Ψυχική Ισορροπία!

Την είχα γνωρίσει πρίν από τέσσερα χρόνια, καλοκαίρι. Αδερφή μιας φίλης μου, που βρεθήκαμε να κάνουμε όλοι μαζί διακοπές. Καλό κορίτσι, χαρωπό. Αυτό που λένε ότι «ο καλός ο άνθρωπος φαίνεται απο τη φάτσα». Παντρεμένη, ήταν μαζί μας και ο άντρας της. Ωραίο ζευγάρι και πολύ αγαπημένο. Θυμάμαι το γέλιο της. Πολύ παιδικό. Θυμάμαι και το χιούμορ της. Κάποια στιγμή εκεί που λιαζόμασταν στην παραλία είχαμε πιάσει κουβέντα για τα κιλά και λέει : «εγώ όταν παντρεύτηκα είχα αδυνατίσει πάρα πολύ. Και ο άντρας μου όταν με γνώρισε ήμουν αδύνατη, ε μετά άρχισα το φαί και πάχυνα» και γυρνάει όλο νάζι στον άντρα της «πάντως αγάπη μου, δεν έχεις παράπονο, με έχεις δει να μεγαλώνω να «αναπτύσομαι».
Την πέτυχα μετά από 1,5 χρόνο πάλι στα γενέθλια της φίλης μου. Το ίδιο γελαστό κορίτσι.
Μετά τα χριστούγεννα η φίλη μου, μου είπε οτι η αδερφή της δεν είναι καλά. Ηταν έγκυος και το έχασε το μωρό. Είχε στενοχωρηθεί πολύ. Φαντάζομαι ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο (δεν το έχω περάσει και δεν μπορώ να ξέρω τον πόνο), αλλά υπάρχει και το θετικό, ότι είναι μια χαρά στην υγέια της και αυτή και ο άντρας της, ότι ήταν μια κακή στιγμή και φυσικά μπορούν να κάνουν όσα παιδιά θέλουν.
Λίγες μέρες μετά έγινε μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση στον άντρα της, αλλά έπρεπε να μετακομίσουν σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη. Η φίλη μου έλεγε οτι η αδερφή της δεν το έχει πάρει και πολύ καλά, αλλά για το χατήρι του άντρα της, και επειδή καταλαβαίνει ότι είναι μεγάλη ευκαιρία, θα δεχόταν να φύγουν.
Βρήκαν το σπίτι, έγινε η μετακόμιση, και κάθε φορά που ρώταγα την φίλη μου πως είναι η αδερφή της, την έβλεπα προβληματισμένη. Δεν μπορούσε να το συνηθίσει, έκλαιγε συνέχεια, ένιωθε και τύψεις απέναντι στον άντρα της, δεν έτρωγε καθόλου, γενικά δυκολευόταν πολύ. Διέκρινα μια υπερβολή στην αντίδραση της αλλά οκ, ο κάθε άνθρωπος τις αλλαγές τις «σηκώνει» με τον δικό του τρόπο.
Πρίν από δυο εβδομάδες έμαθα ότι είχε πάθει κρίση υστερίας, χτυπιόταν και δεν μπορούσαν να την συνεφέρουν. Οι γιατροί έδωσαν φάρμακα και συνέστησαν ηρεμία.
Προχθές έμαθα ότι την πήγε ο άντρας της, την πήγε στο νοσοκομείο της πόλης που βρίσκονται γιατί έπαθε πάλι κρίση και αυτή την φορά οι γιατροί είπαν ότι έχει πάθει κατάθλιψη και έχει τάσεις αυτοκτονίας.
Η φίλη μου έκλαιγε συνέχεια. Είχα τρομάξει πολυ, και συνέχεια έλεγε «γιατί μας συνέβη αυτό? Γιατι?»
Εφυγαν οικογενειακώς και πήγαν να την παρουν για να ερθει στην Αθήνα. Εχουν πάει σε πολλούς γιατρούς, ψυχιάτρους, ψυχολόγους, παντού. Ευτυχώς οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, η κοπέλα δεν είναι τρελλή, ζορίστηκε όμως πολύ και έσπασε.

Έχω σοκαριστεί. Δεν το χωράει ο νους μου. Το ξέρω ότι σε όλους μπορεί να συμβεί αυτό. Η μάλλον η ψυχική υγεία και ισορροπία είναι πολύ ευαίσθητη και έυκολα ανατρέπεται. Ξέρω επίσης ότι αυτά δεν συμβαίνουν «ξαφνικά». Συσσωρεύονται μέσα μας και σε κάποια αφορφή ξεσπάνε.
Θέλει φροντίδα και η ψυχή μας ρε γαμώτο. Να την γλυκαίνουμε, να την προσέχουμε, να την ακούμε και να την σεβόμαστε.

Ελπίζω να της πάνε καλά τα πράγματα από εδώ και πέρα. Σίγουρα θέλει πολυ χρόνο και πολύ δουλειά με τον εαυτο της για να ησυχάσει και να τακτοποιήσει μέσα της αυτό που την βασανίζει, αλλά είμαι αισιόδοξη ότι θα βρει την δυναμη και θα το κάνει.

Είναι δυσκολο πολύ, πρωταθλητισμός, αλλά αξίζει όσο τίποτα άλλο!