Χρωστάω

Να ξαπλώνω στα ζεστά, να σηκώνω τα πόδια και να τυλίγομαι με το πάπλωμα.

Να το κάνω φάκελο και να κλείνομαι μέσα.

Σαν γράμμα, σαν δώρο... που περιμένει κάποιον να το ανοίξει.


Με προσοχή μην σπάσω

Με ηρεμία μην τρομάξω

Με αγάπη μην πονέσω


Ξέρεις......

Δεν τα αντέχω όλα,

Δεν τα μπορώ όλα,

Δεν τα σηκώνω όλα.

Αυτό το βλέμμα που είναι κοφτερό και δυνατό, όταν σβήνει το φώς γίνεται παιδικό και φοβισμένο....


Αυτό το οριο που μπαίνει κάθε πρωί, όταν νυχτώνει...σαν να μην υπάρχει πια είναι.

Αυτή η δύναμη... σαν να λιώνει είναι, και η ανάγκη ξεφυτρώνει τεράστια, αγριεμένη, αγενής και φωνάζει, ουρλιάζει... ρωτάει, απαιτεί.

Την κοιτάω, χαμηλώνω τα μάτια, τι να της πω, πως να της το πω, αφού δεν ξέρω ακόμα. Αυτό συνέχεια της λέω.

Την φοβάμαι ομως γιατι η υπομονή της αρχίζει να εξαντλείται. Τελευταί έρχεται συχνότερα, και απαιτεί.

Σαν τοκογλύφος..... «μου χρωστάς» φωνάζει...

«το ξέρω, δεν μπορώ τώρα, προσπαθώ αλλά δεν μπορώ τώρα» λέω δειλά

«δεν έχω άλλη υπομονή, βαρέθηκα να σε περιμένω, όλο χρόνο μου ζητάς, χρόνο, δεν έχω πολυ χρονο...»

«μα, βλέπεις κάνω ό,τι μπορώ... τι άλλο να κάνω πια»

« να με βάλεις σε προτεραιότητα... ακούς? ΑΚΟΥΣ?»