Δύο μήνες ακόμα που θα πάει... θα περάσουν

«Κούραση». Όταν με ρωτάνε τις τελυεταίες μέρες τι κάνω, δίνω την πιο πάνω απάντηση.
Ξυπνάω στις 7.00 το πρωι, μπάνιο, καφές με κάτι γρήγορο να μασουλίσω, μισό τσιγάρο, ντύσιμο, βάψιμο και έξω από την πόρτα. Διανύω 34 χιλιόμετρα για να παω στη δουλειά οπότε κατα τις 9.00-9.15 είμαι στο γραφείο. Δουλεύω σαν το μαύρο το σκυλί, είναι και η περίοδος δύσκολη τώρα, κλείνουμε τα ξένα βιβλία και μου έχει κλείσει το δικό μου σπίτι, τσακώνομαι με άγγλους, ιταλούς, πολωνούς να βγάλω άκρη (με τις ιάπωνες δεν το επιχειρώ καν, δεν θα το συννενοηθώ ποτέ), και είναι στιγμές που νιώθω ότι το εγκεφαλικό με γλυκοκοιτάει και με χαιρετάει από μακρυά. Φεύγω από το γραφείο κατά τις 7.30-8.00 το βράδυ, με ένα κεφάλι καζάνι, που ούτε το όνομα μου δεν θυμάμαι να πω, και σέρνω το κουφάρι μου μέχρι το γυμναστήριο. Μια ευχαρίστηση έχω και έγω, δεν γίνεται να την παρατήσω. Καταλήγω στο σπίτι στις 10.30 το βράδυ όπου αρχίζω να πετάω παπούτσια και φόρμες από το σαλόνι μέχρι το μπάνιο. Ένω μπαίνω στο ντους μασουλάω και την φρυγανιά που έχει στουμπωθεί με το τυρί, μπας και ριμαδοφάω τίποτα. Αν κάνω το λάθος να ανοίξω το στόμα μαζί με την φρυγανία και το τυρί θα δοκιμάσω και το καινούριο αφρόλουτρο Camay. Και μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό έχω και μια μαμά που με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει συνέχεια ότι με την δουλειά που κάνω και την ζωή που έχω δεν θα βρω ποτέ γαμπρό! Όταν πέφτω στο κρεβάτι, μέχρι να βρω την θέση να βολευτώ έχω ήδη κοιμηθεί. Έχω μέρες να μιλήσω στο τηλέφωνο με φίλο και φυσικά πολλές περισσότερες για να τους δω.. Η τελευταία σκέψη της ημέρας είναι : «Είμαι πολύ κομμάτια και πολύ μόνη μου. Κουράστηκα».
Γκρινιάζω τώρα το ξέρω, τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Κατά το τέλος του Μαρτίου θα αρχίσουν να στρώνουν. Το ξέρω το έργο, το βλέπω κάθε χρόνο. Μέχρι τότε όμως χρειάζομαι:

- Μια γυναίκα να μου μαζέψει το τσαντίρι μου, να μου βάλει πλυντήρια και να μου σιδερώσει εκείνο το άσπρο πουκαμισάκι που το έχω αφήσει έτσι από την Παρασκευή.
- Ταπεράρακια περισσότερα για να αποθηκεύω φαί, γιατί ο Θεός ξέρει πότε θα ξαναμαγειρέψω
- Κάποιον να παει στο Σουπερ Μαρκετ, να μου ψωνίσει τίποτα. Στο τέλος θα τρώω τα πιάτα
- Να μου πληρώσει την γαμωΔΕΗ που ήρθε 85€. Τα νεύρα μου!
- Κάποιον για το ΙΚΕΑ να μου πάρει τον καλόγερο που έχω μπανίσει.
- Κάποιον να με περιμένει στο σπίτι, να μου λέει μια καληνύχτα και να με κάνει μια αγκαλιά.

Θέλω να ευχαριστήσω:
- Την μαμά μου, που έχει συμβάλλει σημαντικά στο να τρωω ένα φαι της
προκοπής
- Τους φίλους μου που παρόλο το χάλι μου, εξακολουθούν να με παίρνουν τηλέφωνα, να με σκέφτονται και να με καλούν για ποτάκι το βράδυ (που εγώ δεν πάω)
- Τους συναδέλφους μου που σε κρίσης πανικού που φωνάζω δεν με παρεξηγούν γιατι καταλαβαίνουν την κατάσταση. (Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αγχωμένος ειμαι )


Υπομονή, 2 μήνες ακόμα, που θα πάει, θα στρώσει.