summer time

Είναι κάπως οι Παρασκευές. Τις περιμένω πως και πως και παράλληλα τις φοβάμαι κιόλας. Το έχω τσεκάρει. Ό,τι μαλακία είναι να συμβεί μέσα στην εβδομάδα θα γίνει Παρασκευή. Στην δουλειά ειδικά, αν κάτι είναι να παει στραβά θα γίνει Παρασκευή. Anyway. Μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος να μου πει πως γίνεται μέσα στο καταχείμωνο και παραμονές Χριστουγέννων εγώ να ονειρεύομαι καλοκαιρινές διακοπές, και ήλιο και θάλασσα και το αγόρι μου? Πότε θα με πιασει εμένα το Christmas spirit? Πότε? Μήπως να φτιάξω κανένα κουραμπιέ, κανένα μαλομακάρονο ή καμιά δίπλα για να αρχίσει να μου έρχεται? Να στολίσω το σπίτι να το κάνω λίγο καραγκιόζ μπερντέ? Τι να πω. Εγώ κουβαλάω ακόμα στο αυτοκίνητο την ομπρέλα θαλάσσης, με την βάση της κιόλας. Είναι που είναι τεράστιο το αυτοκίνητο, του έχω και όλα τα ντσάνταλα και μάντσαλα και αστα να πανε. Όταν θα παω να πάρω λαμπιόνια και μπαλίτσες θα τα έχω όλα μαζί στο αυτοκίνητο. Μήπως τελικά να στολίσω την ομπρέλα? Να της κρεμάσω και φωτάκια και μπαλάκια και αγγελάκια ? Δεν πάω καλά. Οσο παω και απομπανταβιάζω. Μνιστιτι μου κύριε. Τσ, τσ, τσ.
Αντε βρε καλό σαββατοκύριακο!

Οι αγκαλιές που μου χρωστάω.

Ο μπαμπάς με λάτρευε αλλά δεν με αγκάλιαζε. Γιατί φοβόταν. Γιατί δεν ήξερε. Γιατί δεν μπορούσε. Γιατι την δική του την αγάπη την έβλεπα στο τρόπο που με κοίταζε. Γέμιζε το βλέμμα του, γλύκαινε. Την έβλεπα στον τρόπο που μου μίλαγε. Με νοιάξιμο και αγωνία. Την έβλεπα στον τρόπο που μου γέλαγε. Φούσκωναν τα κόκκινα μάγουλα του, ξεπρόβαλλαν το δοντάκια του με το λίγο κενό στο κέντρο ( έχω πάρει τα ίδια) και ενώ παλιά δεν μου άρεσαν, τώρα βλέπω ότι έχουν μια παιδικότητα που πολύ μου πάει και πολύ του πήγαιναν. Αλλά δεν αγκάλιαζε.
Η μαμά πάλι δεν με αγκάλιαζε. Όχι γιατί δεν ήξερε ή δεν μπορούσε. Γιατί αυτή την θέση την είχε διεκδικήσει με ένα περίεργο τρόπο η αδερφή μου. Αυτή κουλουριαζόταν στα πόδια της και την χαίδευε. Και εγώ έκανα πίσω. Εγώ έλεγα δεν είμαι χαδιάρα, δεν είμαι αγκαλιάρα. Δεν τα μπορώ τα πασπατέματα. Με εκνευρίζουν Γύρναγα και την έβλεπα στην αγκαλιά της μαμάς και την κορόιδευα. Όσες φορές προσπάθησε η μαμά να με αγκαλιάσει και να με χαιδέψει εγώ τραβιόμουν, θύμωνα. Την αγάπη της την είχα και την έχω ακόμα, από τον τρόπο που με κοιτάει. Που προσπαθεί να με διαβάσει. Όταν δεν είμαι καλά , και της λέω ψέμματα για να μην ανησυχεί, το καταλαβαίνει. Με κοιτάει βαθειά στα μάτια και το καταλαβαίνει. Και άλλωτε το λέει «κάτι σε τυρρανάει εσένα» και άλλωτε κάνει πίσω. Γίνεται διακριτική. Αλλά με τον τρόπο της μου δηλώνει «είμαι εδώ. Μην φοβάσαι τίποτα». Την αγάπη της την βλέπω από τον τρόπο που μου μιλάει « να τρως καλά. Πάλι αδυνάτισες, σε βλέπω είσαι χλωμή. Να σου φέρω ένα φρουτάκι. Ντύσου καλά, έχει κρύο έξω, βάλε το πουλοβερ, προσεχε την υγεία σου» Την βλέπω σε πολλά. Την έχω. Αλλά δεν την αφήνω να με αγκαλιάσει πια.
Η αδερφή μου δε με αγκάλιαζε. Λογικό. Καταρχήν διότι ζήλευε. Τι δουλειά έχω τώρα εγώ να έρθω ξαφνικά στην οικογένεια και να διεκδικήσω το 50%.? Από που και ως που. Ποιός την ρώτησε αυτή? Και φυσικά όλη αυτή η ζήλια έβγαινε σε κακή συμπεριφορά από μέρους της όταν ήμασταν μικρές. «Το παιχνίδι αυτό ειναι δικό μου, το έφερε η νονά μου , δεν θα παίξεις εσυ, αν θέλεις μπορείς να με βλέπεις μονο. Κοίτα , το δικό μου το κρεβάτι έχει κάγκελα και όταν απλώνω επάνω την κουβέρτα και κρύβομαι απο κάτω το φώς γίνεται χρωματιστό και μαγικό. Το δικό σου δεν έχει και έτσι δεν μπορείς να παίξεις με το φώς , και όχι δεν μπορείς να έρθεις στο δικό μου το κρεβάτι.» Δεύτερον, σωματικά είμαι πιο αναπτυγμένη, πιο «δυνατή». Δεν χωράω στην δική της αγκαλιά. Αυτή χωράει στη δική μου. Ακόμα και σήμερα, εγώ την αγκαλιάζω, εγώ ανοίγω τα χέρια μου και έρχεται. Την αγάπη της την βλέπω από τον τρόπο που μου μιλάει «πρόσεχε καλά μαλάκα, πρόσεχε τον εαυτό σου, αν μάθω ότι αδυνάτισες πολύ, ότι γενικά δεν είσαι καλά, τα μαζεύω, χέζω και καρριέρες και έρχομαι να σε περιλάβω.» Την βλέπω από τον ήχο της φωνής που γλυκαίνει, ζεσταίνει. Αλλά εγω μου έχω φορέσει τον ρόλο αυτής που αγκαλιάζει.
Και οκ, αν εγώ τελικά δεν είμαι αγκλιάρα, αν δεν μου αρέσει να κουλουριάζομαι, αν δεν μου αρέσει να με χαιδεύουν, γιατί οταν ένας ΑΝΤΡΑΣ μου ανοιξει τα χέρια του εγώ πάω και θρονιάζομαι? ΟΕΟ? Γιατί, την ζητάω απελπισμένα την αγκαλιά? Γιατι στον βωμό της αγκαλιάς έχω ανεχθεί πράγματα, καταστάσεις, κουβέντες? Για έλα τωρα και πες μου, μικρή μου σοφή που όλα νομίζεις ότι τα ξέρεις και όλα τα καταλαβαίνεις? Αρχίδια. Ναι μικρή μου. Αρχίδια. Και αγκαλιάρα είσαι, και χαδιάρα είσαι, και να σου πειράζουν τα μαλλιά θέλεις και όλα τα θέλεις. Και όλες αυτές τις αγκαλιές που σου στέρησαν ή εσύ στέρησες στον εαυτό σου τις ψάχνεις, τις αναζητάς. Και είναι τοση η ανάγκη που θολώνεις, αλληθωρίζεις, μπερδεύεσαι, μεταξύ της φιλίας, του έρωτα, του πάθους, της ξεπέτας, της αγάπης. Δεν βλέπεις καθαρά. Μόνο δυο χέρια ανοιχτά βλέπεις. Τίποτα άλλο.
Ε λοιπόν εγώ αυτό το κουβάρι θα το πιάσω από την αρχή. Από τη ρίζα του. Την αγκαλιά της αδερφής θα την ζητήσω. Θα βρω τρόπο να χωρέσω. Θα την φτιάξω. Την αγκαλιά του μπαμπά δεν μπορώ να την βρώ γιατι έφυγε για άλλο «ταξίδι». Την αγκαλιά της μαμάς όμως θα γυρίσω για να την βρω. Θα κουλουριαστώ στην αγκαλιά της, και ας είμαι 32, και ας είμαι 1,78 ολόκληρη γαιδούρα, και αυτη είναι 1,60. Εγώ θα γίνω για λίγο τεσσάρων και θα χωρέσω στην αγκαλιά της. Θα κουλουριαστώ και θα την αφήσω να μου χαιδέψει τα μαλλιά, την πλάτη, τα χέρια. Και θα κλείσω τα μάτια και αφήσω το συναισθημα να με πάει και να μου μιλήσει. Και θα την πάρω μέχρι να την χορτάσω.
Ολες τις αγκαλιές που μου χρωστάω θα τις πάρω!!!!

Κύκλος

Για να ανοίξει ένας καινούριος κύκλος, πρέπει να κλείσει ο προηγούμενος. Δυσκολευόμουν πάντα να τους κλείσω τους κύκλους. Δεν ήξερα. Συνήθως γινόταν άχαρα, άγαρμπα, με θυμό, με παρεξηγήσεις, με αποχή,με κλεισμένα τήλέφωνα, με ανείπωτες κουβέντες, που μετά με έτρωγαν. "Αν είχε θάρρος για να βγει ο λόγος, τώρα δεν θα'τανε φωτιά στο αίμα". Πάντα είχα το αίσθημα ότι δεν ... δεν έχω καλυφθεί από τον τρόπο. Είχα και άλλα να πω, να κάνω. Ή ότι άλλα ήθελα να πω και τελικά αλλιώς τα είπα. Και αυτό με έτρωγε. Ακόμα με τρωει με κάποιους ανθρώπους από τα παλιά. Γιατι ήταν αξιόλογοι, ήταν όμορφοι άνθρωποι που θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να βρίσκονται στη ζωή μου, ή να μην βρίσκονται αλλά να μην υπάρχει το αίσθημα του κενού, της τρύπας.
Ούτε τώρα είμαι σίγουρη ότι ξέρω πως να κλείνω τον κύκλο. Ηθελα να το κάνω όμως και σκεφτόμουν το πως. Πως θα βρω ένα τρόπο που μετά να είμαι καλά, μέσα μου να είμαι ήρεμη. Αυτό που με οδήγησε ήταν το συναίσθημα. Μίλησα από μέσα, μίλησα ανοιχτά, ειλικρινά, είπα "φοβάμαι", "λυπάμαι", "δυσκολεύομαι πολύ", "βασανίζομαι", και ήταν αλήθεια. Μίλησα πολύ καθαρά. Και όταν οι κουβέντες τέλειωσαν, τα μάτια βάρυναν, το μυαλό κουράστηκε, τα σώματα αγκαλιάστηκαν πολύ, γιατι έπρεπε να βγεί ολο αυτό το συναίσθημα, να ξεσπάσει για να μπορέσει να καταλαγιάσει. Γιατί το σώμα μιλάει, εκφράζεται, εξηγεί, νιώθει. Και δεν το φοβήθηκα, αφέθηκα και όταν χόρτασε και το σώμα την επαφή, τότε δόθηκε μια γεμάτη αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα και μια κουβέντα: "κάποια μέρα θα τα ξαναπούμε" .

Χρόνια.... "απ΄όλα" Παπί μου!

Χρόνια πολλα,
Χρόνια καλά,
Χρόνια ευτυχισμένα,
Χρόνια χαρούμενα,
Χρόνια γελαστά,
Χρόνια ερωτευμένα,
Χρόνια ταξιδιάρικα,
Χρόνια δημιουργικά,
Χρόνια χρωματιστά,
Χρόνια όμορφα,
μα πάνω από όλα.....
Χρόνια ΖΩΝΤΑΝΑ!!!!

Με για μεγάλη αγκαλιά, ένα σφουριχτό φιλί (ξέρεις εσύ) και πολύ πολύ πολύ αγάπη να είσαι πάντα καλά και να την πηγαίνεις την ζωή σου εκεί που εσύ θέλεις!!!!!

Αντίο Γλυκέ μου!

Δυσκολεύομαι πολύ. Πονάω και θέλω να φύγω, να πάρω δρόμους, να κλείσω τηλέφωνα , πόρτες , παράθυρα και να μην δω κανέναν. Εγώ με μένα.
Πέντε μέρες που μου φάνηκαν πέντε χρόνια. Όλα πολύ, όλα. Ό,τι μου δόθηκε στην αρχή, πάρθηκε πίσω γρήγορα. Επρεπε να το αφήσω και με δυσκολία μεγάλη το άφησα. Και τώρα πονάω.
Ξέρω ότι έτσι πρέπει να γίνει, ότι έτσι θα είναι καλύτερα για μένα. Ξέρω ότι όσο θα πέρναγε ο καιρός τα πράγματα θα δυσκόλευαν. Και δεν αντέχω να σηκώσω και άλλα, αρκετά με έχω ταλαιπωρήσει. Όχι άλλα. Ξέρω ότι κάνω καλά, ότι με προστατεύω.Ξέρω ότι σε λίγο καιρό όλα αυτά θα μου φαίνονται μικρά. Ξέρω, ξέρω, ξέρω όμως ότι τώρα πονάω, ότι τώρα δεν μπορώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!

Τα μάτια χαμηλά

"Ντροπή δεν είναι ν΄αγαπάς, λέει μια ψυχή.
Ντροπή είναι να φοβάσαι,
Μονάχος να κοιμάσαι,
Το Φώς να μη θυμάσαι,
Και τη Μουσική."

Το διάβασα πρόσφατα, και κάθε φορά που το σκέφτομαι ρίχνω το βλέμμα στο πάτωμα, και κάτι μου σφίγγει το στομάχι.

Μια Δευτέρα αλλιώτικη

Είναι όμορφη αυτή η Δευτέρα. Είναι αλλιώτικη, καινούρια. Είναι μέρες που η ζωή, είναι υπέρ σου. Με το μέρος σου. Κλείνεις τα μάτια, κάνεις μια ευχή, και μετά από 2-3 μέρες, κάτι γίνεται και τσουπ, να το. Έρχεται.
Κοιτάς πάνω, τον ουρανό, μιλάς με τον Θεό, με τους αγαπημένους σου που έφυγαν για άλλο ταξίδι, χαμογελάς και λες: "Ευχαριστώ"
Καλημέρα.

Αέρα!

Όρια, όρια, όρια. Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω πει σε δυο μέρες. Δοκιμάζονται τα νεύρα μου και οι αντοχές μου! Δεν μπορώ να τα βάλω όταν πρέπει και μετά δεν μαζεύεται. Μετά πρέπει να γίνω κακιά. Φυσικά κούκλα μου, αφου δεν ξεκαθαρίζεις την θέση σου εξ αρχής, τι γυρεύεις μετά?
Τα έχω πάρει στο κρανίο με την δουλειά. Φοβάμαι ότι αν ανοίξω το στοματάκι μου, θα πρέπει μετά να πάρω την τσαντούλα μου και αντίο. Οι ευθύνες γίνονται μπαλάκια, και όποιος περνάει και του έρθει στο κεφάλι, ας πρόσεχε. Γινομαι και μαλάκας γιατί με αιφνιδιάζει. Όχι μόνο το τρώω το μπαλάκι στο κεφάλι, αλλά ζητάω και συγνώμη! Με θυμώνει όλο αυτό, και ναι ξέρω ότι έτσι γίνεται παντού, αλλά όταν συμβαίνει τόσο έντονα και ξεκάθαρα με αφήνει άφωνη. Θέλω να βρω ένα τρόπο να το χειριστώ όλο αυτό. Δική μου αδυναμία είναι. Δεν γίνεται να είναι ή σιωπή ή δρόμος. Δεν είναι λύση. Δεν οδηγεί πουθενά.
Τα έχω πάρει στο κρανίο με την μάνα μου. Γλυκεια, υπέροχη,όλα τα καλά του κόσμου έχει, αλλά αν της δώσεις λίγο παραπάνω χώρο, κάνει ένα ντου και όποιον πάρει ο χάρος. Σιγά κυρία μου. Τοσο σου είπα. Μέχρι εκεί. Πού πας παρακάτω, αφού το βλέπεις δεν σε παίρνει, δεν έχει άλλο χώρο.
Και φυσικά μέσα από όλη αυτή την γκρίνια, επειδή μου κόβει αρκετά, καταλαβαίνω ότι όλος αυτός ο θυμός δικός μου είναι. Δεν είναι του απέναντι. Με μένα έχω θυμώσει που δεν μπορώ να βάλω ΟΡΙΑ. Γιατι ξεχνιέμαι. Περνάει ο καιρός, γλυκαίνει το πράγμα, αφήνομαι και εγώ, και να τα πάλι τα ίδια.
Νιώθω ένα κουρέλι. Καλά που είναι παρασκευή.
Αντε βρε, καλό σαββατοκύριακο.

ΚΛΙΚ

Και ξαφνικά εκεί που δεν ξέρω τι να κάνω, να βρω ένα σημείο που να βλέπω καθαρά και όλο μπερδεύομαι και όλο αλλάζω απόφαση, και μια κοιτάω το συναίσθημα, μια τη λογική και με κανένα δεν είμαι τελείως καλά.... κάνει ένα "κλικ" το μυαλό, και όλα ξεκαθαρίζουν.
Και ο δρόμος είναι ένας, και είναι τόσο καθαρό όλο αυτό, που συναίσθημα και λογική συμφωνούν απόλυτα. Που πια δεν υπάρχει δεύτερη εκδοχή. Είναι μία και είναι ολοφάνερη.
Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, είναι υπέροχο, ανακουφιστικό, καθαρό.

Φρέσκο πράγμα

Παρασκευή σήμερα, τέλεια.
Ο Ερμής σταμμάτησε να είναι ανάδρομος, ο μήνας μπήκε πια Νοέμβρης, άντε να δούμε τι θα φέρει.
Εχει βγει και ένας ωραιότατος ήλιος και η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει. Και φυσικά σαν γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της (και πληρώθηκε πριν δύο μέρες) οφείλει να πάει αύριο για ψώνια!
Την προηγούμενη Κυριακή που έδωσα την μάχη με την ντ0υλάπα μου, μάζεψα σχεδόν όλα μου τα ρούχα για να τα δώσω. Δεν μου κάνει τίποτα. Και δεν θέλω να αρχίσω να στενεύω, θέλω καινούρια. Να μπει φρέσκο πράγμα. Να ανανεωθώ. Χρειάζομαι λοιπόν αρκετά λεφτά για να ξαναφτιάξω την γκαρνταρόμπα, αλλά δεν πειράζει καθόλου.
Οπότε αν δείτε αύριο μια τρελλή στην Σκουφά, στην Ερμού, στην Ομόνοια, να κουβαλάει σακκούλες και να έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, ε αυτή θα είμαι εγώ. Θα καεί το πελεκούδι.
Αν κάποιος επιθυμεί να κάνει τον χορηγό, στην προσπάθεια ανανέωσης, καλοδεχούμενος.
Καλημέρα!!