Αέρα!

Όρια, όρια, όρια. Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω πει σε δυο μέρες. Δοκιμάζονται τα νεύρα μου και οι αντοχές μου! Δεν μπορώ να τα βάλω όταν πρέπει και μετά δεν μαζεύεται. Μετά πρέπει να γίνω κακιά. Φυσικά κούκλα μου, αφου δεν ξεκαθαρίζεις την θέση σου εξ αρχής, τι γυρεύεις μετά?
Τα έχω πάρει στο κρανίο με την δουλειά. Φοβάμαι ότι αν ανοίξω το στοματάκι μου, θα πρέπει μετά να πάρω την τσαντούλα μου και αντίο. Οι ευθύνες γίνονται μπαλάκια, και όποιος περνάει και του έρθει στο κεφάλι, ας πρόσεχε. Γινομαι και μαλάκας γιατί με αιφνιδιάζει. Όχι μόνο το τρώω το μπαλάκι στο κεφάλι, αλλά ζητάω και συγνώμη! Με θυμώνει όλο αυτό, και ναι ξέρω ότι έτσι γίνεται παντού, αλλά όταν συμβαίνει τόσο έντονα και ξεκάθαρα με αφήνει άφωνη. Θέλω να βρω ένα τρόπο να το χειριστώ όλο αυτό. Δική μου αδυναμία είναι. Δεν γίνεται να είναι ή σιωπή ή δρόμος. Δεν είναι λύση. Δεν οδηγεί πουθενά.
Τα έχω πάρει στο κρανίο με την μάνα μου. Γλυκεια, υπέροχη,όλα τα καλά του κόσμου έχει, αλλά αν της δώσεις λίγο παραπάνω χώρο, κάνει ένα ντου και όποιον πάρει ο χάρος. Σιγά κυρία μου. Τοσο σου είπα. Μέχρι εκεί. Πού πας παρακάτω, αφού το βλέπεις δεν σε παίρνει, δεν έχει άλλο χώρο.
Και φυσικά μέσα από όλη αυτή την γκρίνια, επειδή μου κόβει αρκετά, καταλαβαίνω ότι όλος αυτός ο θυμός δικός μου είναι. Δεν είναι του απέναντι. Με μένα έχω θυμώσει που δεν μπορώ να βάλω ΟΡΙΑ. Γιατι ξεχνιέμαι. Περνάει ο καιρός, γλυκαίνει το πράγμα, αφήνομαι και εγώ, και να τα πάλι τα ίδια.
Νιώθω ένα κουρέλι. Καλά που είναι παρασκευή.
Αντε βρε, καλό σαββατοκύριακο.