Ξέρεις φίλε, εγώ μιλάω.

Ξέρεις φίλε εγώ μιλάω. Ναι μιλάω μόνη μου. Εγώ με μένα, με εσένα, με τον άλλον. Από μικρή το κάνω. Φτιάχνω διαλόγους, ιστορίες. Και προσπαθώ να έχω και τον λόγο και τον αντίλογο. Και μιλάω στο μπάνιο, στο σαλόνι, στο κρεβάτι, στο αυτοκίνητο, παντού. Και μπαίνω μέσα στην ιστορία. Και αν έχω νεύρα τσακώνομαι με τον απέναντι που στην πραγματικότητα δεν είναι εκει, αλλά εγώ νοητά τον έχω. Και όταν τελειώσει ο «καβγάς» εγώ ηρεμώ. Και μετά αλλάζει λίγο η είκονα. Φεύγει ο μεγάλος θυμός ή η μεγάλη χαρά. Ναι και η χαρά. Το ίδιο είναι. Ή μάλλον, η άλλη όψη του νομίσματος. Η μεγάλη χαρά φέρνει τον μεγάλο θυμό. Και στο τέλος αυτού του ταξιδιού καταλαβαίνω ότι όλος ο θυμός δικος μου είναι, όχι δικός σου. Με εμένα έχω θυμώσει. Με τον τρόπο που εγώ τα είδα/δέχτηκα τα πράγματα. Το εύκολο είναι να δείξεις με το δάχτυλο τον απέναντι και να πεις ότι φταίει αυτός. Το δύσκολο είναι να το στρέψεις σε σένα. Εκεί είναι η αλήθεια. Βρες την δική σου ευθύνη και όλα τα υπόλοιπα είναι μικρά.
Επίσης έχω καταλάβει και το άλλο. Ακου να μαθαίνεις. Συμβαίνει κάτι που με έχει ενοχλήσει ή με έχει μπερδέψει. Και ξεκινάω τον διάλογο μου. Και στο τέλος καταλήγω ότι η κουβέντα που ονειρεύομαι να κάνω δεν έχει νόημα. Στο κενό θα πέσει. Γιατί ο άλλος δεν είμαι εγώ. Και η αλήθεια φίλε δεν είναι ποτέ μια. Είναι η δική μου αλήθεια και η δική σου. Γιατι μπορεί και οι δυο από την δική μας οπτική να έχουμε δίκιο. Να λέω εγώ: “Μα αφού με θέλεις. Το ξέρω, το έχω δει, το έχω νιώσει. Γιατι φτιάχνεις αυτή την απόσταση ανάμεσα μας, και δεν με αφήνεις να σε αφήσω να γνωριστούμε. Να την κάνουμε μαζί αυτή την βόλτα στη ζωή και όπου βγει?» Και να ακούσεις τον άλλον να λέει: “Ναι σε θέλω. Το ξέρω ότι το έχω δείξει, αφού και εγώ το έχω νιώσει. Αλλά για λόγους που δεν ξέρεις και ίσως δεν σε αφορούν, αυτή τη στιγμή στη ζωή μου δεν χωράς. Γιατί η ζωή μου τώρα είναι μπέρδεμα. Και δεν θα είμαι όπως θέλω να είμαι με σένα. Δεν θα καταλάβεις».
Και πες μου τώρα ποιός έχει το δίκιο και ποιος το άδικο. Ας έρθει κάποιος πιο σοφός να μου μοιράσει τα δίκια. Και το εύκολο σε αυτή την κατάσταση είναι να πεις ένα «τον μαλάκα, που εξαφανίζεται, που δεν ξεκαθαρίζει, που, που..» και να μεγαλώνει ο θυμός ή η πίκρα για την απόρριψη. Μα δεν υπάρχει απόρριψη. Ο άλλος απλά δεν έχει χώρο τώρα για σένα ή ίσως και για κανέναν. Και είναι ανθρώπινο.
Ουπς τι έγινε φίλε? Είδαμε μια οπτική που δεν την περιμέναμε? Ξαφνιάστηκες? Γιατί? Δεν σου έχει περάσει ποτέ από το μικρό και εγωιστικό μυαλουδάκι, που λέει ότι ολος ο κόσμος πρέπει να γυρνάει γύρω σου, ότι τα πράγματα μπορεί να είναι και λίγο αλλιώς? Μήπως η γωνία σταμμάτησε να είναι τόσο κοφτερή? Μήπως στρογγύλεψε λίγο?
Οκ ναι έτσι είναι. Αλλά εγώ δεν μπορώ να τα φαντάζομαι τα πράγματα. Να τα ζω θέλω. Και η στάση μου είναι καθαρή. Αν λοιπον βρείς ποτέ τον χρόνο, την διάθεση και τον χώρο, έλα πιο κοντά να με γνωρίσεις. Αν δεν θέλεις δεν μπορώ να κάνω κάτι. Οχι από εγωισμο. Σιγά μην στάξει η ουρά του γαιδάρου. Κανένα εγωισμό. Αλλά δεν μπορώ να στριμώχνομαι ρε φίλε. Δεν γίνεται. Δεν παίρνω αέρα. Θα μαραθώ, θα μαραζώσω, θα πεθάνω. Και δεν θα δεις την όμορφη πλευρά μου, που έχω πίστεψε με και είναι αξιολάτρευτη. Αλλά πρέπει να έχω χώρο. Να νιώθω ότι κινουμαι άνετα. Και εσύ τώρα δεν έχεις χώρο για μένα. Βρες τον, άνοιξε μου την πόρτα και αν είμαι ακόμα εκεί κοντά θα έρθω. Μέχρι τότε όμως εγώ θα είμαι απ’έξω. Ώσπου να κουραστώ, να βαρεθώ, να κρίνω ότι δεν γίνεται να περιμένω. Ξεροστάλιασα. Και τότε φίλε εκεί που μπορεί να με βλέπεις να στέκομαι, να με δεις να κάνω ένα βήμα πίσω, να γυρίσω πλάτη, να σηκώσω το χέρι και να γνέψω αντίο!.