Αδερφή Εκ Φιλίας.

-Ε: Το Καραντί, το καραντί θα μας μπατάρει...Εθνική, στα 19, και να τρέχουμε με 200 χλμ/ώρα έτσι, επειδή μας ήρθε να δούμε πώς είναι να τρέχεις με 200.

-L: Το Καραντί μου θυμίζει τα νιάτα μας, στο πατρικό σου σπίτι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με χαμηλά φώτα, λίγες κουβέντες και πολλές πολλές σκέψεις. Και λαχτάρα πολύ, να τα ζήσουμε όλα...

-Ε: Χαμηλά φώτα...Γερμανία. Καιρός άσχημος, να βρέχει και να φυσάει διαολεμένα, κι ένα παράθυρο. Να παίζει το a board de l' aspasia και το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα, με το φως των κεριών να μαλακώνει το σκληρό βλέμμα της στιγμής.

-L: Εγώ πάλι λέω να σβήσω τα φώτα και να ανάψω το τζάκι. Να πάρω τηλέφωνο μια ψυχή που μένει τρια πατώματα πιο κάτω και να πω: "κερνάω ποτάκι είσαι;". Με το μπουκάλι αγκαλιά να κοιτάμε το τζάκι, να πίνουμε και να λέμε...... τα πάντα!

-Ε: χτύπημα κάτω απ΄την ζώνη είναι αυτό τώρα!! Τι βραδυά θεέ μου κι εκείνη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τζάκι, καπνός, νύχτα, ουίσκυ, και ατελείωτες ώρες... εκ βαθέων. Αν μπορούσα να ορίσω χρονικά την στιγμή που σε ένιωσα, που σε ένιωσα δικό μου άνθρωπο εννοώ, θα ήταν εκείνο το βράδυ. Κάτι άλλαξε εκείνο το βράδυ, κάτι πήρε ανάσα και άρχισε να ζει...

-L: Ετσι και για μένα. Κάτι "άνοιξε" εκείνο το βράδυ! Η καρδιά μου, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, και τόσα ακόμα. Θύμισες πολλές ρε φιλενάδα, πολλές. Κάτσε να δεις τώρα τί άλλο μου ήρθε στο νου. Φροντιστήριο αγγλικών στο κέντρο, και στη διαδρομή να συζητάμε πώς θα είναι το σπίτι που θα μένουμε μαζι. Θυμάσαι; Το δικό σου δωμάτιο μαύρο και το δικό μου... ροζ;
-Ε: Φροντιστήριο Αγγλικών...Χριστέ μου...Θυμάσαι εκείνο το απόγευμα, στην Κάνιγγος, που είχανε στήσει μπλόκο οι κλούβες των ΜΑΤ γιατί είχαν βάλει φωτιά στην μέση του δρόμου οι αναρχικοί και πετάγανε μολότωφ; Με τράβαγε, η φωτιά με τράβαγε, μια έλξη ακατανίκητη, ήθελα να πάω μαζί τους, ήθελα να ενωθώ κι εγώ με τους ανθρώπους με τα μαύρα. Αλλά ήσουν εσύ εκεί, να μου λες "Φαίη, φοβάμαι, πάμε, δεν είναι για μας". Θά' χα πάει, αν δεν ήσουν εσύ, θα είχα ενωθεί με τους ανθρώπους με τα μαύρα, θα το είχα ξεχάσει το ροζ...

-L: Αυτό όχι δεν το θυμάμαι... γαμώτο και για την μνήμη μου είμαι περήφανη. Μου αρέσει όμως που το θυμάσαι εσύ! Πρίν απο μια ώρα περίπου στο τραπέζι θυμηθήκαμε την ΤΑΡΑΤΣΑ!!! Αν είχε στόμα αυτή η ταράτσα... Ξέρεις τί θυμάμαι έντονα; Να σε παίρνω τηλέφωνο ή εσύ και να λέμε: "δεν είμαι καλά" και να ακούς τον εαυτό σου ή εσένα να λέει "σε δυο λεπτά πάνω". Δεν χρειαζόντουσαν εξηγήσεις ή δεν έχω χρόνο τώρα. Όλα σταματάγαν και η ανάγκη ήταν να βρεθείς σε δυο λεπτά στην ταράτσα.

-Ε: Ο μόνος λόγος που δεν μ΄έχει ρουφήξει ακόμα ο κόσμος, που δεν έχω παραδοθεί αμαχητί στα θέλγητρα τού να ζήσω την ζωή μου ανά τον πλανήτη, είναι αυτός. Έχω μέσα μου μια ταράτσα, μια ταράτσα με πτητικές ικανότητες και ιδίων χαρακτηριστικών ανεμόσκαλα που λέει και η Χνουδένια. Μια ταράτσα που κρατάει το μέσα μου ζωντανό και με ζεσταίνει.

-L: Εγώ πάλι θα έλεγα... ένα παιδί στην ταράτσα. Που θα ξεκινήσει με την πλάτη στον τοίχο γιατί φοβάται το ύψος, και σιγά - σιγά, πολύ σιγά στο δικό του χρόνο και με τον δικό του τρόπο, θα κανει βήματα μπροστά και λίγα πίσω...... θα φτάσει στα κάγκελα, και αντί να κοιτάξει κάτω και να φοβηθεί, θα στρέψει το βλέμμα στη θέα. Θα πάρει μια βαθεια ανάσα και θα γελάσει πολύ. Με την ψυχή του όμως. Θα γελάσει μέχρι δακρύων.

-Π:Συγνώμη ρε παιδιά... αλλά εγώ θυμηθηκα μια ατάκα από μια ταινία του Λαζόπουλου που ένας τύπος περιπλανιέται στην πόλη, είναι χάλια γιατί ένας γαμάτος τύπος του έχει φάει την γκόμενα, κάποια στιγμή καταφέρνει να παντρευτεί μια γυναίκα που και αυτην του την έχει φάει ένας άλλος, και καταλήγει με έναν "θεραπευτή" να είναι σε μια ταράτσα και να φωνάζει δυνατά για να εκτονωθεί "ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" και ακούει μια φωνή "Δεν είσαι ο μόνος!"

-Ε & L : ΣΚΑΣΕ! Χαλάς την ατμόσφαιρα λέμε!

-Ε: Αυτό το παιδί, είμαι εγώ ή εσύ;
-L: Και οι δυο.
-Ε: Τίποτα πιο δυνατό απ΄το γέλιο ε;

...

-Ε : Φωτιά.
- L: Κρατάω το γέλιο. Το παιδικο και, γιατί όχι, αυτό που λένε "χαχανίζω". Να όπως εχθές που γίναμε πάλι για λίγο παιδιά. Τρεις γαιδούρες σε ένα χωριό στην Σκωτία να παίζουν ΓΚΟΛΦ. Καλά, η αλήθεια είναι ότι στο γάμο του καραγκιόζη παίζαμε αλλά ήταν ωραία μωρέ.

-Ε : Με σένα παρεάκι, μπορώ. Αφήνομαι, ημερεύω, βγάζω την παιδούλα και δεν με νοιάζει, απεναντίας, το καταχαίρομαι. Χμμ..βασικά,και χωρίς εσένα μπορώ, αλλά δεν είναι το ίδιο γαμώτο! (ευτυχώς :p).

Όμωςςςς... το ένα μάτι το είχα καρφωμένο στην μαρίνα και τα ιστιοπλοικά που σκίζανε το νερό.

Θα σε πάω βόλτα, θα δεις!

-L: Αυτό λίγο σαν απειλή ακούστηκε !!

-Ε: α γαμήσου :p

-L: οκ,αν γίνεται παρακαλώ με έναν ψηλό, μελαχρινό με γαλάζιο μάτι... αααααχ γαμώτο, δυσκολεμένη ήρθα (θυμάσαι την ατάκα στην παμπ, την πρώτη μέρα που σου λέω "έχω κάνει μαλακία", και με κοίταξες με αυτό το γαμάτο βλεμματάκι που σκοτώνει και λές "ωχ, γιααααα λέγε" ...... και θα σε αφήσω με γεμάτη ψυχή!. Αν και δεν σε χόρτασα, αλλά εντάξει μην είμαι αχάριστη. Όχι, θα είμαι, γιατί; Θέλω να γυρίσεις ρε φιλενάδα. Μου λείπεις ώρες και φορές πολύ, και το τηλέφωνο κάπως μαλακώνει την απόσταση,... αλλά δεν είναι το ίδιο. Θέλω να βλέπω και το βλέμμα αυτό, θέλω να παίρνω και την αγκαλιά.

(μισό να μαζέψουμε την Ε. από το πάτωμα, έλιωσε ξαφνικά και δεν μπορεί)

-Π : 'Αγριο πραμα η μοναξιά, ε; Και η προσπάθεια....
Και καμιά φορά βοηθάει και η Άννα Γούλα να κάνουμε πως είναι οκ...


-Ε : ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΡΕ! ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΜΑΘΑ! Ού να μου χαθείς, έχε χάρη που...άντε τώρα!!!

-L: Εγώ παλι έχω να δηλώσω ότι όταν φύγατε είσασταν μια χαρά κορίτσια, με το επίπεδό σας ( τα ροκ η μια και τα ρεμπετικα η άλλη ) και τώρα μου έχετε καταντήσει σκυλάδικο στην Εθνική!

- E : (γκουχ γκουχ... το παραπάνω θα σβηστεί μετά στο editing)

-Ε : Εν κατακλείδι, ντάξει, δεν τρέχει και τίποτα. Σιγά τα ωά δηλαδής. Και στον Δία να πάω, και παιδιά με πράσινο δέρμα και κεραίες να κάνω, τούτο δω δεν θα πεθάνει. Θα αλλάξει σίγουρα, αλλά να πεθάνει...μπαααααααα, δεν παίζει. Ρε δεν σ΄αφήνω να μ άφήσεις λέμε, και για να χρησιμοποιήσω την έκφραση που μού' μαθες εσύ...Σε κουβαλάω μέσα μου! :D

-L:................... ΑΦΕΤΗΡΙΑ για μένα είσαι και πώς να το πω, κέντρο, στίγμα. Που ξέρω να γυρίσω αν χρειαστεί, ή απλά να ρίξω ένα βλέμμα και όλα .... σαν να αλλάζουν οπτική είναι...

Μια παρτίδα τάβλι...

“Αέρα νασαι τιμωρός, νασαι και παιχνιδιάρηςκι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, ναρθεις να μου την πάρεις....”

Όταν ακούω αυτό το τραγούδι γεμίζω απο εσένα, σηκώνω το βλέμμα και σαν να σε βλέπω είναι.


Μια παρτίδα τάβλι, ένα φιλί, ένα γέλιο σου, και στο ράδιο να παίζει τον «παλιατζή».

Μόνο αυτά θα ήθελα. Αυτά.

Να σε κερδίσω στο τάβλι, για να δω το καμάρι σου στο βλέμμα.

Που η κόρη έχει γίνει τόσο καλή σαν τον μπαμπά.


Όλα τα υπόλοιπα τα λέμε.

Σου μιλάω και ακούς, το ξέρω.

«Έχω άνθρωπο σκιά μου τόσο δίπλα τόσο μακριά μου. έχω άνθρωπο δικό μου φύλακα και άγγελό μου»



Τέσσερα χρόνια πέρασαν γρήγορα........

Είναι που είμαι μικρό και δεν καταλαβαίνω?

Σκηνή 1η

Μια Παρασκευή βράδυ, ειμαι σε ένα μπαράκι με παρέα. Είδος παρέας: κορίτσια, αριθμός παρέας: τρείς. Χορεύουμε και περνάμε μια χαρα. Κάποια στιγμή έρχεται ενας νεαρός και κρατάει ένα δίσκο με πέντε σφηνάκια. Μας τα προσφέρει και συστηνόμαστε με τα δυο αγόρια. Με πλησιάζει ο ένας εκ των δυο, πιάνουμε την κουβέντα και λέμε ό,τι μπορούν να πουν δυο άνθρωποι που μόλις γνωριστήκανε. Με τι ασχολείται ο καθένας, που μένει, τι ζώδιο είναι (σοβαρές κουβέντες), και γενικά μιλάμε περίπου 1 ώρα. Έπρεπε να φύγει όμως γιατι την επόμενη δούλευε. Μου ζήτησε το τηλέφωνο επίμονα και μου τόνισε (λέγοντας μου τρείς φορές), ότι θα με πάρει την επόμενη τηλέφωνο να πάμε για καφέ, γιατί πολύ χάρηκε που με γνώρισε, και τα σχετικά.

Η ιστορία τελειώνει: Δεν πήρε ποτέ!

Σκηνή 2η

Μια άλλη Παρασκευή, σε κάποιο άλλο μπαράκι, με την γνωστή παρέα. Μας πλησιάζει μια άλλη παρέα από τρεις άντρες. Πιάνουμε την κουβέντα και λέμε πάλι τα γνωστά.
Στην μια φίλη εκδηλώνεται αμφότερο ενδιαφέρον από τον έναν νεαρό Σ. Χορεύουνε, μιλάνε, γελάνε, περνάνε μια χαρά.
Εγώ έχω πιάσει την κουβέντα με τον άλλο νεαρό Α.
Μετά από τρεις ώρες, τα αγόρια φεύγουν. Ο Σ ζητάει το τηλέφωνο από την φίλη μου, και ο Α το δικό μου.

Την επόμενη μέρα η φίλη μου λαμβάνει ένα πολυ γλυκό μήνημα από τον Σ, με την υπόσχεση (από αυτόν) να βρεθούνε ξανά και σύντομα.

Μετα από δύο μέρες (Κυριακή) δηλαδή και ενώ έχει περάσει ένα βροχερότατο Σαββατο, λαμβάνω το παρακάτω μύνημα από τον Α. «Η βροχή εμπόδισε την συνάντηση μας... επιβάλλεται όμως μια επανάληψη της βραδιάς στις επόμενες ημέρες». Απαντάω αναλόγως αφήνοντας ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι ναι μπορουμε να βρεθούμε.

Η ιστορία τελειώνει: ο Σ και ο Α, δεν φάνηκαν ποτέ ξανά.


Για να μην το κουράζω το θέμα τέτοιες ιστορίες, σε εμένα, σε φίλες και γνωστές έχουν συμβεί πολλάκις (αυτό τώρα έτσι γράφεται?)

Εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιό λόγο.
Γιατί κάποιος σου ζητάει επιμονα το τηλέφωνο (ενώ εσυ ούτε έχεις ζητήσει το δικό του, ούτε του δίνεις το δικό σου με πρωτοβουλία), σου τονίζει οτι θα σε πάρει (ενώ δεν τον έχεις ρωτήσει, άλλωστε δεν έχει νόημα, ο καθένας θα κάνει αυτό που θέλει τελικά), σου στέλνει μύνημα για να δηλώσει παρουσία (ενώ δεν έχεις κάνει το ίδιο, αφήνεις χώρο διακριτικά), και μετάαααααα....ουάου εξαφανίζεται!!!

Τί έχω καταλάβει λάθος?

Αυτό που σε φέρνει κοντα..

Τι είναι αυτό που σε φέρνει κοντά σε έναν άνθρωπο?

- Δεν ξέρω αν εξηγείται, ίσως είναι κάτι μεταφυσικό….πάντως σίγουρα κάτι έχεις δει στον άλλον και σε έχει συγκινήσει πολύ.
- Νομίζω ότι μια σχέση μπορείς να πεις ότι είναι καλή και βαθειά όταν δεν χρειάζονται συνέχεια «υπότιτλοι», όταν δεν νιώθεις ότι πρέπει συνεχεια να εξηγείς.
- Και οι καβγάδες δεν υπάρχουν, γιατι καταλαβαίνεις πότε ενοχλειται ο άλλος και κάνεις πίσω. Διακρίνεις στην ατμόσφαιρα την δυσκολία, και του αφήνεις χώρο. Αργότερα, στο σωστό χρόνο, θα βρεις τρόπο να λυσεις το θέμα.


(απαντήσεις δοσμένες από δυο πενηντά (και κάτι ψιλά) γυναίκες που είναι φίλες και αγαπιούνται πολύ)

Εγώ αυτό που έχω να σου προτείνω "φίλε"...είναι να πας να μου γαμηθείς!

Εχω μείνει άλλαλη, άφωνη δεν εχω λόγια να περιγράψω,το μέγεθος της μαλακίας, της ασυσενοησίας, της συναισθηματικής αναπηρίας. Με ξεπερνάει. Δεν μπορώ να το χωνέψω.
Ενας θυμός και μια αναγούλα στο στομάχι με συντροφεύουν από χθές. ΜΠΙΑΧ!

Δωράκι

Ο κότσιφας μου έκανε ένα δωράκι. Και σαν παιδί και εγώ που τρελαίνομαι για δώρα, το πήρα, το άνοιξα και έπαιξα. Λοιπόν...αγαπημένε μου κότσιφα....ορίστε οι απαντήσεις.

1)Γιατί κλαις?
-Γιατί πονάω

2)Γιατί δεν κλαις?
-Γιατι δεν πονάω αρκετά

3)Που είναι ο βάλτος?
-Όπου τον βάζουμε εμείς

4)Ποιός και που είναι ο δεσμοφύλακας?
-Ο εαυτος μας, και όπως λέει και ο Ψαραντωνης:
«Έχω μια τίγρη μέσα μου,
άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί,
θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό»

5)Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο?
- Όταν κλείνω τα μάτια

6)Περιφρονείς κάτι?
-Την κακή πρόθεση.

7)Θα ερωτευόσουν για πάντα?
- Αν το πάντα μπορεί να υπάρχει....βεβαίως!!!

8)Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης"?
- Γιατί κάποιος θέλει να τα αποκτήσει.

9)Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση?
- Με αφήνει αδιάφορη

10)Do you remember revolution?
- Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιι, για ποιά με πέρασες?

11)Θα ανέβαινες σ'ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου?
- Όχι καλέ , αν το επέβαλε όμως η χαρτού μου, ε ναι τότε θα το σκεφτόμουν σοβαρά.
(μήπως να βγάλω το μπουκαλάκι με το ρακί, γιατί θα χοντρύνει το παιχνιδι, την βλέπω εγώ την δουλειά)

12)Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο?
- Ορίστε?
(οκ θα πιώ το πρώτο, αντε γειά μας)

13)Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου,αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι?
- Όχι θέλω να έχω όλη την εικόνα. Και θα έδιωχνα και όσους μου έκοβαν την θέα.

14)Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο?
-Δεν θέλω πέτρες εγώ. Μονο βοτσαλάκια, και αυτά για να μου θυμίζουν παραλίες και χαρά.

15).........
-Ε ναι καλέ! Τα είπαμε αυτά.

16)Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ'τηναρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών,αν γνωρίζατε οτι ποτέ δεν θασας συλλάβουν?
- Όχι γιατι δεν μου αρέσει η Αχαρνών.


17)Θα σκότωνες τον Μπους,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ? -Με 10 όχι, αν μου τα κάνεις όμως 15, θα αρχίσω σοβαρά να το σκέφτομαι.
(πάμε για το δεύτερο ρακάκι)

18)Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια,αν έβλεπες μέσα τους τααστέρια?
- (οκ θα φύγει όλο το μπουκάλι έτσι όπως πάμε)

19)Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος?
- Όχι καλέ, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λέω να πετάξω εσένα!!!

Σαν ψέμα

Οδηγώντας το πρωί για την δουλειά, σκεφτόμουν την σημερινή μέρα.

Πρωταπριλιά σήμερα, δηλαδή ψέμματα.

Ε λοιπόν το μεγαλύτερο ψέμμα που κάποτε πίστευα ήταν το γνωστό και σε όλους αγαπημένο: « θα τον αλλάξω εγώ, με τον καιρό θα στρώσει, θα καταλάβει»
Γέλασα μόνη μου όσο οδηγούσα, μου φαίνεταί τόσο αστείο πια!

Αντε και καλό μήνα !!!!