Τραπέζι γάμου

-Εσύ δεν χορεύεις?
-Οχι
-Γιατι καλέ, ταμμένο σε έχουν?
(γέλια)

-Ωραίος γάμος
-Ναι αλλα εγώ τον δικό μου τον φαντάζομαι αλλιώς.
- Για λέγε
- Δεν βαριέσαι να ακούσεις ?
- Όχι, έχω χρόνο και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.
(γέλια)
- Τον φαντάζομαι στο Πόρτο -Ράφτη σε ένα μικρό εκκλησάκι μεσημέρι κατά τις 12, με λίγους καλεσμένους, φαγητό σε ένα ταβερνάκι εκεί κοντά, και μετά να πάρω την γυναίκα μου και να φύγουμε ταξίδι.
-Για που?
-'Οπου θέλει εκείνη. Μόνο θα ήθελα να ξεκινήσουμε από το Παρίσι για 3 ημέρες και μετά όπου θέλει.
-Τέλειο ακούγεται. I DO !
(γέλια πολλά)

Σε ένα μεγάλο γαμήλιο στρογγυλό τραπέζι, άδειο πια, στολισμένο με λουλούδια - ήλιους και κανέλες, ποτήρια μισογεμάτα από κρασιά και σαμπάνια, λευκό τραπεζομάντηλο, απομεινάρια από ένα γλέντι που σιγά-σιγά τελείωνε, καθόμασταν οι δυο μας και μιλούσαμε για ώρα πολύ.
Μου μίλησες για πολλά. Για εσένα, τους φόβους σου, την μοναξιά σου, την λατρεία σου για την Κρήτη και τους ανθρώπους. Θυμάμαι πολλά, αλλά πιο πολύ θυμάμαι το βλέμμα το καθαρό, το γελαστό και το ευθύ. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, και μου είπες : " πάρε με και εσύ όποτε θές".
"Εσύ να πάρεις, εσύ είσαι ο άντρας" είπα χαμογελώντας. Ανταπέδωσες το χαμόγελο και έφυγες.

Εχουν περάσει 3 μέρες. Δεν έχεις πάρει ακόμα. Ίσως είναι νωρίς, ίσως αργά. Θα δείξει. Πάντως φάνηκε να την απολαμβάνεις και εσύ αυτή την κουβέντα μας. Το κατάλαβα από τον τρόπο που μιλούσες, που με κοιτούσες.
Αν πάλι δεν πάρεις, δεν πειράζει. Όλα καλά. Γνώρισα έναν ενδιαφέρον άνθρωπο και έκανα μια κουβέντα από καρδιάς, και σε ευχαριστώ.
Θα ήθελα όμως να μάθω το γιατί. Τι ήταν αύτο που σε κράτησε πίσω. Είδες κάτι σε μένα και σε τρόμαξε ή δικοί σου λόγοι μπήκαν μπροστά?

Ποιός ξέρει.... δίνω χρόνο για να δείξει.