Όλα είναι Δρόμος

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου εικόνες, κουβέντες, λέξεις σκληρές, κοφτές, άγριες που έχω ακούσει κατα καιρούς εκεί που πάω και ανοίγω την ψυχή μου.
"την θέλεις την τρυφερότητα, την έχεις ανάγκη... αλλά μην την ζητιανεύεις"
"ο πανικός κούκλα μου είναι φόβος. Φόβος απέναντι σε ένα άντρα που διακρίνεις ότι ψάχνει για μια σοβαρή σχέση στη ζωή του και εσένα σου
απαγορεύεται να κάνεις σοβαρή σχέση. Σε έχουν μεγαλώσει να φροντίζεις μαμά και αδερφή. Να έχεις την ευθύνη όλων!".
"όταν ξέρεις τι θέλεις και που πάς, δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε βγάλει από το δρόμο σου. Του λες "εγώ πάω Θεσσαλονίκη. Εκεί είναι ο προορισμός μου. Θέλεις να πάμε παρέα? Δεν θέλεις ? Δεν πειράζει, εγώ θα συνεχίσω να ψάχνω κάποιον να την κάνουμε μαζί αυτή την διαδρομή. Αν εσύ πάς στην Κρήτη, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω γιατι με καθυστερείς και χάνω τον στόχο μου".
Βέβαια όλο αυτό προυποθέτει να ξέρεις τον προορισμό σου. Και εγώ νιώθω ότι ναι εχω καταφέρει να αλλάξω αυτοκίνητο, τώρα έχω ένα πιο ωραίο, πιο τραβηχτικό, ταλαιπωρήθηκα βέβαια να το αποκτήσω, το κοιτάει ο κόσμος, το χαζεύει (παράπονο δεν έχω), κάθομαι στη θέση του οδηγού καμαρωτή , έχω ανάψει και τσιγάρο (παει ωραία με το όλο ύφος) και κάνω γύρους - γύρους . Μαλλον όχι δεν κάνω κύκλους πάω όπου πάει ο άλλος.
Και είναι στιγμές που μου αρέσει που λέω μέσα μου "κοίτα να δεις και ένα καινούριο μέρος που δεν είχα δει ότι υπάρχει,για να το ψάξουμε λίγο και αυτό" και στιγμές που νιώθω ότι χαλάω βενζίνη, νεύρα, ψυχική ηρεμία γιατι πέφτω σε μποτιλιάρισμα. Δεν μπορώ να πάω ούτε μπρος, ούτε πίσω. Εκεί κολλημένη στο ίδιο σημείο.Και δεν μπορώ και να γκρινιάξω. Ο συνοδηγός δεν υποσχέθηκε τίποτα. Δεν είπε ότι η διαδρομή θα είναι όπως εγώ την θέλω. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα.
Οπότε οι λύσεις είναι δύο. Ή συνεχίζω να κάνω κύκλους, να πηγαίνω όπου με πάνε χωρίς κριτήρια, με φόβο να χαλάσω το ωραίο μου αυτοκίνητο, να το φθείρω, να το τρακάρω πουθενά και ίσως και ανεπανόρθωτα ή μηδενίζω το κοντέρ και δεν ξεκουνάω μέχρι να βρώ τον δικό μου προορισμό. Και φυσικά να πληρώσω και το τίμημα ότι μπορεί να κάθομαι για πολύ καιρό στο τιμόνι, εγώ και η μοναξιά μου και να παρακολουθώ τους άλλους να κάνουν βόλτες.