"βάλε το φούξια φουστάνι.."

Εχθές το βράδυ που σκεφτόμουν τρόπους ανώδυνους,αναίμακτους, ακίνδυνους (για τους άλλους), πως να την τερματίσω την ζωή μου, αφού τίποτα δεν μου αρέσει και δεν μου κάνει νόημα, είχα καταφέρει να θάψω όλα τα θετικά και να μεγενθύνω όλα τα αρνητικά, χτυπάει το πρώτο τηλέφωνο.
Και ήταν η αδεφούλα μου από την μαγευτική Αγγλία. Πήρε η έρημη- δύσμοιρη να μου πει τον πόνο της. Πόσο πολύ δεν είναι σε διάθεση, που όλα της φταίνε, η δουλειά, το σπίτι, το σώμα της, ο γκόμενος που δεν υπάρχει και ολα αυτά τα ωραία, βρήκε ώρα και στιγμή. Γιατί εκεί που μου έλεγε πόσο χάλια ήταν, αντί να της φτιάξω την διάθεση την έκανα χειρότερα. Βρήκε παρηγορήτρα ολικής.
Και μετά το δεύτερο τηλέφωνο. Η φίλη μου η Μ. Χάλια και αυτή. Που της έχουνε παίξει τα νεύρα στη δουλειά, που σκεφτόταν πόσους μαθητές να πνίξει (όλους ή να αφήσει κανέναν για καβάτζα?), που είναι νύχτα και γυρνάει στο σπίτι μόνη της, που δεν χτυπάει και κανένα τηλέφωνο ενδιαφέρον, που, που... και εγώ με την ίδια διάθεση που είχα στο πρώτο τηλέφωνο να συμφωνώ ότι η ζωή είναι πιο χάλια από όσο περιγράφει κ.τ.λ.
...και κάποια στιγμή, κάνει ένα κλίκ το μυαλό (αυτά τα κλικ τελευταία έχουν αρχίσει να αυξάνονται, μήπως να αρχίσω να ανησυχώ?) και λέω στον εαυτό μου: «γιατί παιδάκι μου γκρινιάζεις? Την υγεια σου (απ’όσο ξέρω) την έχεις, όλοι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι είναι επίσης καλά, φίλους έχεις (ακόμα και για να κλαφτείς, δεν ειναι λίγο αυτό), δουλειά έχεις, σπίτι έχεις, τι σκατά θέλεις πια. Αυτό καταντάει αχαριστία μικρή μου και πρόσεξε μην σου τα φέρει η ζωη κάποια στιγμή, πραγματικά σκατά και τότε να σε δω».
Και είπαμε και άλλα πολλά με τον εαυτό μου, και συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε, και γελάσαμε, και αγκαλιαστήκαμε και στο τέλος τα βρήκαμε.
Η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει, και ελπίζω να κρατήσει ολο το σ/κ.

Λέω να πάω να χτυπησω και εκείνο το φούξια φορεματάκι που πολυ μου πήγαινε, και θα τραγουδάω « θα βάλω το φούξια φουστάνι, εκείνο που με κάνει να μοιάξω πυρκαγιά» , έτσι για να μου κάνω ένα δωράκι που πολύ με έχω παραμελήσει τελευταία.