Για την Φαίη.

Όταν με ρωτάνε αν έχω αδέρφια, συνήθως απαντάω ότι έχω μια αδερφή. Δεν είναι και πολύ ακριβές βέβαια αυτό, αφου εγώ νιώθω ότι έχω δύο. Μια εξ'αίματος και μια εκ φιλίας.
Με την αδερφή μου εξ'αίματος υπάρχει πολύ αγάπη και νοιάξιμο και όλα αυτά τα όμορφα που υπάρχουν σε μια υγιή σχέση μεταξύ δυο αγαπημένων αδερφών.
Με την αδερφή μου εκ φιλίας όμως αυτό είναι άλλο. Αυτό χτίστηκε λιθαράκι λιθαράκι όλα αυτά τα 28-29 χρόνια που την ξέρω και με ξέρει σαν την κάλπικη δεκάρα πια. Γιατί για όποιον θεωρεί ότι αυτές οι φιλίες είναι εύκολες να δημιουργηθούν και να αντέξουν, έχω να πω ότι δύσκολα γίνονται αλλά αν τα καταφέρεις μάγκα τότε είναι υπέροχες, μοναδικές, πολύτιμες.
Το αγαπάω πολύ αυτό το κοριτσάκι που λέγεται Φαίη, αυτό το κοριτσάκι που μπορεί να φαίνεται δυνατό, σίγουρο, θεριό, αλλά εγώ ξέρω ότι είναι ευαίσθητο, τρυφερό, γλυκό που βουρκώνει με το λίγο νοιάξιμο που θα εισπράξει, που, που, που.
Έχουμε ζήσει πολλά, πάρα πολλά μαζί, αλλά αυτό που προσδιορίζει για μένα την σχέση μου με την Φαίη είναι ότι όταν μιλάμε πια, λέμε δυο κουβέντες και έχουμε και οι δυο καταλάβει όλα όσα εννοούνται πίσω από τις λέξεις. Καμιά φορά δεν χρειάζονται ούτε καν τα λόγια. Κοιταζόμαστε και το έχουμε. Ξέρουμε και οι δύο. Ε αυτό είναι κατάκτηση τρελλή, είναι προίκα, είναι ευλογία.
Και σήμερα αυτό το κοριτσάκι έχει γενέθλια, μεγαλάνει και όμορφα παλιώνει, και εγώ δεν ξέρω πως να εκφράσω αυτά που θέλω. Αν την είχα εδώ θα της έδινα μια τεράστια αγκαλία, θα της έλεγα ότι την αγαπάω πολύ, τόσο πολύ, που αν και είναι μακρυά και μου λείπει και την θέλω δίπλα μου, πάνω απ'όλα θέλω να είναι καλά, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να την βλέπω δυο φορές το χρόνο και μην την χορταίνω. Θα της έλεγα ότι εγώ για αυτήν είμαι εδώ, και μπορώ να βρεθώ και εκεί και όπου και όποτε με χρειαστεί. Και να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω ένα μεγάλο: "Ευχαριστώ, και πόσο χαρούμενη και περήφανη είμαι που την έχω στη ζωή μου".
Να είσαι καλά γλυκειά μου και σου εύχομαι να ζήσεις όπως και όπου χτυπάει η καρδιά σου!