Μισό βήμα μπροστά

Όταν φεύγεις πραγματικά από κάπου, φεύγεις ήσυχα. Ρίχνεις ένα βλέμμα πίσω, γυρνάς την πλάτη, ανοίγεις την πόρτα πολύ ήρεμα και απλά φεύγεις. Ολα τα υπόλοιπα φαίνονται περιττα. Και η αντίδραση του άλλου δεν έχει σημασία γιατι η απόφαση έχει παρθεί.
Παίρνεις τον εαυτό σου αγκαλιά, αφουγκράζεσαι τον πόνο , την ερημιά και περιμένεις ο χρόνος να κάνει την δουλειά του.
Δεν υποτιμάς την πίκρα και την στενοχώρια σου. Είναι αναμενόμενο. Το ξέρεις το συναίσθημα. Έχεις μάθει να το αναγνωρίζεις πια.
Αλλα η απόφαση δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν θέλεις να αλλάξει, γιατι στο βάθος ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει.
Γιατί πια έχεις μάθει να διακρίνεις το παρακάτω. Το ξέρεις το τέλος. Και αυτή τη γαμημένη συνήθεια να βλέπεις την κατάσταση που πας να μπεις, να ξέρεις και τα αποτελέσματα και να πηγαίνειςς ντουγρού, να μην βρίσκεις το κουράγιο να φρενάρεις, θέλεις να την κόψεις.

Με έχω για καλύτερα και περισσότερα!