Αδερφή Εκ Φιλίας.

-Ε: Το Καραντί, το καραντί θα μας μπατάρει...Εθνική, στα 19, και να τρέχουμε με 200 χλμ/ώρα έτσι, επειδή μας ήρθε να δούμε πώς είναι να τρέχεις με 200.

-L: Το Καραντί μου θυμίζει τα νιάτα μας, στο πατρικό σου σπίτι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με χαμηλά φώτα, λίγες κουβέντες και πολλές πολλές σκέψεις. Και λαχτάρα πολύ, να τα ζήσουμε όλα...

-Ε: Χαμηλά φώτα...Γερμανία. Καιρός άσχημος, να βρέχει και να φυσάει διαολεμένα, κι ένα παράθυρο. Να παίζει το a board de l' aspasia και το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα, με το φως των κεριών να μαλακώνει το σκληρό βλέμμα της στιγμής.

-L: Εγώ πάλι λέω να σβήσω τα φώτα και να ανάψω το τζάκι. Να πάρω τηλέφωνο μια ψυχή που μένει τρια πατώματα πιο κάτω και να πω: "κερνάω ποτάκι είσαι;". Με το μπουκάλι αγκαλιά να κοιτάμε το τζάκι, να πίνουμε και να λέμε...... τα πάντα!

-Ε: χτύπημα κάτω απ΄την ζώνη είναι αυτό τώρα!! Τι βραδυά θεέ μου κι εκείνη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τζάκι, καπνός, νύχτα, ουίσκυ, και ατελείωτες ώρες... εκ βαθέων. Αν μπορούσα να ορίσω χρονικά την στιγμή που σε ένιωσα, που σε ένιωσα δικό μου άνθρωπο εννοώ, θα ήταν εκείνο το βράδυ. Κάτι άλλαξε εκείνο το βράδυ, κάτι πήρε ανάσα και άρχισε να ζει...

-L: Ετσι και για μένα. Κάτι "άνοιξε" εκείνο το βράδυ! Η καρδιά μου, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, και τόσα ακόμα. Θύμισες πολλές ρε φιλενάδα, πολλές. Κάτσε να δεις τώρα τί άλλο μου ήρθε στο νου. Φροντιστήριο αγγλικών στο κέντρο, και στη διαδρομή να συζητάμε πώς θα είναι το σπίτι που θα μένουμε μαζι. Θυμάσαι; Το δικό σου δωμάτιο μαύρο και το δικό μου... ροζ;
-Ε: Φροντιστήριο Αγγλικών...Χριστέ μου...Θυμάσαι εκείνο το απόγευμα, στην Κάνιγγος, που είχανε στήσει μπλόκο οι κλούβες των ΜΑΤ γιατί είχαν βάλει φωτιά στην μέση του δρόμου οι αναρχικοί και πετάγανε μολότωφ; Με τράβαγε, η φωτιά με τράβαγε, μια έλξη ακατανίκητη, ήθελα να πάω μαζί τους, ήθελα να ενωθώ κι εγώ με τους ανθρώπους με τα μαύρα. Αλλά ήσουν εσύ εκεί, να μου λες "Φαίη, φοβάμαι, πάμε, δεν είναι για μας". Θά' χα πάει, αν δεν ήσουν εσύ, θα είχα ενωθεί με τους ανθρώπους με τα μαύρα, θα το είχα ξεχάσει το ροζ...

-L: Αυτό όχι δεν το θυμάμαι... γαμώτο και για την μνήμη μου είμαι περήφανη. Μου αρέσει όμως που το θυμάσαι εσύ! Πρίν απο μια ώρα περίπου στο τραπέζι θυμηθήκαμε την ΤΑΡΑΤΣΑ!!! Αν είχε στόμα αυτή η ταράτσα... Ξέρεις τί θυμάμαι έντονα; Να σε παίρνω τηλέφωνο ή εσύ και να λέμε: "δεν είμαι καλά" και να ακούς τον εαυτό σου ή εσένα να λέει "σε δυο λεπτά πάνω". Δεν χρειαζόντουσαν εξηγήσεις ή δεν έχω χρόνο τώρα. Όλα σταματάγαν και η ανάγκη ήταν να βρεθείς σε δυο λεπτά στην ταράτσα.

-Ε: Ο μόνος λόγος που δεν μ΄έχει ρουφήξει ακόμα ο κόσμος, που δεν έχω παραδοθεί αμαχητί στα θέλγητρα τού να ζήσω την ζωή μου ανά τον πλανήτη, είναι αυτός. Έχω μέσα μου μια ταράτσα, μια ταράτσα με πτητικές ικανότητες και ιδίων χαρακτηριστικών ανεμόσκαλα που λέει και η Χνουδένια. Μια ταράτσα που κρατάει το μέσα μου ζωντανό και με ζεσταίνει.

-L: Εγώ πάλι θα έλεγα... ένα παιδί στην ταράτσα. Που θα ξεκινήσει με την πλάτη στον τοίχο γιατί φοβάται το ύψος, και σιγά - σιγά, πολύ σιγά στο δικό του χρόνο και με τον δικό του τρόπο, θα κανει βήματα μπροστά και λίγα πίσω...... θα φτάσει στα κάγκελα, και αντί να κοιτάξει κάτω και να φοβηθεί, θα στρέψει το βλέμμα στη θέα. Θα πάρει μια βαθεια ανάσα και θα γελάσει πολύ. Με την ψυχή του όμως. Θα γελάσει μέχρι δακρύων.

-Π:Συγνώμη ρε παιδιά... αλλά εγώ θυμηθηκα μια ατάκα από μια ταινία του Λαζόπουλου που ένας τύπος περιπλανιέται στην πόλη, είναι χάλια γιατί ένας γαμάτος τύπος του έχει φάει την γκόμενα, κάποια στιγμή καταφέρνει να παντρευτεί μια γυναίκα που και αυτην του την έχει φάει ένας άλλος, και καταλήγει με έναν "θεραπευτή" να είναι σε μια ταράτσα και να φωνάζει δυνατά για να εκτονωθεί "ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" και ακούει μια φωνή "Δεν είσαι ο μόνος!"

-Ε & L : ΣΚΑΣΕ! Χαλάς την ατμόσφαιρα λέμε!

-Ε: Αυτό το παιδί, είμαι εγώ ή εσύ;
-L: Και οι δυο.
-Ε: Τίποτα πιο δυνατό απ΄το γέλιο ε;

...

-Ε : Φωτιά.
- L: Κρατάω το γέλιο. Το παιδικο και, γιατί όχι, αυτό που λένε "χαχανίζω". Να όπως εχθές που γίναμε πάλι για λίγο παιδιά. Τρεις γαιδούρες σε ένα χωριό στην Σκωτία να παίζουν ΓΚΟΛΦ. Καλά, η αλήθεια είναι ότι στο γάμο του καραγκιόζη παίζαμε αλλά ήταν ωραία μωρέ.

-Ε : Με σένα παρεάκι, μπορώ. Αφήνομαι, ημερεύω, βγάζω την παιδούλα και δεν με νοιάζει, απεναντίας, το καταχαίρομαι. Χμμ..βασικά,και χωρίς εσένα μπορώ, αλλά δεν είναι το ίδιο γαμώτο! (ευτυχώς :p).

Όμωςςςς... το ένα μάτι το είχα καρφωμένο στην μαρίνα και τα ιστιοπλοικά που σκίζανε το νερό.

Θα σε πάω βόλτα, θα δεις!

-L: Αυτό λίγο σαν απειλή ακούστηκε !!

-Ε: α γαμήσου :p

-L: οκ,αν γίνεται παρακαλώ με έναν ψηλό, μελαχρινό με γαλάζιο μάτι... αααααχ γαμώτο, δυσκολεμένη ήρθα (θυμάσαι την ατάκα στην παμπ, την πρώτη μέρα που σου λέω "έχω κάνει μαλακία", και με κοίταξες με αυτό το γαμάτο βλεμματάκι που σκοτώνει και λές "ωχ, γιααααα λέγε" ...... και θα σε αφήσω με γεμάτη ψυχή!. Αν και δεν σε χόρτασα, αλλά εντάξει μην είμαι αχάριστη. Όχι, θα είμαι, γιατί; Θέλω να γυρίσεις ρε φιλενάδα. Μου λείπεις ώρες και φορές πολύ, και το τηλέφωνο κάπως μαλακώνει την απόσταση,... αλλά δεν είναι το ίδιο. Θέλω να βλέπω και το βλέμμα αυτό, θέλω να παίρνω και την αγκαλιά.

(μισό να μαζέψουμε την Ε. από το πάτωμα, έλιωσε ξαφνικά και δεν μπορεί)

-Π : 'Αγριο πραμα η μοναξιά, ε; Και η προσπάθεια....
Και καμιά φορά βοηθάει και η Άννα Γούλα να κάνουμε πως είναι οκ...


-Ε : ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΡΕ! ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΜΑΘΑ! Ού να μου χαθείς, έχε χάρη που...άντε τώρα!!!

-L: Εγώ παλι έχω να δηλώσω ότι όταν φύγατε είσασταν μια χαρά κορίτσια, με το επίπεδό σας ( τα ροκ η μια και τα ρεμπετικα η άλλη ) και τώρα μου έχετε καταντήσει σκυλάδικο στην Εθνική!

- E : (γκουχ γκουχ... το παραπάνω θα σβηστεί μετά στο editing)

-Ε : Εν κατακλείδι, ντάξει, δεν τρέχει και τίποτα. Σιγά τα ωά δηλαδής. Και στον Δία να πάω, και παιδιά με πράσινο δέρμα και κεραίες να κάνω, τούτο δω δεν θα πεθάνει. Θα αλλάξει σίγουρα, αλλά να πεθάνει...μπαααααααα, δεν παίζει. Ρε δεν σ΄αφήνω να μ άφήσεις λέμε, και για να χρησιμοποιήσω την έκφραση που μού' μαθες εσύ...Σε κουβαλάω μέσα μου! :D

-L:................... ΑΦΕΤΗΡΙΑ για μένα είσαι και πώς να το πω, κέντρο, στίγμα. Που ξέρω να γυρίσω αν χρειαστεί, ή απλά να ρίξω ένα βλέμμα και όλα .... σαν να αλλάζουν οπτική είναι...