Κύκλος

Για να ανοίξει ένας καινούριος κύκλος, πρέπει να κλείσει ο προηγούμενος. Δυσκολευόμουν πάντα να τους κλείσω τους κύκλους. Δεν ήξερα. Συνήθως γινόταν άχαρα, άγαρμπα, με θυμό, με παρεξηγήσεις, με αποχή,με κλεισμένα τήλέφωνα, με ανείπωτες κουβέντες, που μετά με έτρωγαν. "Αν είχε θάρρος για να βγει ο λόγος, τώρα δεν θα'τανε φωτιά στο αίμα". Πάντα είχα το αίσθημα ότι δεν ... δεν έχω καλυφθεί από τον τρόπο. Είχα και άλλα να πω, να κάνω. Ή ότι άλλα ήθελα να πω και τελικά αλλιώς τα είπα. Και αυτό με έτρωγε. Ακόμα με τρωει με κάποιους ανθρώπους από τα παλιά. Γιατι ήταν αξιόλογοι, ήταν όμορφοι άνθρωποι που θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να βρίσκονται στη ζωή μου, ή να μην βρίσκονται αλλά να μην υπάρχει το αίσθημα του κενού, της τρύπας.
Ούτε τώρα είμαι σίγουρη ότι ξέρω πως να κλείνω τον κύκλο. Ηθελα να το κάνω όμως και σκεφτόμουν το πως. Πως θα βρω ένα τρόπο που μετά να είμαι καλά, μέσα μου να είμαι ήρεμη. Αυτό που με οδήγησε ήταν το συναίσθημα. Μίλησα από μέσα, μίλησα ανοιχτά, ειλικρινά, είπα "φοβάμαι", "λυπάμαι", "δυσκολεύομαι πολύ", "βασανίζομαι", και ήταν αλήθεια. Μίλησα πολύ καθαρά. Και όταν οι κουβέντες τέλειωσαν, τα μάτια βάρυναν, το μυαλό κουράστηκε, τα σώματα αγκαλιάστηκαν πολύ, γιατι έπρεπε να βγεί ολο αυτό το συναίσθημα, να ξεσπάσει για να μπορέσει να καταλαγιάσει. Γιατί το σώμα μιλάει, εκφράζεται, εξηγεί, νιώθει. Και δεν το φοβήθηκα, αφέθηκα και όταν χόρτασε και το σώμα την επαφή, τότε δόθηκε μια γεμάτη αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα και μια κουβέντα: "κάποια μέρα θα τα ξαναπούμε" .