουράστηκα να σε ονειρεύομαι.
Κουράστηκα την σιωπή.
Κουράστηκα την αναμονή.
Κουράστηκα να ψάχνω τι κάνω λάθος.
Κουράστηκα να δικαιολογώ.
Κουράστηκα να ψάχνω τρόπους για να σε φέρω σε μένα.
Κουράστηκα να διακρίνω αυτή την θλίψη στα μάτια μου.
Κουράστηκα να είμαι ασυνεπής απέναντι μου.
Κουράστηκα να στέκομαι και να περιμένω.
Κουράστηκα να με βλέπω να κουράζομαι.


Κάπου εδώ γυρνάω πλάτη, κάπου εδώ κάνω δύο βήματα μπροστά και κάπου εδώ σηκώνω το χέρι και σου γνέφω.

«...και δεν θα πιω άλλο νερό αν δεν το βρω σε ποταμό.....»

οι Δευτέρες είναι μπαμπέσικες!

Δεν τις μπορώ τις Δευτέρες.
Έχουν μια νύστα, μια δυσκολία, μια θολούρα.

Έχω και μια αναστάσωση, σαν κάτι να έρχεται, σαν κάτι να είναι να συμβεί, που να χαλαρώσω δεν μπορώ.

Κοιμήθηκα και με δύο μαξιλάρια και ξύπνησα με ένα ωραιότατο πιάσιμο στο σβέρκο, μούρλια.
Έχω και κάτι πόνους στη μέση λόγο γυναικολογικών δυσκολιών.
Θα πάω να βγάλω και τους φρονιμίτες μου αυτή την εβδομάδα.
Θα πάω και σε ένα σεμινάριο στου διαόλου αύριο.

Αντε βρε και καλή μας εβδομάδα!!!

Απόκριες 2008

Κούλουμα. Ακου κούλουμα. Εχει πλάκα αυτη η λέξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν οι απόκριες.. Οταν ήμουν μικρούλα δεν είχα καλύτερο. Αλλά δεν ξέρω, όσο μεγάλωνα (γιατι έχω αποφασίσει να τον σταμματήσω εδώ τον χρόνο. Δεν θα μεγαλώσω άλλο πάει και τελείωσε) τόσο λιγότερο τις συμπαθούσα και τις απέφευγα.

Αλλά φέτος ήταν προφανώς η χρονιά μου. Ήμουν καλεσμένη σε 2 πάρτυ και τα δύο φυσικά αποκριάτικα. Και ναι μπορεί να μην μου αρέσει να ντύνομαι, αλλά αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο είναι να το παίζω ξενέρωτη και να πηγαίνω κυριλέ σε μασκέ πάρτυ. Ετσι λοιπόν αφού αποφάσισα ότι θα πάω και στα δυο (καλά δεν μου πήρε και πολύ χρόνο) μόλις έπεσε η πρόταση, πέταξα την σκούφια μου και σκεφτόμουν το ντύσιμο.

Και εντάξει για το πρώτο πάρτυ δεν είχα πρόβλημα γιατι δεν είχε θέμα συγκεκριμένο. Έλα όμως που το δεύτερο είχε θέμα. Επρεπε λέει να φοράμε κάτι που να έχει σχέση με ερωτικό-σεξουαλικό περιεχόμενο.

Στο πρωτο έβαλα την ποδιά της μαγειρικής. Αλλά όχι μια ποδιά ότι να’ναι. Πολυ ψαγμένη ποδιά. Την είχα φέρει από την Βαρκελώνη. Είναι πορτοκαλι με φραμπαλά κόκκινο με άσπρο πουά γύρω-γύρω, και στην μέση απεικονίζει έναν ταύρο που κάνει να γλυκά μάτια σε μια ταυρίνα. Έχει πολύ γέλιο. Έδεσα και δυο ξύλινες κουτάλες στο λαιμό και τις έκανα κολιέ και στο κεφάλια έβαλα φύλλα από πορτοκάλι.α. Ήμουν τυχερή που δεν είχαν επάνω τίποτα ζουζουνάκια να κουβαλάω τώρα δάκους και μουχρίτσες. Σούπερ τα περασα, τρελλό χορό και πολύ γέλιο.

Αλλά νομίζω ότι στο δεύτερο πάρτυ έκανα την διαφορά. Και είμαι πολυ περήφανη γιατί η σκέψη ήταν απλή αλλά τέλεια. Για άλλη μια φορά θαύμασα την φαντασία και την πρακτικότητα μου. Το ντύσιμο δεν έκανε την διαφορά. Τα αξεσουάρ όμως? Πήρα δυο προφυλακτικά, τα γέμισα βαμβάκι και τα έκανα σκουλαρίκια. Έπεσε πολύ γέλιο. Πολύ καλό και αυτό το πάρτυ, που πέρα από χορό, γέλιο και αλκόολ, είχε και καλό φαγητό. Τα συγχαρητήρια στο σεφ.

Καθαρή Δευτερα. Αλλη πίκρα αυτή. Μια μιζέρια και μια άρνηση είχα πάντα. Ασε που το φαί μου φαίνεται αθλιο. Δεν μου αρέσει τίποτα από τα γνωστά. Φέτος όμως χωρίς να γίνει κάτι εξαιρετικό πέρασα πολύ καλά. Πήρα τα κορίτσια και βρεθήκαμε με μια άλλη παρέα στις γειοτονιάς μου το πάρκο που ο δήμος μοίραζε αυτές τις βλακείες, πολύ κρασί και πολύ καλή ζωντανή μουσική. Τελικά με τα πολλά το στήσαμε το γλεντάκι μας Μέχρι και χαρταετό ήθελα να πετάξω φέτος , όχι ότι ξέρω πως τον πετάξω, αλλά θα έπεφτε πολυ γέλιο και θα άξιζε τον κόπο.

Νομίζω τελικα ότι φέτος οι απόκριες μου πήγαν μια χαρά. Αντε βρε και του χρονου.

Τα "δεν ξέρω" μου

Τον τελευταίο καιρό έπιανα τον εαυτό μου να λέει συχνά το «δεν ξέρω». Πολύ όμως. Σε σημείο που είχα αρχίσει να ανησυχώ. Και να νιώθω αδυναμία που δεν ήξερα. Και εχθές άκουσα από ενα πρόσωπο που πολύ εκτιμώ και σέβομαι, να λέει σε μια κοπέλα. «Γιατι πρέπει να τα ξέρεις όλα? Ποιός σου το έχει επιβάλλει αυτό? Οτι ντε και σώνει πρέπει να ξέρεις. Πρόσεχε κούκλα μου γιατί αυτό ειναι μεγάλη σκλαβιά»

Το χαμόγελο βγήκε αβίαστα. Οχι ρε πούστη μου δεν ξέρω. Για πολλά δεν ξερω. Και προσπαθώ να μάθω, και μια το χάνω και μια το βρίσκω. Και είναι ωραίο να νιώθεις ότι κάνεις καινούρια βήματα. Σε όποια ηλικία και να είσαι. Και είναι ωραίο να αλλάζεις οπτικές γωνίες. Τα απόλυτα πράγματα δεν βοήθησαν κανέναν. Τουλάχιστον όχι εμένα. Και να αλλάζεις θέση είναι ωραίο. Όσο είμαι πίσω σου βλέπω μονο την πλάτη και φαντάζομαι και θυμώνω. Αν όμως σηκωθώ και έρθω μπροστά σου τότε θα δω ένα χαμογελαστό παιδί και μπορεί να μου αρέσει.

Σκέφτομαι ανθρώπους που έχω γνωρίσει και μου βγάζουν αυτό το «ξέρω πολλά εγώ, εμένα που με βλέπεις έχω περάσει...» και είναι πολλοί. Δεν με θυμώνουν, δεν πειράζει, δεν φταίνε αυτοί. Είναι που δεν ξέρουν!

Καλημέρες

Ένα σ'αγαπώ μπλεγμένο σε νότες

Οταν διάβασα την πρόσκληση της αγαπημένης μου Φαιης για καινούριο παιχνιδάκι με τραγούδια χάρηκα. Η μουσική αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, και μου φάνηκε αρχικά έυκολο. Μετά κόλλησα. Δεν ήξερα ποιό να πρωτοβάλω. Τελικά διάλεξα αυτό που μου ήρθε πρώτο.

Το παιχνίδι παίζεται ως εξης:

Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’αγαπώ στον-ην σύντροφό σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά. Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτεχνές ή γκρουπς, βάζεις ό,τι σε εκφράζει περισσότερο.

Τα τραγούδια λοιπόν είναι...

Παρε με στ'όνειρο

Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
άλλο πρωί να μη με βρει
στον άδειο κόσμο τον επάνω
σ' αυτή την άδικη ζωή

Πάρε με στ' όνειρο μαζί σου
κοντά σου να ξενιτευτώ
πόσο ν' αντέξω παραπάνω
της μοναξιάς τον πυρετό

Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα

Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια,
να ταξιδέψω εκεί που πας
στα μυστικά σου μονοπάτια,
που χρόνια μόνος περπατάς

Δώσ' μου του ονείρου σου τα μάτια,
θέλω να ξέρω αν μ' αγαπάς
ή μήπως μου κρατάς γινάτια,
όταν σε κάνω και πονάς.

Αχ πως σ' αγαπώ για να πιστέψεις τι να πω
Πως είναι ο κόσμος αδειανός χωρίς εσένα
πως είναι η νύχτα μια πληγή χωρίς εσένα
πως είναι μαύρη η ζωή χωρίς εσένα

Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου & Αλκίνοος Ιωαννίδης ( Ντουέτο)

και.....


Πες μου αυτά που αγαπάς

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώκι
όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

παρακαλώ ο λόγος στους.... κότσιφα, ιφιγένεια, άρης


ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!