Εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι....

Ήρθες το Σάββατο το απόγευμα να με πάρεις για καφέ. Ο διάλογος απλός και συνοπτικός.
- «Θέλεις να περάσω να σε πάρω με το αυτοκίνητο»?,
-«Αν δεν σου κάνει κόπο»
-« Κανένας κόπος. Πες μου την διεύθυνση και στις 5 θα είμαι εκει»

Πέντε παρά πέντε κλήση. «Είμαι κάτω».
Κατεβαίνω και βλέπω έναν νορμάλ άνθρωπο. Είχα φανταστει, διάφορα. Μόνο φτερά και κέρατα δεν είχα βάλει στη φαντασία μου.
Και βλέπω έναν άντρα φυσιολογικό, γλυκό και ευγενικό να μου χαμογελάει.

Μου ανοίγεις την πόρτα να μπω. ( εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)
-«Σου πήρα και αυτό. Ελπίζω να μην το θεωρήσεις υπερβολικό, αλλά πρωτη φορά που γνωριζόμαστε, είπα να σου φέρω κάτι»
Μου προσφέρεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο τυλιγμένο σε ασημί χαρτι ανθοπωλείου με κόκκινη κορδέλα. Χαμογελάω αμήχανα. ( εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)
-«Ευχαριστώ πολύ, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μου πρόσεφεραν λουλούδι»


Ο καφές κράτησε 3 ώρες. Είπαμε διάφορα. Ό,τι μπορούν να πουν δυο άνθρωποι που μόλις γνωρίστηκαν. Και όταν το χιόνι άρχισε να κατεβαίνει αποφασιστικά κέρασες τους καφέδες και με γύρισες σπίτι.

Την άλλη μέρα πήρες να ρωτήσεις πως τα περνάω.
Πως να τα περνάω αποκλεισμένη από τον κόσμο, μέσα στο σπίτι μέτραγα τα τετραγωνικά.

Την Δευτέρα το πρωι με ξαναπήρες. Σου είπα ότι καλό το χιονάκι, αλλά εμένα τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να τα παίζουν. Δεν μπορώ να βγω απο το σπίτι και δεν μπορεί και κανείς να έρθει εκτος αν έχει αλυσίδες. Η τηλεόραση έχει βλακείες και δεν έχω και καμία ταινία της προκοπής να δω.

-« Λοιπόν, στο προηγούμενο αυτοκίνητο, είχα βάλει πολλές φορές τις αλυσίδες, σε αυτό δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ. Νομίζω ότι σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία. Αν θές, θα βάλω τις αλυσίδες και θα έρθω να σε πάρω για καφε.»

Χαμόγελο αμηχανίας.(εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)
«Αν το κάνεις αυτό για μένα θα έχεις συμβάλει στην ψυχική μου ηρεμία και ισορροπια. Θα σε περιμένω»

Μετά από μια ώρα, κλήση. «Ειμαι κάτω».

Μου ανοίγεις πάλι την πόρτα για να μπω.(εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)

Ο καφές κράτησε περίπου δυο ώρες. Είπαμε πάλι αρκετά. Χαλαρώσαμε στους τεράστιους καναπέδες, καπνίζαμε και λεγαμε διάφορα.

Όταν με γύρισες σπίτι, βγήκες από το αμάξι και..
«Σου έφερα αυτο το βαλιτσάκι, έχει μέσα αρκετές ταινίες. Ίσως βρεις καμιά να σου αρέσει για να περνάει καλυτερα η ώρα σου»

(εμένα δεν με έχουν μάθει έτσι, και κολλάω με κάτι τέτοια)