Μπορώ, δεν μπορώ

Μια ανάμνηση μου ήρθε προχθές και την διηγήθηκα κάπου.

«Το καλοκαίρι του 2001 είχα πάει με ένα καλό παρεάκι στην Πάτμο. Ένα πρωί έχουμε πάρει το καραβάκι που σε κάνει γύρους το νησί και έχουμε αράξει σε μια ωραία αμμουδερή παραλία. Απέναντι λοιπόν βλέπαμε ένα πολύ μικρό νησάκι (βραχονησίδα νομίζω λέγεται) σε απόσταση τέτοια που δεν ήταν ούτε πολύ μακρυά ούτε πολύ κοντά. Τα κορίτσια λοιπόν της παρέας ρίξανε την πρόταση να το κολυμπησουμε μέχρι το νησάκι. Οκ, πάμε. Πάντα είχα καλή σχέση με το νερό. Από μικρό παιδί. Ξεκινάμε λοιπόν 5 κορίτσια για το νησάκι.
Κάποια στιγμή, έχουμε διανύσει περίπου την μισή διαδρομή, τα νερά είναι βαθειά, (όχι τόσο που κάτω να μην βλέπεις τίποτα, αλλά αρκετα για να νιώθεις μικρός), εμένα αρχίζει να με πιάνει φόβος. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο φόβος έγινε φοβία, και η φοβία , πανικός. Αρχισαν να μου έρχονται σκηνές από την ταινία «τα σαγόνια του καρχαρία», και όλα τα συναφή. Να νιώθω ότι κάτι μεγάλο με πλησιάζει και είναι θέμα χρόνου πότε θα με φάει. Επειδή λόγο φόβου έχω μειώσει ταχύτητα, τα κορίτσια έχουν προχωρήσει μπροστά. Κοιτάω πίσω και νιώθω ότι η απόσταση για το γυρισμό είναι πολύ μεγάλη. Κοιτάω μπροστά, το ίδιο. Πρέπει να ήμουν ακριβώς στην μέση. Αυτό ήταν. Δεν θυμάμαι σε πόση ώρα γύρισα πίσω, πρέπει αν έκανα σαν τα καρτουν που είναι γρήγορα και αστεία ταυτόχρονα. Και όση ώρα κολυμπούσα, προσευχόμουν να μην μου συμβεί τίποτα.
Όταν επιτέλους γύρισα πίσω, ένιωσα ασφάλεια. Έκαστα στην παραλία και περίμενα τις άλλες να γυρίσουν. Όσο έφευγε ο πανικός, άρχισε να φουντώνει το αίσθημα της ανυμποριάς , του θυμού, και της ερημιάς. Καθόμουν και παρακολουθούσα τις άλλες που χαίρονταν, που τολμούσαν. Και εγώ για άλλη μια φορά, απλά κοιτούσα. Ενιωθα άχρηστη, φοβιτσιάρα, δειλή, και πίστευα ότι όλοι τελικά μπορούν εκτός από εμένα.»

Όταν τελείωσα την διήγηση, με ρώτησε: «αν εσύ ήσουν μια μικρή νεραιδούλα, και πήγαινες στο αυτί σου, τι θα σου έλεγες ?»

-« Δύο πράγματα, ή θα μου έλεγα «οκ, δεν μπορείς τι να κάνουμε τώρα. Κάτσε εδώ και περίμενε τους άλλους» ή « δεν υπάρχει δεν μπορώ, σήκω επάνω τώρα και πήγαινε» απάντησα.

Το βλέμμα που εισέπραξα σε μπορώ να σας το περιγράψω. Και γυρνάει και μου λέει: «είσαι πολύ αυστηρή με εσένα. Καλά εσύ τον εαυτό σου δεν το έχεις πάρει ποτέ αγκαλιά, δεν το έχεις χαιδέψει καθόλου?»

- «ΟΧΙ»!!!